Μέσα στο γενικότερο διεθνές κλίμα ανατροπής όλων των δεδομένων που είχαν διαμορφωθεί μετά το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου ήλθε να προστεθεί – 80 χρόνια ακριβώς μετά την κήρυξη του πολέμου αυτού – και η πολιτική αναταραχή στη Γερμανία με την περιπέτεια της εκλογής του νέου καγκελάριου.
Σε μια Γερμανία που, παρά την ήττα της, κατόρθωσε να επιβληθεί ως η σταθερότερη πολιτικά και ισχυρότερη οικονομικά χώρα της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Και μαζί με τη συνήθως περισσότερο ασταθή Γαλλία να συγκροτήσουν τον γνωστό γαλλογερμανικό άξονα, που αποτέλεσε την ατμομηχανή της ευρωπαϊκής ενοποίησης. Η οποία όμως είχε ατονήσει τα τελευταία χρόνια λόγω της κακής χημείας στις σχέσεις Σολτς – Μακρόν.
Ετσι τώρα όλοι περίμεναν την αναβίωση αυτού του άξονα με την επίσκεψη του νέου καγκελάριου στο Παρίσι. Ο οποίος όμως εμφανίστηκε εκεί φανερά μουδιασμένος, καθώς δεν κατόρθωσε να εκλεγεί από τον πρώτο γύρο. Γεγονός πρωτοφανές στη μεταπολεμική πολιτική ιστορία της χώρας του.
Ετσι τώρα όλοι αναρωτιούνται αν με τα δεδομένα αυτά υπάρχει μια ρεαλιστική προοπτική Γαλλία και Γερμανία να συνεργαστούν αποτελεσματικά για την ενδυνάμωση της ευρωπαϊκής ιδέας, τη στιγμή μάλισταν που ανέρχονται απειλητικά και στις δύο χώρες (και όχι μόνο σε αυτές) ακραίες ακροδεξιές δυνάμεις που απειλούν να τινάξουν στον αέρα τη δημοκρατική τάξη. Καθώς μάλιστα η νεοναζιστική ΑfD είναι πλέον πρώτο κόμμα στη Γερμανία και η Μαρίν Λεπέν, παρά τις δικαστικές της περιπέτειες, παραμένει πάντα πρώτη στις προτιμήσεις των Γάλλων.
Για να μη μιλήσουμε βέβαια και για τον ανάλογης νοοτροπίας νέο αμερικανό πρόεδρο, που τα έχει βάλει ανοικτά με την Ευρωπαϊκή Ενωση και απειλεί και την ενότητα του ΝΑΤΟ. Προκαλώντας έτσι την ανατροπή θεσμών που όλα αυτά τα χρόνια, ύστερα μάλιστα από δύο Παγκοσμίους Πολέμους τον 20ό αιώνα, είχαν συμβάλει στην εξασφάλιση της ειρήνης και της οικονομικής ανάπτυξης στον δυτικό κόσμο. Χωρίς όμως να αποφύγουν τις γνωστές περιφερειακές συγκρούσεις.
Και είναι ακριβώς οι συγκρούσεις αυτές (ξύπνησε ακόμη και η ιστορική διαμάχη για το Κασμίρ), που με την Ουκρανία και τη Γάζα μαίνονται και στη γειτονιά μας, οι οποίες απαιτούν να μπορέσει επιτέλους η Ευρωπαϊκή Ενωση να παίξει έναν αποφασιστικό ρόλο για τον άμεσο τερματισμό τους, ενισχύοντας παράλληλα τη δική της αμυντική ικανότητα. Και υπό το πρίσμα αυτό δεν στερείται σημασίας η κοινή απόφαση που έλαβαν στο Παρίσι ο Μακρόν και ο Μερτς για τη «θεσμοθέτηση κοινού γαλλογερμανικού συμβουλίου ασφαλείας, το οποίο θα συνέρχεται τακτικά για την εκπόνηση επιχειρησιακών λύσεων στις κοινές στρατηγικές προκλήσεις».
Αρκεί τα ωραία αυτά λόγια να συνοδευθούν και από τις ανάλογες ενέργειες, που θα μπορούν να επιβεβαιώσουν τα λόγια αυτά. Ενώ είναι επίσης ενθαρρυντική η δήλωση του νέου καγκελάριου, που χαρακτήρισε δημοσίως το εαυτό του «πολύ Ευρωπαίο», επισημαίνοντας την ανάγκη ενίσχυσης και του «τριγώνου της Βαϊμάρης», του φόρουμ συνεργασίας Γαλλίας, Γερμανίας, Πολωνίας, που δημιουργήθηκε το 1991. Γι’ αυτό άλλωστε, αμέσως μετά το Παρίσι, επισκέφθηκε τη Βαρσοβία. Και μένει βέβαια τώρα να δούμε πού θα οδηγήσουν όλα αυτά.
