Μπαίνοντας στην είσοδο του Ινστιτούτου Γκαίτε το βράδυ της Πέμπτης το μυαλό μου γέμιζε εικόνες από παρόμοιες εκδηλώσεις λίγο πριν από το περιβόητο δημοψήφισμα του 2015, το αποκορύφωμα του συλλογικού μας ανορθολογικού παροξυσμού. Τότε που οι συμμετέχοντες παρόμοιων εκδηλώσεων καθυβρίζονταν ως προσκυνημένοι γερμανοτσολιάδες από διάφορους αγανακτισμένους που εισέβαλαν με πανό διακόπτοντας συζητήσεις. Ηταν τότε που η χώρα βρέθηκε με το ένα πόδι έξω από την Ευρώπη και κάποιοι μπροστά στην εφιαλτική προοπτική έτρεχαν σε συγκεντρώσεις φωνάζοντας το σύνθημα «Μένουμε Ευρώπη». Ισως γι’ αυτό οι αντιδράσεις απέναντι στην προσπάθεια εκμετάλλευσής του με διάφορα σημεία στίξης ήταν οξείες, φέροντας το φορτίο των αναμνήσεων της άγριας εποχής. Ταυτόχρονα, είναι βέβαιο ότι την κεντρώα δυσφορία υποδαύλισε και το ότι διοργανωτές της εκδήλωσης στήριξαν πολιτικές που ήταν απέναντι στο να μείνουμε Ευρώπη.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
