Σε μια πρόσφατη παρέμβασή του (στις 9 Φεβρουαρίου) στο γνωστό βρετανικό περιοδικό «The Economist», ο σουπερστάρ ισραηλινός ιστορικός Γιουβάλ Νόα Χαράρι επεδίωξε να διακρίνει μεταξύ δύο σχολών σχετικά με τη φύση της Ιστορίας και τη φύση της ανθρωπότητας. Η πρώτη από αυτές υποστηρίζει, πάντα κατά τον Χαράρι, ότι ο κόσμος είναι μια ζούγκλα στην οποία ο αδύναμος γίνεται η λεία του ισχυρού και ότι ο μόνος τρόπος άμυνας είναι η στρατιωτική βία. Η δεύτερη σχολή τονίζει ότι ο νόμος της ζούγκλας δεν είναι ένας φυσικός νόμος – οι άνθρωποι τον έφτιαξαν και οι άνθρωποι μπορούν να τον αλλάξουν. Ο πόλεμος δεν είναι μια θεμελιώδης δύναμη της φύσεως. Ο ισραηλινός ιστορικός τάσσεται αναφανδόν υπέρ της δεύτερης άποψης και ξεκαθαρίζει ότι ο πόλεμος στην Ουκρανία, που δεν είχε ξεκινήσει όταν έγραφε το άρθρο του, θα αποτελέσει κομβικό σημείο στην ανθρώπινη ιστορία.
Η ανάλυση του κ. Χαράρι βρήκε μεγάλη ανταπόκριση στα ελληνικά μέσα ενημέρωσης. Πάσχει ωστόσο στον πυρήνα της από ένα σοβαρότατο μειονέκτημα. Είναι βαθιά αφελής. Ο πόλεμος στην Ουκρανία, ξεκάθαρα καταδικαστέος από την άποψη της παραβίασης κομβικών και θεμελιωδών αρχών του Διεθνούς Δικαίου, δεν είναι ζήτημα Ιστορίας – η οποία ας μη λησμονούμε γράφεται εν τέλει από τους νικητές. Αποτελεί ζήτημα διεθνούς πολιτικής, έναν τομέα στον οποίο αυτό που τελικά κρίνει το αποτέλεσμα είναι η ισχύς, και ακόμα πιο συγκεκριμένα η σκληρή ισχύς (στρατιωτική και οικονομική). Ο κ. Χαράρι θα έπραττε ορθότερα αν κοιτούσε το παράδειγμα της ίδιας της γενέτειράς του για να αντιληφθεί τον τρόπο λειτουργίας της διεθνούς πολιτικής.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
