Στην πολιτική, παρά τη γενική διάδοση μιας κουλτούρας καχυποψίας που ψάχνει διαρκώς πειστήρια ενοχής, εξακολουθεί να βρίσκει κανείς πιστούς οπαδούς. Ενώ όμως η λατρευτική ταύτιση και η ένθερμη προσκόλληση συνεχίζουν να είναι παρούσες στα κόμματα, η ίδια η εμπιστοσύνη στην πολιτική έχει εξανεμιστεί. Ο φανατικός οπαδός δεν εμπιστεύεται τόσο μια πολιτική ιδέα ή πρόταση, απλώς απεχθάνεται κάποιον και τείνει επομένως να «λατρεύει» εκείνον που υπόσχεται να μας απαλλάξει από αυτόν τον απεχθή. Η δημοκρατία όμως χρειάζεται μορφές εμπιστοσύνης και όχι στρατεύματα που αλληλοσπαράσσονται στα αλώνια των social media.
Η κρίση εμπιστοσύνης είναι πλέον κοινότοπη διαπίστωση των τελευταίων χρόνων. Οι περισσότεροι θεσμοί επιβιώνουν με χαμηλά ποσοστά εμπιστοσύνης. Αυτό μάλιστα συνοδεύεται από κύματα μιας απόρριψης που συχνά δεν ενδιαφέρεται για αναλύσεις και λεπτομέρειες. Η απόρριψη έχει μια τεράστια συγκινησιακή δύναμη. Είναι ικανή να απογυμνώσει, σε ελάχιστο χρόνο, προβεβλημένα πρόσωπα ή κόμματα. Από την άλλη όμως βλέπουμε πως σήμερα επιστρέφουν κάποια «παλαιά» πράγματα: ενώ οι τεχνολογικές και επιστημονικές εξελίξεις προαναγγέλλουν ένα μέλλον όπου όλη η εξουσία θα ανήκει στους αλγόριθμους, μεγάλο μέρος των κοινωνιών – κι όχι μόνο της δικής μας – πιάνεται από το συναίσθημα και κάνει πολιτική με το συναίσθημα. Αυτό προφανώς τρομάζει. Ενα μέρος των ελίτ ανησυχεί, αλλά και πολλοί στην ευρύτερη δημόσια σφαίρα ανησυχούν για πιθανές συμμαχίες ανάμεσα στη συναισθηματική θερμότητα και σε νέες εκδοχές πολιτικής δημαγωγίας.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
