Τον πρωταγωνιστικό ρόλο στο αμέσως προηγούμενο βιβλίο της Βασιλικής Ηλιοπούλου, τη συλλογή διηγημάτων Το τέρας στο μετρό (2017), αναλαμβάνουν διάφορα τέρατα της καθημερινής ζωής: μορφές που κατευθύνουν τα βήματά τους σε σκοτεινά σημεία της ύπαρξης ενόσω παλεύουν με τα φαντάσματα του βίου τους. Με το ανά χείρας μυθιστόρημά της, Το αθώο, η συγγραφέας δεν πηγαίνει, παρά τον τίτλο, στους αντίποδες της προγενέστερης θεματικής, αλλά σε έναν συνεκδοχικό της τόνο. Η αναπάντεχη αθωότητα είναι πιθανόν να βυθιστεί με τη σειρά της σε σκοτάδια, σχηματίζοντας εν τέλει, μολονότι πάντοτε ξεχωριστή, ένα αδιαίρετο μέτωπο μαζί τους.
Η Εύα, η κεντρική ηρωίδα, έχει (από την πρώτη μέχρι και την τελευταία στιγμή της δράσης) το τεκμήριο της αθωότητας υπέρ της: γεννημένη σε ένα νησί του Αιγαίου (κάπου, υποθέτω, μεταξύ Κρήτης, Δωδεκανήσων και Κυκλάδων), μπαίνει από μικρή σε ορφανοτροφείο, για να επιστρέψει ενήλικη (και υποβλητικά άμαθη) στο νησί, όπου και θα θάψει τον σύζυγό της – πολύ μεγαλύτερο από την ίδια, λογιστή του ορφανοτροφείου και δυσάρεστα θρησκευόμενο. Η αθωότητα της Εύας βρίσκεται σε πλήρη αντίθεση με τον εγκλεισμό στο ορφανοτροφείο και με τον αρτηριοσκληρωτικό σύζυγο, που σπεύδει προτού πεθάνει να σκανδαλιστεί με την αποκάλυψη του ερωτισμού της.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
