Την πεζογραφία του Δημήτρη Καρακίτσου διατρέχουν πολλαπλά ρεύματα: από τη συνομιλία με διακεκριμένους τόπους της αρχαιοελληνικής και της χριστιανικής γραμματείας μέχρι την άνοδο επί της αφηγηματικής σκηνής ενός ποικιλώνυμου πλήθους εξερευνητών, ζωολόγων και φυσικών, που συναντιούνται με ένα εξίσου εκτεταμένο σπιράλ συγγραφέων και μουσικών. Με το ανά χείρας Για να μην αποτύχουμε όπως οι Μπιόρλινγκ και Καλστένιους (εκδ. Ποταμός), ο συγγραφέας επιχειρεί εκ νέου ένα διακειμενικό ταξίδι, αυτή τη φορά στη σκανδιναβική λογοτεχνία: στα παραμύθια της Σέλμα Λάγκερλεφ και στις περιπέτειες του Νιλς Χόλγκερσον (1906) ή στην Αγριόπαπια (1884) του Ιψεν – ενδεχομένως, όμως, και στην αγγλοσαξονική και στη γαλλική παράδοση με την Αφήγηση του Αρθουρ Γκόρντον Πυμ (1838) του Εντγκαρ Αλαν Πόε ή με τη Σφίγγα των Πάγων (1897) του Ιουλίου Βερν. Με τη νουβέλα του ο Καρακίτσος ευαγγελίζεται μια λογοτεχνία που να υπερβαίνει τα ειωθότα των κοινών τόπων, αντιπαραβάλλοντάς τη μεταφορικά στην αποτυχημένη εξερεύνηση του Βόρειου Πόλου από τους σουηδούς φυσιοδίφες Αλφρεντ Μπιόρλινγκ και Εβαλντ Καλστένιους.
Η αποστολή του 1893
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
