Μία πτήση στο Ντουμπάι

Υπήρχε κάποτε ένας εκδότης. Δραστηριοποιούνταν στα περιοδικά και καυχιόταν ότι έφερε την επανάσταση σε αυτόν τον χώρο στην Ελλάδα. Ο ίδιος ήταν εμφανίσιμος και επεδίωκε να εκπέμπει στις δημόσιες παρουσίες του αλλά και στον δημόσιο λόγο του – ενίοτε μέσα από τις ραδιοφωνικές του εκπομπές – την εικόνα του άνετου, του cool και μέχρι κάποια στιγμή του περιζήτητου εργένη που μπορούσε να κρίνει τους πάντες και τα πάντα. Ηταν η εποχή της ανεμελιάς, της ανέφελης ευτυχίας, της δήθεν αυτοδημιούργητης επιτυχίας. Αυτό το στυλ γιόρταζε σε κάθε ευκαιρία στη Μύκονο, επιδεικνύοντας τους μυς, το ηλιοκαμένο κορμί και στο τέλος τα τατουάζ.

Μετά ήρθαν τα μνημόνια. Εποχή δύσκολη, με εξέλιξη ταχεία, χτύπησε τον κλάδο των μέσων ενημέρωσης βάναυσα. Η διαφημιστική φούσκα έσκασε και η πλάκα τελείωσε. Το πάρτι της υπερεπέκτασης με τα πολλά έντυπα είδε το τρένο της κρίσης να το συνθλίβει μετωπικά. Ανθρωποι στον χώρο του Τύπου είδαν τις απολαβές τους να εξαερώνονται, τις δουλειές τους να χάνονται, άτομα με σπουδές ανωτέρου επιπέδου πετάχτηκαν στον δρόμο. Ο εκδότης θεωρεί ότι αδικήθηκε, αλλά η φωλιά της Φιλοθέης, τουλάχιστον βάσει όσων κατήγγειλαν οι κάποτε εργαζόμενοί του, αποδείχθηκε ζεστή για να στεγάσει την… ψύχρα της στενοχώριας του.