Φέτος συμπληρώθηκαν 30 χρόνια από την υπογραφή της πρώτης διεθνούς συμφωνίας για την αντιμετώπιση της κλιματικής αλλαγής. Η Σύμβαση-πλαίσιο των Ηνωμένων Εθνών για την Κλιματική Αλλαγή συγκέντρωσε πολύ μεγάλη αποδοχή, καθώς την υπέγραψαν σχεδόν όλα τα κράτη του κόσμου. Το κείμενο αυτό αναγνώρισε τη σημασία του προβλήματος, την ανθρωπογενή προέλευσή του και την ανάγκη να ληφθούν μέτρα, αφήνοντας όμως τις λεπτομέρειες εφαρμογής να ρυθμιστούν αργότερα μέσα από διαπραγματεύσεις και συμπληρωματικές συμφωνίες στο πλαίσιο ενός μηχανισμού που το ίδιο το κείμενο δημιούργησε, τις ευρύτερα γνωστές COP (Conference of the Parties – διασκέψεις των συμβαλλομένων μερών). Ετσι χάθηκε πολύτιμος χρόνος. Αν τα κράτη είχαν αρχίσει να μειώνουν τις εκπομπές τους από τη στιγμή που επιτεύχθηκε η επιστημονική συναίνεση για την κλιματική αλλαγή, τα αίτια και τις επιπτώσεις της, δεν θα είχαμε οδηγηθεί στη σημερινή κατάσταση. Οδεύουμε ολοταχώς σε αύξηση της θερμοκρασίας στους 3 βαθμούς Κελσίου μέχρι το τέλος του αιώνα, μακριά από τον στόχο της συμφωνίας, δηλαδή να συγκρατηθεί η μέση θερμοκρασία της Γης σε ανεκτά όρια.
Τι δεν πήγε καλά; Δύο είναι οι βασικοί λόγοι. Ο πρώτος συνδέεται με μια ατυχή συγκυρία. Η αφετηρία της διεθνούς συνεργασίας για το κλίμα συνέπεσε με το παγκόσμιο άνοιγμα των αγορών και την απελευθέρωση των κανόνων του διεθνούς εμπορίου. Η ραγδαία αύξηση της παραγωγής και της κατανάλωσης όπως και η μαζική εξαγωγή προϊόντων σε μεγάλες αποστάσεις συνέβαλαν στη θεαματική αύξηση των παγκόσμιων εκπομπών.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
