Το βλέμμα των Χριστουγέννων

Εδώ και κάποια χρόνια τα Χριστούγεννα απέκτησαν πρόσωπο: έχουν τα μάτια και τα βλέμματα των προσφυγόπουλων. Μπορεί όλα τους σχεδόν στις δικές μας γιορτές να μην πιστεύουν, αφού έχουν δικούς τους Θεούς για να προσεύχονται, αλλά ήρθαν στη χώρα μας για να μας θυμίσουν την αξία των δικών μας γιορτών, και μάλιστα σε μια στιγμή που η κρίση έχει σχεδόν αφαιρέσει την καταναλωτική φύση τους. Για εμάς τα Χριστούγεννα ήταν για χρόνια έξοδα και δώρα, διακοπές και χρυσόσκονη. Ωσπου άρχισαν να φτάνουν τα προσφυγόπουλα για να μας θυμίσουν ότι υπάρχει κάτι πιο σπουδαίο που πρέπει να γιορτάζουμε, δηλαδή την ανάγκη για ζωή. Το θρησκευτικό φρόνημα όλων αυτών των παιδιών που δοκιμάζονται δεν είναι κάτι που πρέπει να μας απασχολεί: η δική μας πίστη είναι που χάρη σε αυτά πρέπει να δυναμώσει. Υπάρχει ένα ιδιόμορφο όφελος από το γεγονός ότι παρακολουθούμε αυτές τις τραγωδίες να εξελίσσονται μπροστά στα μάτια μας: είναι η μόνη μας ελπίδα να συνειδητοποιήσουμε την αληθινή αξία της ζωής.

Κάθε συζήτηση για το Προσφυγικό για εμένα σταματάει όταν ένα μικρό παιδί σηκώνει τα μάτια και κοιτάζει τα δικά σου. Δεν μιλάει τη γλώσσα σου, δεν σε ξέρει, δεν θα σε γνώριζε ποτέ του από επιλογή, δεν έχει καμία προσδοκία από εσένα και δεν σου ζητεί κατανόηση. Δεν είναι μια φωτογραφία που θα βραβευτεί για τη νατουραλιστική της σκληρότητα, δεν είναι ρεπορτάζ σε κάποιο δελτίο ειδήσεων, δεν είναι ένα κομμάτι γραμμένο σε μια εφημερίδα. Είναι ένα παιδί που σε κοιτάζει χωρίς να σου μιλάει. Και την ίδια στιγμή με το βλέμμα του σου λέει τα πάντα. Σου λέει ότι ξεριζώθηκε χωρίς να το ρωτήσουν. Σου λέει πως αναζητεί μια πατρίδα χωρίς να έχει αρνηθεί τη δική του. Σου λέει πως έφτασε εδώ χωρίς ποτέ του να το περίμενε. Σου λέει πως έχει ήδη αντικρίσει περισσότερη φρίκη από αυτή που εσύ μπορείς να φανταστείς – μην ανησυχείς: εσύ στη ζωή δεν θα την αντικρίσεις. Σου λέει πως δεν ξέρει τι είναι τα Χριστούγεννα, αλλά σε κάνει συγχρόνως να αναρωτιέσαι αν και εσύ αληθινά το ξέρεις. Σου λέει την ιστορία της ζωής του και συγχρόνως μια ιστορία για τη ζωή την ίδια: για μια ζωή που δεν κάνει δώρα, που δεν έχει Αγιους Βασίληδες, που δεν έχει κάλαντα και γιορτές. Που έχει την πίκρα της εγκατάλειψης και την αγωνία του μέλλοντος. Και την απορία του αθώου που δεν καταλαβαίνει τον λόγο για τον οποίο δοκιμάζεται.