Μα δεν ήταν στη δημοκρατία που δεν υπάρχουν αδιέξοδα; Ο κύκλος της αλλαγής του εκλογικού νόμου μοιάζει να άνοιξε για να κλείσει εκείνος ενός από τα πιο δημοφιλή μεταπολιτευτικά μάντρα: οι δημοκρατίες – και ειδικά οι λιγότερο ώριμες – έχουν τελικά τα αδιέξοδά τους. Η Ελλάδα δεν μπορεί να μείνει για μήνες ακυβέρνητη όπως το Βέλγιο. Τα κόμματα δεν μπορούν να συζητούν επί εβδομάδες ολόκληρες για τις προγραμματικές τους συγκλίσεις όπως στη Γερμανία ή στη Σουηδία. Εδώ η δημοκρατία είναι ευαίσθητη. Και το διεθνές περιβάλλον εξαιρετικά ασταθές για να επιτρέψουμε τέτοιες ευαισθησίες.
Σε αυτή την αυτοανάλυση με γεωπολιτικό περιτύλιγμα βασίζεται η επιχειρηματολογία όσων στην κυβέρνηση έχουν εκφραστεί υπέρ της αλλαγής του εκλογικού νόμου. Η χώρα, λένε, έχει ανάγκη από κυβερνητική σταθερότητα. Κάτω από το ασήκωτο βάρος των παρακολουθήσεων, κυβέρνηση ΝΔ – ΠαΣοΚ ή, μάλλον, Μητσοτάκη – Ανδρουλάκη δεν μπορεί να υπάρξει. Οι αριθμοί όμως δεν βγαίνουν ούτε για μια κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΠαΣοΚ, ακόμη και αν ο Βαρουφάκης προσφέρει τη στήριξή του. Τι μένει; Η επιστροφή στα πλουσιοπάροχα μπόνους. Και μια προεκλογική χρονιά όπου θα κυριαρχεί το δίλημμα «Μητσοτάκης ή χάος».
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
