Μετά τις ιστορίες και τις συνταγές εδεσμάτων που απολαύσαμε στο γαστρονομικό βιβλίο της Μελίσσας Στοΐλη Και διηγώντας τα… να τρως (2015), η συγγραφέας επιστρέφει με μια δέσμη άλλων ιστοριών, από τη Θεσσαλονίκη αυτή τη φορά: ιστορίες που ξεκινούν από τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και φτάνουν μέχρι και πριν από μία εικοσαετία, εντοπίζονται κατά κανόνα στη δυτική μεριά της πόλης και συγκεράζουν την καθημερινή γλώσσα με στοιχεία από λαντίνο ή σεφαραδίτικα και τούρκικα, καθώς και αντλημένα από επιτόπια ιδιώματα της Μακεδονίας. Κι αυτά συνδυασμένα με διαφόρους τόπους ή χώρους και με ποικίλα τοπωνύμια: από τη Διεθνή Εκθεση Θεσσαλονίκης (ΔΕΘ) και το Ασβεστοχώρι μέχρι το Καλοχώρι, την Καλαμαριά και τον συνοικισμό Χιρς.
Το γλωσσικό, τοπιογραφικό και ιστορικό ψηφιδωτό των διηγημάτων της Στοΐλη ξεδιπλώνει μπροστά στα μάτια μας μια Θεσσαλονίκη διάστικτη από τους χρόνους και τις κουλτούρες οι οποίες έχουν αφήσει κατά καιρούς το στίγμα τους σε έναν πολυάνθρωπο και πολυεστιακό αστικό ιστό. Θα μπορούσαμε να κάνουμε λόγο για λογοτεχνία της πόλης, υπό την έννοια ότι η πόλη δίνει πάντοτε το παρών στο Απ’ το μπαλκόνι να φύγεις!, αν η δεσπόζουσα παράμετρος της αφήγησης δεν είχε πρωτίστως να κάνει με ένα μαγικό, παραμυθητικό, ονειρικό και θρηνητικό δεδομένο, το οποίο μας πηγαίνει πέρα από λογοτεχνικά είδη, αρθρώνοντας κατ’ αυτόν τον τρόπο και τη βασική ποιητική του βιβλίου, που δεν είναι άλλη από το ισχυρό αίσθημα του στιγματισμού, της ήττας και της συντριβής όταν οι άνθρωποι σπεύδουν να κρυφτούν πίσω από το αναπάντεχο ή το παράλογο της Ιστορίας και της καθημερινότητας.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
