Η έλλειψη εναλλακτικών λύσεων καθαρίζει θαυμάσια το μυαλό, έλεγε ο Χένρι Κίσινγκερ. Η ελληνική διπλωματία δεν αντιμετωπίζει ακόμα έλλειψη εναλλακτικών λύσεων, αλλά δείχνει να βρίσκεται πολύ κοντά σε αυτό το σημείο και είναι αμφίβολο αν έχει καθαρό μυαλό.

Αν χαθεί η ασφάλεια που προσφέρει στη χώρα μας η ένταξή της στην Ευρωπαϊκή Ενωση, άλλες αξιόπιστες συμμαχίες δεν υπάρχουν στον ορίζοντα και η Ευρώπη σε αυτή τη συγκυρία στρέφει το ενδιαφέρον της στην Τουρκία, την οποία θεωρεί αναγκαία για την άμυνά της.

Με τις ενστάσεις της να περνούν σε δεύτερη μοίρα, η Ελλάδα βλέπει χωρίς να μπορεί να αντιδράσει ουσιαστικά την αιφνίδια αναβάθμιση της Τουρκίας όχι μόνο στο περιφερειακό αλλά και στο διεθνές σκηνικό. Η περίφημη υπεροπλία στο Αιγαίο με τις καινούργιες φρεγάτες και τα F-35 έχει μικρή σημασία όταν ο πόλεμος αλλάζει ταχύτατα μορφή, όπως έδειξε η επίθεση με drone της Ουκρανίας σε ρωσικές αεροπορικές βάσεις, βαθιά στο έδαφος της χώρας.

Επίσης, οι όροι αγοράς της τέταρτης φρεγάτας από τη Γαλλία, η οποία θα είναι πιο οικονομική και πιο τεχνολογικά εξελιγμένη από τις προηγούμενες, όπως ανακοίνωσε το υπουργείο Εθνικής Αμυνας, εγείρει ερωτήματα γιατί δεν επιχειρήθηκε μια ευνοϊκότερη συμφωνία, αν όχι για την πρώτη, τουλάχιστον για τις δύο επόμενες.

Στο πρόγραμμα SAFE ύψους 150 δισεκατομμυρίων ευρώ για τον εξοπλισμό της Ευρώπης αποφασίστηκε η συμμετοχή τρίτων χωρών, μεταξύ των οποίων και η Τουρκία. Η Ελλάδα έκανε φασαρία και έθεσε όρους, όπως λένε οι ειδικοί, με σχετικό αντίκρισμα και στη συνέχεια μέσω του Νίκου Δένδια δήλωσε ότι η ίδια δεν θα συμμετάσχει στο SAFE, επειδή είναι πρόγραμμα δανεισμού, αλλά στο «ReArm». Γιατί μας «μυρίζουν» τα εκατομμύρια του SAFE;

Και αν πράγματι δεν τα θέλουμε γιατί είναι δάνεια και όχι τζάμπα χρήμα, πώς θέλουμε να ασκούμε βέτο στις συμφωνίες των άλλων χωρών που θα βάλουν βαθιά το χέρι στη δική τους τσέπη; Η εύνοια επειδή θα αγοράζουμε όταν η Τουρκία θα πουλάει και γίνεται χρήσιμη στην ευρωπαϊκή άμυνα, απειλώντας ευθέως το πολιτικό πλεονέκτημα της συμμετοχής στην ΕΕ που χτίζαμε για 50 χρόνια, θα σημαίνει κάτι;

Ακόμα και στο θέμα του καλωδίου, η κυβέρνηση συνεχώς εξαγγέλλει την επικείμενη έναρξη των ερευνών, που όμως όλο αναβάλλονται. Αν πρόκειται πράγματι για θέμα εθνικής κυριαρχίας ή αποσαφηνισμένων κυριαρχικών δικαιωμάτων, γιατί δεν τα ασκούμε απλώς και ανοίγουμε συζητήσεις με τους απέναντι; Ο «φίλος» μας ο Χαφτάρ στη Λιβύη προσεγγίζει με ευκολία τον «εχθρό» Ερντογάν και φαίνεται ότι ενώ είχε κηρύξει παράνομο το τουρκολιβυκό μνημόνιο, προσανατολίζεται πλέον να το αναγνωρίσει, αδιαφορώντας για τη σε βάρος μας αλλαγή των ισορροπιών στην Ανατολική Μεσόγειο. Με τη Ρωσία διαταράξαμε τη σχέση μας για να μπούμε στη συμμαχία υπέρ της Ουκρανίας και τώρα βλέπουμε τους Ουκρανούς να καλοπιάνουν τους Τούρκους.

Η Αίγυπτος, φίλη και σύμμαχος, αλλά στο θέμα της Μονής Σινά έριξε στάχτη στα μάτια της κυβέρνησης, η οποία πίστευε ότι ήλεγχε το θέμα, χωρίς ποτέ να δώσει πειστικές εξηγήσεις γιατί άλλα δήλωνε δημοσίως και άλλα γινόταν στο βαθύ κράτος της. Αν δεν είναι και αυτό μια δικαιολογία για να κρυφτούν οι πραγματικές επιδιώξεις πίσω από μια δικαστική απόφαση.

Γιατί η Αθήνα βρίσκεται ξαφνικά πίσω από τις εξελίξεις; Και τι φταίνε όσοι ασκούν κριτική, όταν το υπουργείο Εξωτερικών και το Μέγαρο Μαξίμου επιμένουν ότι χειρίστηκαν επιτυχώς το SAFE, αλλά ο υπουργός Αμυνας μιλάει για κερκόπορτα από το τρισάγιο στον ανδριάντα του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου στον Μυστρά; Τι να σκεφτούν και οι Ευρωπαίοι; Το πολύ-πολύ να κάνουν τον σταυρό τους με αυτά που βλέπουν. Πάντως, δεν είναι απαραίτητο να βρει κάποιος τοίχο για να καθαρίσει το μυαλό. Βρίσκονται και άλλοι τρόποι, αν υπάρχει περιθώριο να διορθωθούν τα πράγματα.