Είναι κάποια συγκροτήματα που όσο χρόνια και αν περάσουν, ακόμη κι αν δεν βρίσκονται στην πρώτη τους νιότη εντούτοις δεν μπορείς να τους ξεπεράσεις εύκολα. Ειδικότερα αν έχεις μεγαλώσει μαζί τους. Όπως συμβαίνει και με τους Stranglers, οι οποίοι το βράδυ της Δευτέρας, βρέθηκαν για μια ακόμη φορά ενώπιον του αθηναϊκού κοινού – πρώτη φορά όμως στο Ηρώδειο – για να μας θυμίσουν – ή για να μάθουν στους νεότερους – πώς ήταν η βρετανική πανκ μουσική στα τέλη των 70s αρχές των 80s.

Αν και με την κλασική έννοια του όρο οι Βρετανοί φίλοι μας, δεν υπήρξαν ποτέ πανκ, όπως, για παράδειγμα, οι Sex Pistols. Η επιθετική, ασυμβίβαστη στάση τους τους είχε ταυτίσει με την αναδυόμενη βρετανική πανκ ροκ σκηνή που ακολούθησε. Αλλωστε η προσέγγιση τους σπάνια ακολουθούσε κάποιο μουσικό είδος και το συγκρότημα συνέχισε να εξερευνά μια ποικιλία μουσικών στυλ, από new wave , art και gothic rock μέχρι την σοφιστικέ ποπ.

Πενήντα ένα χρόνια μετά την ίδρυσή τους, το 1974 και 48 χρόνια μετά το πρώτο τους άλμπουμ «Rattus Norvegicus» (1977) και με μόνο μέλος από τα παλιά τον Jean-Jacques Burnel, ανέβηκαν στην σκηνή του Ηρωδείου, για να κάνουν αυτό που ξέρουν καλά. Να τα δώσουν όλα. Και το έκαναν. Οι δε θεατές δεν ήθελαν και πολύ να ξεσηκωθούν όπως και το έκαναν με τον JJ, να ευχαριστεί, να καλησπερίζει και να τρολάρεται, τονίζοντας κάποια στιγμή ότι είναι συνομήλικοι με το… Ηρώδειο. Μπορεί να το… έχτισαν, όπως λέει ο αστικός μύθος.

Ένα setlist με τα κομμάτια ορόσημα των Stranglers

Η βραδιά ξεκίνησε με ολίγη από Edith Piath – «Non, je ne regretted rien» – ακολούθησε «Waltzinblack» – από tape – και οι μαυροντυμένοι Stranglers, με τα «Toiler on the Sea» και «Duchess» – τα δύο πρώτα τραγούδια τους – έδωσαν την κατεύθυνση που θα είχε ακολούθως η βραδιά. Καλή και δυνατή μουσική, και τραγούδια που με το ένα ή με τον άλλο τρόπο, ξύπνησαν αναμνήσεις. «Relentless», «Nice ‘n’ Sleazy», «Midnight Summer Dream», «Skin Deep», «Strange Little Girl», «Always the Sun», «Breathe», «5 Minutes», «Peaches», «Golden Brown», «Genetix», «White Stallion», «Hanging Around», «Something Better Change», «Τank» για το encore «Walk on by», «Go Buddy Go» και «No more heroes»

Οπως γίνεται αντιληπτό παρουσίασαν κομμάτια από το σύνολο της 50χρονης ιστορίας τους, έδωσαν την δυνατότητα στους θεατές να τραγουδήσουν μαζί τους, να ανάψουν οι φακοί κάποιων κινητών – στις ασφυκτικά γεμάτες κερκίδες του θεάτρου – κάποιοι σηκώθηκαν και κάποιοι κατέβηκαν –στο encore– μετά την παραίνεση του JJ Burnel και πήγαν μπροστά στη σκηνή για να χορέψουν (σ.σ. στη συνέχεια η μπάντα ζήτησε συγγνώμη και κάλεσε τον κόσμο να επιστρέψει στις θέσεις του). Αλλωστε οι Stranglers, χρόνια στο κουρμπέτι γνωρίζουν πολύ καλά πώς να ξεσηκώνουν το κοινό.

Πολλοί είναι αυτοί που θα πουν ότι τα χρόνια περνούν ανεπιστρεπτί για όλους –ακόμη για μεγάλα παιδιά όπως είναι οι Stranglers– αλλά πολλές φορές αυτό δεν έχει και ιδιαίτερη σημασία, όταν βλέπεις επί σκηνής τους παιδικούς σου ήρωες πολλών δε μάλλον όταν τους είχε (πρώτο) δει το 1985, στο αλήστου μνήμης Rock in Athens, στο Καλλιμάρμαρο. Από τότε έχει κυλήσει πολύ νερό στο αυλάκι. Πολλά έχουν αλλάξει και (ίσως) ήρωες δεν υπάρχουν. Οι Stranglers, παραμένουν όμως οι ήρωές μας.