Η πιο αυστηρή μεταναστευτική πολιτική που εξήγγειλε η κυβέρνηση δεν είναι ούτε σωστή ούτε λάθος.
Είναι απλώς επιβεβλημένη.
Η χώρα δεν δηλώνει ξέφραγο αμπέλι κι αυτό οφείλουν να το εμπεδώσουν όσοι εντός ή εκτός Ελλάδας φιλοδοξούν να τη μετατρέψουν σε αποθήκη μεταναστών και παζάρι μιζέριας.
Οποιος έχει διαφορετική άποψη παρακαλείται να την αναπτύξει στους Τούρκους ή σε κάποια από τις κυβερνήσεις της Λιβύης, εφόσον καταφέρει να τις εντοπίσει κάπου μεταξύ Τρίπολης και Τομπρούκ.
Είμαι βέβαιος ότι ο επονομαζόμενος «στρατάρχης» μιας «μη χώρας» θα ακούσει ευχαρίστως όποια διάλεξη διεθνούς ή ανθρωπιστικού δικαίου θελήσουν να του αφιερώσουν. Είναι το αγαπημένο του θέμα.
Κατά τα άλλα φυσικά η κυβέρνηση και η Ελλάδα συνολικά δεν έχει κανένα δικαίωμα να παρακολουθεί άπραγη τη μετατροπή της σε ξέφραγο αμπέλι.
Και ακόμη λιγότερο να παραδοθεί στην «πέμπτη φάλαγγα» του μεταναστευτικού λόμπι που πουλάει διεθνές δίκαιο και δακρύβρεκτο ανθρωπισμό στην υγεία των κορόιδων.
Το ερώτημα δηλαδή δεν είναι αν αρέσουν τα μέτρα για το μεταναστευτικό στο αρχιπέλαγος των Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων που (ευθέως ή εμμέσως) σιτίζονται από τη μετανάστευση.
Είναι αν τα μέτρα αυτά θα αποδειχθούν αποτελεσματικά στην αναχαίτιση των παράνομων μεταναστευτικών ροών.
Και για να συμβεί κάτι τέτοιο η αποφασιστικότητα των ελληνικών αρχών είναι αναγκαία αλλά όχι αρκετή.
Χρειάζεται μια ευρύτερη ευρωπαϊκή συνεργασία και στη φύλαξη των συνόρων και στην επαναδιατύπωση των κανόνων δικαίου και στην αναχαίτιση των ροών.
Χρειάζεται σύγκρουση με τους εμπόρους της μιζέριας.
Κυρίως όμως χρειάζεται παραδοχή της σημασίας του προβλήματος και κατανόηση της απόλυτης ανάγκης αντιμετώπισής του. Δεν είναι για αύριο, είναι για χθες.
Το ευχάριστο είναι ότι η Ευρωπαϊκή Ενωση στο σύνολό της προσγειώνεται σιγά-σιγά στον Πλανήτη Γη και αποχαιρετά τις επικίνδυνες αφέλειες της προηγούμενης μεταναστευτικής πολιτικής.
Η μετανάστευση δεν είναι δικαίωμα και ούτε μπορεί να εκχωρηθεί σε ανεπιθύμητους εισβολείς ένα δικαίωμα που δεν υπάρχει στο όνομα μιας φιλανθρωπικής ή χαζοχαρούμενης θεώρησης των κοινωνιών.
Από μια άποψη, ο πρωτογονισμός του Χαφτάρ που έδιωξε την ευρωπαϊκή αντιπροσωπεία από τη Βεγγάζη έβαλε μια πινελιά ρεαλισμού στο ρεπερτόριο της μιζέριας.
Ο «στρατάρχης» δεν διατίθεται να κάνει τη δουλειά τζάμπα και δεν βλέπω ποια Ευρώπη θα τον υποχρεώσει. Αυτή που συζητάει ακόμη αν θα είναι ανοιχτά ή κλειστά τα κέντρα υποδοχής;
Λυπάμαι, αλλά τέτοια Ευρώπη δεν διεκδικεί κανέναν σεβασμό και φυσικά δεν προκαλεί κανέναν φόβο. Κι ο «στρατάρχης Ανατολικής Λιβύης» μπορεί να μην είναι ο Ρόμελ αλλά δεν είναι και κορόιδο.
jpretenteris@tovima.gr
