Το όνομά του είναι εγγύηση. Εγγύηση ότι, ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα της δουλειάς στην οποία συμμετέχει, εκείνος θα έχει δώσει τον καλύτερο εαυτό του. Δεν είναι υποκειμενική κρίση ή τουλάχιστον δεν είναι αυστηρά υποκειμενική η κρίση. Μόνο τη χρονιά που μας πέρασε ξεχώρισε στον «Ρινόκερο» του Ιονέσκο σε σκηνοθεσία Θωμά Μοσχόπουλου αλλά και ως οργισμένος πατέρας που παίρνει τον νόμο στα χέρια του στην ταινία «Ο εχθρός μου» του Γιώργου Τσεμπερόπουλου, ρόλος για τον οποίο μάλιστα βραβεύτηκε στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου στο Νάσβιλ του Τενεσί.
Μπορεί να καυχιέται ότι άφησε έτη φωτός πίσω του τη σκιά του πυροτεχνηματικού, τηλεοπτικού «ομορφάντρα» και βγήκε μπροστά ως ο πολύ καλός ηθοποιός που ήταν ανέκαθεν προτού τον ανακαλύψουν οι εφευρετικές τηλεπικοινωνίες. Σύντομα δε πρόκειται να επανέλθει και στη σκηνοθεσία μετά τους «Διψασμένους» του Ουαζντί Μουαουάντ που είχαν ανεβεί στο Εθνικό το 2009 καθώς θα παρουσιάσει στο Φεστιβάλ Αθηνών την «Καταστρούπολη» του Φίλιπ Ρίντλεϊ. «Η σκηνοθεσία προέκυψε συμπτωματικά» θα πει σε τηλεφωνική συνομιλία μας εν μέσω εκλογών και προβών. «Πολλές φορές μέσα στις συμπτώσεις μπορεί να κρύβονται άλλα απωθημένα» θα σπεύσει ωστόσο να αναγνωρίσει. «Η σκηνοθεσία είναι μια δουλειά η οποία συνειδητοποιώ ότι κάποιος πρέπει να την έχει σπουδάσει, να έχει εκπαιδευτεί πάνω σε αυτήν. Θα ήθελα να είναι καλή η “Καταστρούπολη” για να πω στον εαυτό μου “θα ξανασκηνοθετήσεις”, αλλά στην επόμενη δουλειά θα ήθελα να είμαι ένας απλός ηθοποιός που θα είναι στην υπηρεσία ενός σκηνοθέτη».
Η «Καταστρούπολη» είναι ένα έργο το οποίο, όπως και οι «Διψασμένοι», στα χαρτιά απευθύνεται σε εφήβους. Μιλάει εξάλλου για πέντε εφήβους που συναντώνται συμπτωματικά σε έναν χώρο έπειτα από μια καταστροφή που ποτέ δεν κατονομάζεται και αρχίζουν να αφηγούνται ιστορίες, «το εργαλείο αυτό της συλλογικής μνήμης που είναι το υλικό των παραμυθιών, και σιγά-σιγά βρίσκουν τη δική τους ιστορία». Στην ουσία «είναι μια ιστορία για τη δυσκολία της ενηλικίωσης» λέει ο Μαυροματάκης. Τους ήρωες ερμηνεύουν ενήλικοι ηθοποιοί (οι Γιώργος Χρυσοστόμου, Αννα Καλαϊτζίδου, Χρήστος Σαπουντζής, Αντρη Θεοδότου, Θανάσης Δήμου), επιλογή συνειδητή, η οποία προσδίδει αμέσως στο έργο ένα επιπλέον βάθος, αντιληπτό από όσους είναι σε θέση να βλέπουν όταν κοιτάζουν γύρω τους.
«Το θέμα της ενηλικίωσης είναι πολύ σημαντικό, με απασχολεί πολύ. Είναι ένα πρόβλημα στην ελληνική κοινωνία αλλά και στις κοινωνίες εν γένει. Είμαστε ενήλικοι ανήλικοι. Η ωριμότητα σε έναν άνθρωπο έρχεται όταν μαθαίνει πώς να φέρεται μέσα σε μια κοινωνία, πώς να μπορεί να συνυπάρχει με τους συνανθρώπους του, χωρίς να λειτουργεί μόνο βάσει των επιθυμιών και των συναισθημάτων του». Θέμα ακαταμάχητο, ιδίως επειδή στην Ελλάδα δεν επέρχεται σχεδόν ποτέ το πολυπόθητο coming of age. «Ενας φίλος μου έλεγε ότι η Ελλάδα είναι μια κοινωνία χωρίς πατέρα» δίνει μία από τις πολλές εξηγήσεις του φαινομένου ο Μαυροματάκης. «Μια κοινωνία που είχε μόνο μητέρα που την έμαθε αυτό που απαιτεί ο ρόλος της: πώς να αισθάνεται».
*Δημοσιεύθηκε στο ΒΗΜΑmen Ιουνίου 2014
* «Καταστρούπολη» του Φίλιπ Ρίντλεϊ, 24-25/6, 27-30/6 και 1/7, Θέατρο Πόρτα, στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών
