Δεν χρειάζεται να είναι κανείς μαέστρος στην πολιτική επικοινωνία για να διακρίνει την εντατική προσπάθεια που κάνει εσχάτως το Μέγαρο Μαξίμου να χρίσει βασικό αντίπαλο της σημερινής κυβέρνησης τη Ζωή Κωνσταντοπούλου και το κόμμα της. Αρκεί, για παράδειγμα, να μετρήσει πόσες αναφορές έκανε ο Πρωθυπουργός ονομαστικά στην πρόεδρο της Πλεύσης Ελευθερίας κατά τις πρόσφατες ομιλίες του στη Βουλή, στο πλαίσιο της συζήτησης για την πρόταση δυσπιστίας. Προφανής η προσπάθεια, προφανής και ο στόχος. Αφού το δίλημμα «Μητσοτάκης ή χάος», «Νέα Δημοκρατία ή αποσταθεροποίηση για τη χώρα» δεν φάνηκε να φέρνει τα προσδοκώμενα, αλλά αντιθέτως μάλλον ενέτεινε την οργή σε μια συγκυρία ούτως ή άλλως ιδιαίτερα δύσκολη για την κυβέρνηση, το αφήγημα τώρα αλλάζει. Με νωπές ακόμη για τους περισσότερους (πλην ίσως των πολύ νέων ψηφοφόρων), τις μνήμες του 2015, όταν η κυρία Κωνσταντοπούλου από τη θέση της Προέδρου της Βουλής έκανε όσα έκανε με τη χώρα στο χείλος της αβύσσου, η κυβέρνηση ελπίζει πως ο φόβος επανόδου της σε πρωταγωνιστικό ρόλο θα συσπειρώσει όλους εκείνους που έχουν γυρίσει την πλάτη στον Μητσοτάκη.
Το παράδοξο βέβαια είναι πως η προσπάθεια αντιστροφής του κλίματος εξαντλείται σε τέτοια επικοινωνιακά τεχνάσματα, αντί να επικεντρώνεται στην επανόρθωση των λαθών και στην παραγωγή έργου. Η κυβέρνηση δεν αποδοκιμάζεται επειδή οι πολίτες βαρέθηκαν τον κ. Μητσοτάκη. Ούτε βέβαια χειραγωγήθηκαν από ρωσική παρέμβαση. Οι λόγοι της δυσαρέσκειάς τους είναι πολύ συγκεκριμένοι. Με καταλύτη την κάκιστη διαχείριση της τραγωδίας των Τεμπών, στοιχίζουν πολλαπλάσια και όλα τα υπόλοιπα. Η αλαζονεία και η εγκατάλειψη κάθε μεταρρυθμιστικής προσπάθειας, για να αναφέρουμε δύο βασικά.
Παράδοξο όμως είναι και το γεγονός ότι ακόμη και σήμερα, μετά από όσα έχουν συμβεί τους τελευταίους μήνες, η κυβέρνηση μοιάζει να εξακολουθεί να μην αντιλαμβάνεται το έλλειμμα ενσυναίσθησης και το τεράστιο πρόβλημα που αυτό (της) έχει προκαλέσει. Χαρακτηριστικό και πιο πρόσφατο παράδειγμα, η επιλογή να διαρρεύσει στον Τύπο σχέδιο ανάπλασης των περιοχών που καταστράφηκαν με τη μεγάλη πυρκαγιά στο Μάτι, την ώρα που οι συγγενείς των θυμάτων και οι εγκαυματίες ξαναζούσαν τη φρίκη, περιμένοντας να ακούσουν την αγόρευση της εισαγγελέως στη δίκη.
Προφανώς, κάποιος είχε την ιδέα να προτείνει, στην πιο δύσκολη ώρα για αυτούς τους ανθρώπους, να γεμίσουν τα μέσα ενημέρωσης με αναφορές σε πάρκα, περιπάτους, ποδηλατοδρόμους και ζώνες ασφαλούς διαφυγής και δεν βρέθηκε ένας να αντιτείνει πως το πρώτο πράγμα που φέρνει στο μυαλό σε αυτή τη συγκυρία η δημοσιοποίηση ενός τέτοιου πλάνου είναι την εικόνα του Πάνου Καμμένου, με τα άθλια αγγλικά του, να εξηγεί στο BBC πώς 104 άνθρωποι κάηκαν λόγω των οικοδομικών αυθαιρεσιών της περιοχής. Αυτό τουλάχιστον μου έλεγε τις προάλλες σύζυγος θύματος στο Μάτι.
