Εισήλθαμε στο πέμπτο έτος εφαρμογής ενός οικονομικού προγράμματος που επιβλήθηκε στις κυβερνήσεις μας από τους πιστωτές.
Το οικονομικό αυτό πρόγραμμα _«πρόγραμμα σωτηρίας» το ονόμασαν_ καταστρώθηκε σε διάφορα γραφεία από τεχνοκράτες που δεν είχαν πλήρη εικόνα για την χώρα μας και τις ιδιαιτερότητές της.
Ως εκ τούτου γίνανε εγκληματικά λάθη…, τα οποία ουδέποτε έθεσε η ελληνική πλευρά σε επίπεδο κορυφής με τον τρόπο που έπρεπε για να αλλάξει η συνταγή!
Αναμφίβολα, έπρεπε μόνοι μας εδώ και πολλά χρόνια να διορθώσουμε πολλά και είναι κοινά αποδεκτό ότι για παρεμβάσεις σε αρκετά πεδία της οικονομικής και κοινωνικής ζωής δεν χρειαζόταν η τρόικα.
Αυτή είναι μια μεγάλη συζήτηση που γίνεται και θα συνεχίζει να γίνεται και στο μέλλον. Εξάλλου, τα μνημόνια που ψηφίστηκαν και εφαρμόζονται έχουν πολλές στρεβλώσεις και ατέλειες. Ουσιαστικά ήταν το δηλητήριο που παρέλυσε μια ολόκληρη κοινωνία και μια οικονομία.
Ακόμα και ο υπουργός Οικονομικών Γιάννης Στουρνάρας παραδέχθηκε τα λάθη στο πρώτο μνημόνιο, σύμφωνα με το κείμενο που απέστειλε στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο που ερευνά το ρόλο της τρόικας.
Το δίπολο μνημόνιο – αντιμνημόνιο σιγά-σιγά ξεθωριάζει. Η ζημιά έγινε. Τοζητούμενο είναι από εδώ και πέρα τι γίνεται και ποιο είναι το εθνικό σχέδιο εξόδου από την κρίση.
Το μεγάλο πρόβλημα για την εγχώρια πολιτική ελίτ είναι ότι ηδημόσια συζήτηση διεξάγεται σύμφωνα με τις οδηγίες της τρόικας και δεν υπήρχε καμία δυνατότητα να τεθεί από την ελληνική πλευρά ολοκληρωμένο σχέδιο προς εξέταση.
Ας είμαστε ρεαλιστές. Η επιτροπεία της οικονομίας θα συνεχίσει να υπάρχει και μετά την αποχώρηση της τρόικας. Μια προσεκτική ανάγνωση των κειμένων που έχουν συμφωνηθεί σε επίπεδο ηγετών της Ε.Ε. αρκεί!
Από εκεί και πέρα, όμως εμείς οφείλουμε να κοιτάξουμε τα του οίκου μας και να φροντίσουμε να μην…ξανακυλήσουμε. Γι’ αυτό και πρέπει να ξεκινήσει οργανωμένα μια μεγάλη συζήτηση, ώστε να διαμορφωθεί ένα εθνικό σχέδιο για την οικονομία.
Για να υπάρξει όμως ένα τέτοιο, οραματικό θα σημείωνα, κείμενο, πρωτίστως θα πρέπει να επικρατεί πολιτική σταθερότητα, νηφαλιότητα, διάθεση για διάλογο από όλες τις πλευρές.
Η χώρα, μετά το μνημόνιο έχει άμεση ανάγκη την ύπαρξη ενός τέτοιου σχεδίου, το οποίο κατά ορισμένους παράγοντες, αποτελεί το «Άγιο Δισκοπότηρο» της δημόσιας συζήτησης.
Όλοι πλέον γνωρίζουν τι φταίει και φθάσαμε εδώ που φθάσαμε…Κανείς δεν μπορεί να επικαλεστεί άγνοια. Τα εγκλήματα του παρελθόντος είναι γνωστά. Είναι αμέτρητα. Πλέον ήρθε η ώρα για δράση…
Εθνικό αναπτυξιακό σχέδιο δεν είναι η μετάφραση των μνημονίων ούτε η αντιγραφή ξένων προγραμμάτων που εφαρμόστηκαν σε άλλες χώρες. Χρειάζεται οργανωμένη δουλειά σε βάθος, ώστε μέσα από το εθνικό σχέδιο να αναδειχθούν τα συγκριτικά πλεονεκτήματα της χώρας,τα οποία θα δώσουν και λύσεις στο πρόβλημα.
Εάν επισκεφθεί κανείς την ελληνική ύπαιθρο, παρά την οικονομική κρίση που έχει επιδράσει καταλυτικά σε όλα τα επίπεδα, θα διαπιστώσει ότι κάτι κινείται…
Υπάρχουν εγκλωβισμένες δυνάμεις σε επίπεδο κοινωνίας και οικονομίας που θέλουν να δράσουν και να δημιουργήσουν.
Πολλοί προσπαθούν να ξεφύγουν, κάνοντας πράξη αυτό που ονομάζουμε «νέο παραγωγικό μοντέλο», με ελάχιστη βοήθεια από τις κρατικές υπηρεσίες ή τις τράπεζες.
Οι προσπάθειες σε πολλά πεδία είναι αξιοζήλευτες και διαπιστώνει κανείς ότι μέσα στην ζοφερή καθημερινότητα που προβάλλεται από πολλά ΜΜΕ, υπάρχει η άλλη Ελλάδα, αυτή της δημιουργίας, της ανάπτυξης, της αλλαγής!
Η κρίση ανοίγει πόρτες για νέες ευκαιρίες. Ταυτόχρονα αποτελεί μια μεγάλη πρόκληση να περάσουμε πλέον στην εποχή της αναγέννησης της κοινωνίας.
Ας μην χάσουμε αυτή την ευκαιρία…
