Οι διασκευές της Μαρίας Παπαγεωργίου σε τραγούδια του Μίκη Θεοδωράκη υπήρξαν σταθμοί στην καριέρα της. Αυτή την εποχή συνεχίζει τα live της, ενώ τον επόμενο δίσκο θέλει να τον εκδώσει σε βινύλιο. Μετά από διάλειμμα μίας σεζόν η Μαρία Παπαγεωργίου επέστρεψε τις Δευτέρες στον Σταυρό του Νότου-Club, έναν χώρο που την ανέδειξε και στον οποίο είχε φιλοξενηθεί επί τέσσερα συναπτά έτη δημιουργώντας μια δική της παράδοση και αποδεικνύοντας ότι αν έχεις κάτι να πεις, ο κόσμος θα έρθει να σε ακούσει ακόμη και το βράδυ της πιο «αντιεμπορικής» ημέρας της εβδομάδας. «Θέλω ο κόσμος να φεύγει γεμάτος, αλλά κι εγώ να κάνω την πρότασή μου» δηλώνει σχετικά με τις τωρινές της εμφανίσεις η ξεχωριστή τραγουδίστρια και τραγουδοποιός, μια ολοκληρωμένη δημιουργός που – διακριτικά και επίμονα – έχει αποκτήσει τα τελευταία χρόνια έναν πυρήνα φανατικών θαυμαστών που την παρακολουθεί σταθερά. Πριν από έναν χρόνο περίπου κυκλοφόρησε τον δίσκο «Αλληλογραφία», με διασκευές τραγουδιών του Μίκη Θεοδωράκη και κατόρθωσε κάτι δύσκολο: να μοιάζει αυτή η δουλειά με αυθύπαρκτο κύκλο τραγουδιών, εξ ου και δικαίως θεωρείται από πολλούς μία από τις καλύτερες δισκογραφικές κυκλοφορίες του 2018. «Αυτή η συνεργασία ήρθε στην πιο κατάλληλη στιγμή της ζωής μου» λέει για τη συμπόρευσή της με τον τεράστιο έλληνα συνθέτη η μουσικός από τα Γρεβενά. «Αποκτήσαμε μια πολύ ανθρώπινη σχέση, ακόμη πηγαίνω σπίτι του και ακούμε δίσκους. Ηταν σαν μου χτύπησε φιλικά στην πλάτη και να μου είπε να συνεχίσω. Βασικά, μου το είπε. Οταν του παρουσίασα την πρόβα για να καταλάβει πώς προσέγγισα τα κομμάτια, με φώναξε με αυτή τη φωνή που μετά βίας ακούγεται πια και μου είπε «Μαρία, δεν θέλω να φοβάσαι». Μετά από αυτό μόνο να επιμείνεις μπορείς, με τα λάθη σου, με τα καλά σου, με τα στραβά σου». Στα τέλη του Ιανουαρίου ανέβασε στο κανάλι της στο YouΤube το καινούργιο τραγούδι με τίτλο «Δεν σε είδα» και θα ακολουθήσουν διαδοχικά και κάποια ακόμη. Τον επόμενο δίσκο της θα ήθελε να τον εκδώσει σε μορφή βινυλίου. Γιατί; «Γιατί ο ήχος είναι διαφορετικός. Γιατί σε αναγκάζει να μπεις σε μια διαδικασία ακρόασης, είτε μοναχική είτε συντροφική που αποκτά νόημα. Σε μια εποχή που ακούμε όλοι μουσική από τα κινητά και δεν αναπαράγονται όλες οι συχνότητες στα αφτιά, όταν βάζεις έναν δίσκο βινυλίου σε καλό ηχοσύστημα υπάρχει κραδασμός στο σώμα. Ο ήχος δεν είναι τέλειος, είναι τσαλακωμένος, υπάρχει θόρυβος, όπως και στη ζωή, όπου δεν είναι όλα compressed. Το βινύλιο έχει booklet, έχει στίχους, είναι ένα μεγάλο απτό αντικείμενο, αναδεικνύεται και το εικαστικό χάρη στο μέγεθος. Είναι επίσης σχετικά ακριβό, αγοράζεις την τέχνη που ακούς και γίνεσαι πιο συνειδητός ακροατής. Σέβεσαι τον καλλιτέχνη και έτσι τον αναγκάζεις να προσπαθεί να γίνεται καλύτερος» λέει με μιαν ανάσα. Η Μαρία Παπαγεωργίου μοιάζει να ακολουθεί ένα πολύ προσωπικό μονοπάτι. Η mainstream επιτυχία την ενδιαφέρει; «Καθένας έχει το δικαίωμα να ονειρεύεται να παίζει σε στάδια και είναι και πολύ ωραίο αυτό. Το θέμα είναι τι αντέχει η ψυχή του καθενός. Οταν βλέπεις γύρω σου success stories που έχουν αναδειχθεί με πολύ συγκεκριμένο τρόπο, κι εσύ δεν μπορείς να ενσωματωθείς σε αυτόν, νομίζεις ότι βρίσκεσαι σε αδιέξοδο. Σαφώς και με ενδιαφέρει να αυξηθούν οι αριθμοί, αλλά μόνο για να διευκολύνουν το επόμενο βήμα μου, να ζω υγιώς και να δημιουργώ χωρίς άγχος. Τα όνειρα των καλλιτεχνών είναι πλέον πολύ ταπεινά».
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
