Η ολοκλήρωση της εκλογής προέδρου στον ΣΥΡΙΖΑ και η επισημοποίηση της ίδρυσης του κόμματος Κασσελάκη κλείνουν έναν κύκλο κομματικών ανακατατάξεων που ξεκίνησε την επομένη των ευρωεκλογών.
Κομματικών αλλά όχι απαραίτητα πολιτικών.
Τα νέα σχήματα και τα νέα πρόσωπα (ακόμη κι αν δεν είναι καθόλου νέα…) θα πρέπει πρώτα να σχηματοποιηθούν και να αναζητήσουν το ακροατήριό τους προτού κριθούν για το ένα ή το άλλο.
Ούτως ή άλλως, ο χρόνος έως τις επόμενες εκλογές είναι άνετος, αν και όχι ανεξάντλητος.
Ο Πρωθυπουργός διαβεβαίωσε για πολλοστή φορά ότι δεν προτίθεται να επισπεύσει τον εκλογικό ορίζοντα (συνέντευξη Alpha, 27/11). Παρόλο που είναι προφανές πως αν είχε άλλες σκέψεις δεν θα τις ανακοίνωνε πρόωρα και από τηλεοράσεως.
Το βέβαιο είναι πάντως ότι τίποτα δεν τον πιέζει.
Και άλλωστε η ταυτόχρονη διαβεβαίωση ότι δεν υπάρχουν σχέδια αλλαγής του εκλογικού νόμου δίνει την εντύπωση ότι η κυβέρνηση δεν σκοπεύει να λειτουργήσει σε συνθήκες πίεσης που (ούτως ή άλλως) δεν υπάρχουν.
Ανεξάρτητα όμως από τα χρονικά περιθώρια υπάρχει η αίσθηση ότι ένα νέο σύστημα κομμάτων και σχημάτων γεννιέται. Ισως όχι επί της ουσίας ή στις βασικές διαχωριστικές γραμμές του αλλά τουλάχιστον ως προς τα επιμέρους σχήματα που το αποτελούν.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι αυτού του τύπου η ανασυγκρότηση θα μπορούσε ίσως να αποδειχθεί ζωογόνος για τη δημοκρατία.
Χωρίς όμως να συνιστά ακόμη ανανέωση. Περιλαμβάνει πολύ περισσότερα παλιά υλικά, φθαρμένες μεθόδους και ξεπερασμένες συνταγές από όσο μπορεί να αφομοιώσει ο σύγχρονος κόσμος αλλά και ένας καλοπροαίρετος ψηφοφόρος.
Ο οποίος αναρωτιέται τελικά: τι ζωογόνο μπορεί να προσκομίσει ένα σύστημα που ανακυκλώνει ίσως τα χειρότερα χαρακτηριστικά του προκατόχου του;
Είναι μια εύλογη απορία. Και γι’ αυτό άλλωστε η αλλαγή κομματικών αμφιέσεων και σχημάτων, οι διασπάσεις και οι συγκολλήσεις, δεν προμηνύουν απαραιτήτως και αλλαγή πολιτικών δεδομένων. Συνήθως είναι οι ίδιοι με άλλα ρούχα.
Ούτως ή άλλως, το ελληνικό πολιτικό σύστημα δοκιμάστηκε σκληρά την περασμένη δεκαετία αλλά είναι σαφές ότι κανένα από τα πολιτικά σχήματα που γέννησε η κρίση δεν κατάφερε να επιβιώσει.
Τελευταίο θύμα της επιστροφής σε μια πολιτική κανονικότητα, ο ΣΥΡΙΖΑ.
Ζούμε έτσι το παράξενο φαινόμενο που διαισθανόμαστε ότι «κάτι γεννιέται» αλλά δεν ξέρουμε ούτε τι είναι αυτό ούτε αν διαφέρει κάπου ούτε σε τι διαφέρει από εκείνο που πεθαίνει.
Και όταν θα φτάσουμε να το μάθουμε θα είναι ίσως αργά για να το κάνουμε καλύτερο.
