Ζούμε σε μια εποχή όπου η αλλαγή ταυτίζεται με το θόρυβο. Αν δεν φωνάξεις, αν δεν προβληθείς, αν δεν αφήσεις «ίχνος» στις οθόνες, θεωρείσαι αόρατος. Κι όμως, η ιστορία, η φύση, η λογοτεχνία, μας διδάσκουν κάτι άλλο: Ο κόσμος δεν αλλάζει με φωνές – αλλά με ρίζες.
Με αυτό δεν αρνούμαστε τη σημασία της δημόσιας στάσης· αλλά υπενθυμίζουμε τη δύναμη της σιωπηλής επιμονής. Εκείνης που δεν εντυπωσιάζει αλλά αντέχει. Που δεν απαιτεί αλλά ενεργεί.
Το βιβλίο «Η Ανώνυμη Κόρη» του Σταμάτη Ν. Αλαχιώτη δεν είναι απλώς ένα μυθιστόρημα. Είναι μια ηθική αλληγορία. Η ηρωίδα του δεν έχει όνομα. Δεν έχει αναγνώριση. Δεν κρατά πανό. Δεν δίνει συνεντεύξεις.
Κι όμως, στέκεται. Αντιστέκεται. Φυλά έναν τόπο και μια αλήθεια. Όχι ως ακτιβίστρια, αλλά ως φορέας ευθύνης. Όχι με συνθήματα, αλλά με ρίζες.
Τι είναι όμως η ρίζα σε αυτό το βιβλίο; Είναι η σύνδεση με τον τόπο, με τη φύση, με τη μνήμη. Είναι το βαθύ, σχεδόν αταβιστικό ένστικτο ότι κάτι πρέπει να παραμείνει όρθιο, όταν όλα γύρω σου γκρεμίζονται στο όνομα της «ανάπτυξης».
Η «Ανώνυμη Κόρη» δεν σώζει τον κόσμο. Δεν αλλάζει την ιστορία. Αλλά κρατά. Φυλάει. Και αυτή η στάση – η στάση του ανθρώπου που δεν εγκαταλείπει το ουσιώδες – είναι πολιτική πράξη με βαθύτερο νόημα από κάθε φωνασκία.
Οι άλλοι ήρωες του βιβλίου – ο Πρόδρομος, ο Δημητρός, ο ερημίτης – δεν είναι φωνές εξουσίας, αλλά φωνές συνείδησης. Φιλόσοφοι της καθημερινότητας. Άνθρωποι που ξέρουν ότι η μεγαλύτερη ευθύνη δεν είναι να πεις κάτι, αλλά να αντέξεις να το υπερασπιστείς.
Και η γλώσσα του συγγραφέα; Δεν σε καθοδηγεί. Δεν σε πείθει. Σε καλεί. Σε προκαλεί να στοχαστείς. Δεν χτίζει ήρωες – αλλά φωτίζει το ηρωικό στοιχείο του ταπεινού. Αυτή είναι και η πιο ουσιαστική μορφή παιδείας.
Η εποχή μας δεν χρειάζεται περισσότερες φωνές. Έχει πολλές – και μάλιστα δυνατές.
Αυτό που της λείπει είναι ρίζες: άνθρωποι που, χωρίς να φωνάζουν, επιλέγουν να μην προδώσουν. Που επιμένουν στην αλήθεια χωρίς χειροκροτήματα. Που είναι παρόντες όταν οι άλλοι φεύγουν.
Η Ανώνυμη Κόρη μάς δείχνει ότι δεν χρειάζεται να είσαι γνωστός για να είσαι σημαντικός. Δεν χρειάζεται να φανείς για να έχεις επίδραση. Και ίσως, τελικά, η πιο ριζική μορφή αλλαγής να ξεκινά μέσα μας – ήσυχα, αλλά αμετάκλητα.
