Δεν είναι μικρός ο πειρασμός. Αντί να κολλάς το αφτί σου συνέχεια στους τοίχους και να σκύβεις στις κλειδαρότρυπες, με ό,τι μπορεί να συνεπάγονται οι χρόνιες επικύψεις για τη μέση σου, απλώνεσαι σε μια άνετη πολυθρόνα γραφείου, καρφώνεις ένα ζευγάρι «ψείρες» στα αφτιά σου και κοιτάς την οθόνη του κινητού σου. «Κουτσομπόλα» που θα ‘λεγε κι ο Βορίδης. Οχι όμως με βαρέα και ανθυγιεινά, αλλά με τεχνολογίες αιχμής. Πώς να «ξεκολλήσεις» μετά;

Ειδικοί εξηγούσαν κάποτε σε ένα αμερικανικό περιοδικό ότι τέτοιες έξεις δεν ήταν ασυνήθιστες στον κόσμο των κατασκόπων ούτε την εποχή που οι τεχνολογίες αιχμής των spyware ήταν κοριοί κρυμμένοι στα βάζα, μεγάλα ακουστικά και μαγνητοταινίες εγγραφής στο διπλανό δωμάτιο ή το απέναντι κτίριο. Η έξη, ή το «κόλλημα», γίνονταν πιο ισχυρά όσο περισσότερο καταβυθίζονταν οι ωτακουστές στην ιδιωτική σφαίρα εκείνων που παρακολουθούσαν. Επαυε να έχει σημασία τι έλεγε ένας αξιωματούχος. Το «γαργαλητό» στην ψυχολογία του κατασκόπου προκαλούσε αυτό που έκανε. Αυτό που έκανε, και όχι αυτό που έλεγε, εξάλλου, υποτίθεται πως τον καθιστούσε «ευάλωτο».

Αυτή η υποτιθέμενη «ευαλωτότητα» είναι η πιο υποφωτισμένη πλευρά της υπόθεσης των υποκλοπών. Αλλά κι αυτή που μετατρέπει τη βαριά τους σκιά σε κανονικό δηλητήριο. Το οποίο εκχέεται σε μικρές, πανίσχυρες δόσεις άλλοτε με «σπερμολογίες, φήμες και κουτσομπολιά» που θα ξανάλεγε ο Βορίδης. Αλλοτε με υπαινιγμούς. Και κάποτε με «προφανή» επαγωγικά συμπεράσματα, όπως τον περασμένο Ιανουάριο: «Εμείς δεν θεωρούμε κανέναν εκβιαζόμενο, είναι ο ίδιος που δήλωσε πως τον παρακολουθούσαν για να είναι το κόμμα του σε ομηρεία και να είναι ο ίδιος και το κόμμα του υπό εκβιασμό (…) Εδώ είναι προφανές ότι υπάρχει απόπειρα εκβιασμού» δήλωνε τότε αρχηγός κόμματος για τον αρχηγό ενός άλλου κόμματος.

Οσο μεγάλος και αν είναι ο κουτσομπόλικος πειρασμός, δεν χρειάζεται να αναζητήσει κανείς την ύλη του «εκβιασμού». Αρκεί να φανταστεί την πολλαπλασιαστική δύναμη του ίδιου του «κουτσομπολιού». Τα πρόσωπα που είχαν «επιμολυνθεί με κακόβουλο λογισμικό» είναι δεκάδες. Είναι δεκάδες οι «Ζωές των άλλων», 92 σύμφωνα με την επίσημη έρευνα των Αρχών, που δυνητικά μπορούν να παραδοθούν στη βορά της σπερμολογίας και της φήμης. Αν μιλάνε γιατί φωνάζουν; Αν δεν μιλάνε γιατί σιωπούν;

Ο πραγματικός, σισύφειος κάματος του «κουτσομπολιού» δεν βρίσκεται στη διασταύρωσή του αλλά στην κατάρριψή του. Αντε να αποδείξεις ότι δεν είσαι ελέφαντας. Εκείνον τον Ιανουάριο ο εκπρόσωπος Τύπου του «εκβιαζόμενου» κόμματος απέρριψε το σενάριο ως «συνωμοσιολογικό» και «ψεκασμένο». Αλλά πώς να φτάσει; Το «κουτσομπολιό» σέρνεται στον αέρα όπως σέρνεται η προβοσκίδα του ελέφαντα. Είναι αδύνατον να μην τη δεις και ακόμη πιο δύσκολο να μη σε παρασύρει εάν τύχει και βρεθείς στην ακτίνα της.

Από αυτή την άποψη η υπόθεση των υποκλοπών δεν είναι μόνο ένα πρόβλημα θεσμών που ξεκινά από την κυβέρνηση και φτάνει έως τις ανεξάρτητες αρχές. Είναι και ένα πρόβλημα θεμελιωδών δικαιωμάτων. Συνολικά, ένα διπλό πρόβλημα δημοκρατίας και ένα καφκικό δράμα πολλαπλασιασμένο (τουλάχιστον) επί 92. Κανένας δεν ξέρει τι μπορεί να συμβεί εάν αποδειχθούν πραγματικά κουτσομπόληδες οι κοινωνοί της ιδιωτικής σου σφαίρας. Εσύ ο ίδιος δεν ξέρεις τι μπορεί να ξέρουν. Κάτι που είπες στο θεωρητικά πιο προστατευμένο περιβάλλον σου; Κάτι που έκανες με τη βεβαιότητα πως είσαι μόνος σου;

Οι δημοκρατίες έχουν ευτυχώς ξεμπερδέψει με τους «μεγάλους αδελφούς» – υπό την προϋπόθεση ασφαλώς πως οι εισαγγελείς των μυστικών υπηρεσιών κάνουν σωστά τη δουλειά τους ακόμη και όταν από δύο γίνονται ένας. Αλλά να υπάρχει ένας «μικρός αδελφός» κάπου εκεί έξω που να σε παρακολουθεί; Αυτή είναι το εφιαλτικό στόρι του Predator. Το spy story ενός spyware που δεν χρειάζεται κατασκόπους. Αρκεί μόνο ένας «μικρός αδελφός» με έφεση στο «κουτσομπολιό».