Γεννήθηκα στο ∆ίλοφο Φθιώτιδας, όπου έµεινα µέχρι πέντε χρόνων. Ως παιδί θυµάµαι κάποιες εικόνες από τον Eµφύλιο, αλλά αµυδρά. Η µητέρα µου ήταν πολιτική κρατούµενη και ο πατέρας µου στο αντάρτικο. Τον θυµάµαι σαν σε όνειρο όταν είχε έρθει να µε δει. Με είχε πάρει στα χέρια του – θυµάµαι ακόµη τα δάκρυα που έτρεχαν απ’ τα µάτια του, αλλά όχι το πρόσωπό του.
Εµένα και τα αδέλφια µου µας µεγάλωσαν τα αδέλφια της µητέρας µου, που έµεναν στη Νέα Πεντέλη και είχαν ταβέρνα και γαλακτοπωλείο. Από µικρός, το πρωί πήγαινα στο σχολείο, µετά µοίραζα γάλα και γιαούρτια στα σπίτια και το βράδυ σερβίριζα στο µαγαζί. Αργότερα, ένας ηλεκτρολόγος που είχε µαγαζί δίπλα στον θείο µου µε πήρε να µάθω την τέχνη µαζί του. Παράλληλα, δούλευα στην οικοδοµή και το βράδυ πήγαινα σε µια τεχνική σχολή. Μετά πέρασα µια φάση που ήθελα να γίνω ηθοποιός, αλλά τελικά κατέληξα να δουλεύω πίσω από τις κάµερες. ∆εν σπούδασα κινηµατογράφο. Εµαθα διαβάζοντας, παρατηρώντας και δουλεύοντας.
∆εν θυµάµαι καθόλου ηλιόλουστες µέρες από την παιδική µου ηλικία – δεν υπήρχε χαρά στη ζωή µου τότε. Θυµάµαι τον εαυτό µου στην εφηβεία, όταν έπεφτε το σούρουπο, µε έπιανε ένα φούσκωµα στο στήθος και πήγαινα σε µια γωνία και έκλαιγα. Χωρίς να ξέρω για ποιον λόγο. Μετά όµως αισθανόµουν λυτρωµένος.
Ακόµη και αν οι θείοι µου έκαναν τα πάντα για εµάς, η έλλειψη των γονιών µου, του χαδιού και της φροντίδας τους, έπαιξε µεγάλο ρόλο στη ζωή µου. Με πείσµωσε να γίνω κάποιος, να πετύχω. Ηθελα να είµαι χρήσιµος στην κοινωνία και να βρω τη θέση µου µέσα σε αυτήν.
Από το 1966 και για έξι χρόνια δούλεψα στη Φίνος Φιλµ. Ηταν ο µόνος τρόπος να µάθω τη δουλειά, ακόµη και αν δεν συµφωνούσα µε την αισθητική των περισσότερων ταινιών. Θυµάµαι µια φορά, ο ντεκορατέρ είχε βάψει τον τοίχο πράσινο, ο σκηνογράφος έφερε έναν πράσινο καναπέ και ήρθε και η Μάρω Κοντού µε ένα πράσινο εµπριµέ φόρεµα. Οταν φωτογράφιζα τη Βουγιουκλάκη ήξερα πως έπρεπε να τη φωτογραφίσω έτσι ώστε να βγει φανταχτερή και λαµπερή. Τις σκηνές όµως όπου δεν έπαιζαν οι πρωταγωνιστές τις φωτογράφιζα εντελώς διαφορετικά, δοκιµάζοντας πράγµατα. Οταν ξεκίνησα να δουλεύω µε τον Αγγελόπουλο βγήκαν όσα είχα µέσα µου και παραιτήθηκα από τη Φίνος Φιλµ.
Με τον Αγγελόπουλο δουλέψαµε µαζί από την πρώτη ταινία του, την «Εκποµπή». ∆έσαµε αµέσως και γεννήθηκε το δίδυµο. Εκείνος ήξερε πως θα κάνω αυτό που θέλει κι εγώ ήξερα τι είναι ακριβώς αυτό που θέλει.
Την ώρα της δουλειάς έχω ανάγκη να κάνω αστεία κάθε τόσο. Καλή η κουλτούρα, αλλά κάποιες στιγµές σε βαραίνει. Οταν ο Αγγελόπουλος έκανε τον «Μεγαλέξανδρο», εγώ αστειευόµενος για τα γενικά πλάνα του, όπου οι ηθοποιοί συχνά «χάνονταν», του είπα κάποια στιγµή: «Γιατί πήρες τον Αντονούτι για τον ρόλο, αφού ήταν να τον βάλεις στον λόφο απέναντι; Και ο θείος µου ο Μήτσος ίδιος θα ήτανε!». Τον πείραζα πολύ τον Θόδωρο. Εκανε ότι θύµωνε, αλλά κατά βάθος του άρεσε.
Πιστεύω πως το φως επηρεάζει τον χαρακτήρα κάποιου. Λόγω της δουλειάς µου έχω ταξιδέψει πολύ κι έχω συχνά συγκλονιστεί µε το φως ορισµένων χωρών. Στην Ισλανδία το φως µού έδινε µια αίσθηση κενού, σαν να ήµουν στο ∆ιάστηµα. Το βόρειο φως σε «κλείνει», σε καταπιέζει, σε εκµηδενίζει.
Εφυγα από την Ελλάδα γιατί ήθελα να προσφέρω, τόσο στην οικογένειά µου όσο και µένα, προοπτικές για µια καλύτερη ζωή. Στο Παρίσι µού αρέσει ο τρόπος ζωής γιατί είναι πιο οργανωµένος. Από παιδί δεν µπορούσα το ελληνικό αλαλούµ.
Από την πρώτη στιγµή που είδα τη γυναίκα µου ήξερα πως µαζί της µπορούσα να κάνω οικογένεια. Μέσα σε δύο µέρες ήµασταν µαζί, σε εφτά µήνες παντρευτήκαµε και 33 χρόνια µετά είµαστε ακόµη παντρεµένοι και ευτυχισµένοι.
Εχω τρία παιδιά. Μου στοίχισε ότι δεν µπορούσα να είµαι πολύ µαζί τους όταν έλειπα για δουλειά. Αλλά όταν επέστρεφα στο σπίτι, επί µία εβδοµάδα η γυναίκα µου και τα παιδιά κοιµόµασταν στο ίδιο κρεβάτι. Αυτές οι στιγµές, που ήµασταν όλοι µαζί αγκαλιασµένοι στο κρεβάτι, είναι για µένα ο ορισµός της απόλυτης ευτυχίας.
Είναι τεράστια η σηµασία τού να παρατηρεί κάποιος και µετά να βάζει τα πράγµατα στον νου του. Την τεχνική την κατακτάς κάποια στιγµή. Αλλά η αισθητική είναι κάτι εντελώς διαφορετικό και διαµορφώνεται πολύ από την παρατηρητικότητα.
Μπορεί να µην κατάφερα να αλλάξω τον κόσµο, που είναι το όνειρο κάθε νέου, όµως µέσω της φωτογραφίας προσπάθησα να αλλάξω κάποια πράγµατα. Αν µε τη δουλειά µου µπορώ να επηρεάσω έναν άνθρωπο ώστε να αλλάξει την αισθητική του προς το καλύτερο, αυτό για µένα είναι µεγάλο κέρδος.
