Τα πολλά λόγια είναι φτώχεια. Σταθερά και επίμονα η Τουρκία ακολουθεί μια πολιτική περικύκλωσης του ελλαδικού χώρου και επιβολής στην Ανατολική Μεσόγειο.
Με έναν άξονα Τουρκία – Κατεχόμενα Βόρειας Κύπρου – Λιβύη.
Δεν παίρνουν από λόγια. Δεν καταλαβαίνουν από κουβέντες. Δεν ενδιαφέρονται για τίποτα άλλο από την κυριαρχία τους. Και το μεταναστευτικό είναι μέρος της στρατηγικής τους.
Οσοι λοιπόν μιλούν για διεθνές δίκαιο και «παράνομο τουρκολιβυκό» μνημόνιο απλώς σκορπούν γέλιο στα σαλόνια του Ερντογάν. Τρεις σκασίλες έχουν.
Τους βοηθάει φυσικά η εποχή.
Η διεθνής νομιμότητα έχει καταρρακωθεί, δυνατότητες διαπίστωσης κι επιβολής της δεν υπάρχουν ή έχουν αποδυναμωθεί εντυπωσιακά, το δίκαιο της θάλασσας και τα διάφορα UNCLOS είναι για να πλατσουρίζουμε στα ρηχά.
Η Τουρκία μπορεί να κάνει μνημόνια και να μοιράζει τη Μεσόγειο ή τον Ατλαντικό με τη Λιβύη ή με το Τσαντ που δεν έχει καθόλου θάλασσα, γούστο της.
Για όσους δεν το έχουν καταλάβει περάσαμε σε μια εποχή ισχύος. Τίποτα άλλο δεν μετράει.
Από την πλευρά μας αντιπαραθέτουμε στην περικύκλωση έναν άξονα Αθήνα – Λευκωσία – Ισραήλ. Λίγη Αίγυπτο. Αντε και μερικά ερείσματα στην Ευρώπη.
Αυτά έχουμε. Τίποτα άλλο.
Παρόλο που διάφοροι ανεγκέφαλοι, κουφιοκεφαλάκηδες ή ψυχοπονιάρηδες «φριπαλεστάιν» δεν έχουν καταλάβει πως κάθε δική τους φωνή είναι άλλη μια νίκη της Τουρκίας στο ταμπλό.
Με άλλα λόγια έχει αποτύχει παταγωδώς η απόπειρα εκπολιτισμού της Τουρκίας μέσα από την Ευρώπη και το Ελσίνκι. Μόνο συνειδητοί «δωσίκωλοι» μπορεί να ονειρεύονται ακόμη ότι κάποια μέρα η Τουρκία θα ξυπνήσει Λουξεμβούργο.
Ελπίζω να έχει γίνει κατανοητό.
Οπως αποδεικνύεται επίσης ότι ο Ερντογάν δεν κατάφερε να βάλει πόδι στην Ευρωπαϊκή Ενωση μέσα από την πόρτα της Κύπρου και χάρη σε κάποια «επίλυση» του Κυπριακού με τους δικούς του στο κόλπο.
Ευτυχώς και αιωνία η μνήμη του Σημίτη που πρόλαβε και έβαλε την Κύπρο στην Ευρώπη.
Τα πολλά λόγια λοιπόν είναι φτώχεια, αν δεν συνειδητοποιήσουμε ότι η Τουρκία και ξέρει τι θέλει και κάνει αυτό που ξέρει.
Εμείς έχουμε μια στρατηγική διεθνούς δικαίου μετέωρη διότι δεν υπάρχει πια διεθνής νομιμότητα και δεν θα την επιβάλει με υπομνήματα όχι ο Γεραπετρίτης αλλά ούτε ο Κουταλιανός με τον Καπετανάκη «που έχει ντούγκλα το μουστάκι».
Και παρεμπιπτόντως δεν έχουμε, ούτε θα αποκτήσουμε άλλη στρατηγική όσο δεν συνειδητοποιούμε την αλλαγή των δεδομένων στο διεθνές πεδίο. Οσο μιλούμε για έναν κόσμο που δεν υπάρχει πια.
Στα άλλα νέα, το ΚΚΕ κυνηγάει το «κράτος δολοφόνο» και ο Βαρουφάκης προσφέρεται να κλείσει το ρήγμα Αμερικής – Κίνας.
