Υπάρχουν ήττες που πονάνε. Και υπάρχουν ήττες που ξεγυμνώνουν όχι τόσο τους παίκτες ή τους προπονητές, όσο εμάς τους ίδιους. Το βράδυ που η εθνική ομάδα ηττήθηκε από τη Δανία, δεν έχασε μόνο τρία γκολ· έχασε κάτι βαθύτερο: την πολυτέλεια να κριθεί με μέτρο. Η ήττα ήταν βαριά… Ομως κάπου ανάμεσα στο τελευταίο σφύριγμα και στο πρώτο tweet, η ήττα έπαψε να είναι αγωνιστικό γεγονός και έγινε τελεσίδικο κατηγορητήριο.
Ο Γιοβάνοβιτς «άσχετος», οι παίκτες «άχρηστοι», η φανέλα «βαριά για τους ώμους τους». Το έχουμε ξαναδεί το έργο, με διαφορετικούς πρωταγωνιστές αλλά πάντα το ίδιο σενάριο. Ενα στραβοπάτημα, μια κακή εμφάνιση, κι αμέσως στήνεται ένα διαδικτυακό δικαστήριο όπου δεν επιτρέπεται η υπεράσπιση. Το πρόβλημα όμως δεν είναι η κριτική. Η κριτική είναι αναγκαία, θεμιτή, υγιής.
Το πρόβλημα είναι η ισοπέδωση, το δηλητήριο, η παντελής απουσία αναλογικότητας. Και δυστυχώς, το φαινόμενο δεν περιορίζεται πια μόνο στα social media. Στον ψηφιακό κόσμο των στιγμιαίων εντυπώσεων, ακόμη και μέρος του Τύπου ακολουθεί την πεπατημένη της ευκολίας. Τίτλοι που φωνάζουν, άρθρα που θυμίζουν εξώφυλλα ταμπλόιντ, σχολιαστές που επιδίδονται σε μια ρητορική απαξίωσης με τον ίδιο ζήλο που πριν από μερικούς μήνες έπλεκαν εγκώμια.
Του scroll η λοιδορία
Η μετάβαση από τη δόξα στη λοιδορία γίνεται πια με την ταχύτητα ενός scroll. Αλήθεια, τι περιμένουμε από την εθνική μας ομάδα; Να νικάει πάντα αντιπάλους που έχουν χρόνια πλάνο, υποδομές και διορατικότητα με το πάθος και μόνο της στιγμής; Ο Γιοβάνοβιτς, άνθρωπος χαμηλών τόνων και ποδοσφαιρικής σοφίας, δεν μετατράπηκε ξαφνικά σε ανίκανο επειδή μια ομάδα καλύτερη τον νίκησε.
Και οι παίκτες που πριν από λίγους μήνες συγκροτούσαν το καλύτερο ρόστερ δεν έγιναν άχρηστοι επειδή έχασαν μια μονομαχία ή δεν έκαναν μια ντρίμπλα. Είναι αθλητές, σε μια πορεία που έχει σκαμπανεβάσματα, ρυθμούς και αντιπάλους που δεν παίζουν μόνο για να χάσουν. Κάθε φορά που ένα ποδοσφαιρικό σχέδιο προσπαθεί να στεριώσει, συναντά την ίδια αδυσώπητη καταιγίδα: μηδενισμός, υπερβολή, απαξίωση. Αν δεν αλλάξουμε εμείς (ως κοινό, ως θεατές, ως αναγνώστες) πώς περιμένουμε να αλλάξει και η ομάδα;
Στον καθρέφτη μας
Η Εθνική δεν είναι μια παρέα αποστειρωμένων αθλητών που απλώς φέρνουν αποτελέσματα. Είναι το καθρέφτισμα του πώς βλέπουμε τον εαυτό μας μέσα στο γήπεδο. Κι αν το μόνο που βλέπουμε είναι ανεπάρκεια και «ξεφτίλα», τότε ίσως πρέπει να κοιτάξουμε λίγο πιο προσεκτικά, όχι μόνο το σκορ, αλλά και τον καθρέφτη. Το ποδόσφαιρο, όπως και η ζωή, δεν μετριέται μόνο με τα γκολ και νίκες. Μετριέται με το πώς αντιδράς στις ήττες, με το πώς στηρίζεις όταν η μπάλα δεν μπαίνει μέσα, με το πώς σιωπάς όταν δεν έχεις κάτι να πεις πέρα από την οργή σου. Με το πώς διατηρείς το μέτρο, την πίστη και την ευπρέπεια ακόμα και όταν ο πάγκος «καίγεται». Γιατί τελικά, δεν είναι ντροπή να χάσεις από τη Δανία. Ντροπή είναι να ξεχνάς ποιος ήσουν μόλις χθες.
