Ο Παύλος Παυλίδης είναι στα 100-150 μέτρα μακριά, παίζει τον «Βασιλιά της σκόνης» και κάνει τη χαρακτηριστική του κίνηση κάθε φορά που βρίσκεται στη σκήνη: καλύπτει με τα χέρια του τα αφτιά του. Σε αυτά τα 150 μέτρα μεσολαβούν πολλά κεφάλια, αλλά το μάτι σου πέφτει στα δύο-τρία παιδιά που έχουν σκαρφαλώσει σε ενήλικους ώμους. Κουνούν τα χέρια τους στο ρυθμό ή απλώς ακολουθούν το λίκνισμα του ατόμου στο οποίο στηρίζονται. Ρίχνω μια ματιά πίσω μου και τα παιδιά πάνω σε ώμους είναι ακόμα περισσότερα.
Πόσα βήματα να είναι τα 150 μέτρα; Πόσα προλαβαίνεις να σκεφτείς μέχρι να τα διανύσεις. Το Σάββατο το βράδυ, στην Πλατεία Νερού, το κοινό μαζί με τον Παυλίδη χωρέσαμε σε αυτά τα 150 μέτρα κοντά τρεις δεκαετίες, με τα τραγούδια του, με τις ζωές μας, με το πόσο αλλάξαμε μέσα σε αυτά τα χρόνια. Κι αυτός ο ενήλικος ώμος του 2025 μπορεί το 1998 να βρισκόταν στο ΟΑΚΑ και να ήταν μόλις 16 ή 17, σε εκείνο support των Σπαθιών στους Rolling Stones.
Κ.ΒΗΤΑ: Η γλώσσα της αγάπης
Κι αν δεν ήταν στο ΟΑΚΑ, θα ήταν 16 ή 17 στο Camel, όταν οι Στέρεο Νόβα έδιναν αυτά τα γεμάτα ρομαντισμό και ιδρώτα live τους ή θα ήταν 25 στην ιστορική συναυλία του K.BHTA στο ΡΟΔΟΝ:LIVE! το 2005.
Ο Κωνσταντίνος ήταν το δεύτερο act της ημέρας (διαδέχθηκε τους Super Stereo) και ανέβηκε στη σκηνή περίπου πέντε λεπτά νωρίτερα από την επίσημη ώρα έναρξης του live του (19:30). Μια σύντομη μα χρηστική παρένθεση εδώ: προφανώς υπάρχει οδηγία για τήρηση των ωραρίων κοινής ησυχίας, επομένως να εμπιστεύεστε τις ώρες που ανακοινώνουν οι διοργανωτές.
Φωτό: Release Athens Festival
Η συννεφιά, το ψιλόβροχο του μεσημεριού και αυτές οι βροντές που ακούγονταν όλο το απόγευμα πάνω από λεκανοπέδιο οπωσδήποτε έκανε πολλούς να καθυστερήσουν όσο μπορούν την προσέλευσή τους στο χώρο, κι έτσι το live του ξεκίνησε με σχετικά λίγο κόσμο, αλλά 30-40 λεπτά αργότερα η εικόνα ήταν τελείως διαφορετική.
Ανέβηκε στη σκηνή και με μπλε σακάκι, γαλάζιο πουκάμισο και γυαλιά, ακολουθώντας την εικόνα των πρόσφατων φωτογραφίσεών του και από την αρχή του set έδειξε τις διαθέσεις του: θα ήταν ένα ηλεκτρονικό live, ελάχιστα εσωστρεφές με σκοπό να χορέψουμε.
Στα live του Κ.ΒΗΤΑ ανάμεσα στο κοινό υπάρχει ένα άρρητο αίσθημα συνενοχής. Συνήθως δεν τραγουδάς ή να χορεύεις αυτά τα κομμάτια «επειδή έτσι». Έχουν αφήσει ένα αποτύπωμα μέσα σου. Και είναι αυτό το αποτύπωμα που κάνει την σύνδεση του Κ.ΒΗΤΑ με τον κόσμο τόσο αβίαστη, παθιασμένη και τρυφερή.
Φωτό: Release Athens Festival 2025
Στο «Κύμα» ήταν η πρώτη φορά που άφησε τα synths και ήρθε μπροστά στην σκηνή με την ηλεκτρική κιθάρα του. Ακόμα όμως και όταν βρισκόταν πίσω από το laptop, δεν γινόταν να πάρεις τα μάτια σου από πάνω του, να βλέπεις τη φιγούρα του να χορεύει πίσω από τα μηχανήματα ενώ την ίδια στιγμή σε έχει πάρει από το χέρι και σε ταξιδεύει σε «ένα τοπίο άβατο».
«Αθήνα είσαι η πόλη που μοιάζει» θα τραγουδήσει λίγο αργότερα στο «Όλα πριν γίνουν», έναν στίχο που τρυπά σαν βέλος το σώμα σου. Από τη μία, αυτή η Αθήνα του Κ.ΒΗΤΑ χάνεται κάθε χρόνο, βυθίζεται κάτω από το τρίτο ή τέταρτο κύμα καφέ, τις συνταγές φούρνων νέας γενιάς και την εναλλακτική διακόσμηση ενός ακόμα boutique hotel. Από την άλλη, όλα αυτά δεν συμβαίνουν ερήμην μας – αυτή η άνευ όρων εκχώρηση της πόλης στον υπερτουρισμό και την κατανάλωση κάτι λέει και για μάς.
Φωτό: Release Athens Festival 2025
Το κλείσιμο ήρθε με «Πάρτυ» και «Όλα πριν γίνουν», σε αρκετά ανεβαστική διάθεση και με την άσβεστη προσδοκία ότι μας περιμένει ένα ξημέρωμα στο τέλος της Γης -απόλυτα ταιριαστή καθώς χάζευες το ήλιο να δύει στον φαληρικό όρμο.
Παύλος Παυλίδης: Μια μεγάλη βραδιά στη μεγαλύτερη μέρα του χρόνου
Διάλειμμα για την αναγκαία επίσκεψη στο μπαρ -όλα λειτουργούσαν άψογα, δίχως αναμονές ή γκρίνιες. Οι τουαλέτες επίσης αρκετές και σε πολύ καλή κατάσταση. Ορισμένοι χορηγοί κάπως πιο «επιθετικοί» στα activations, αλλά όχι στα όρια του ενοχλητικού.
Ο Παυλίδης διανύει εδώ και μερικά χρόνια μια δεύτερη νιότη -ο πυρήνας (πλέον και τα παιδιά τους) του κοινού του ήταν πάντα εκεί, όμως υπάρχει και μία αναζωογονητική ανανέωση των ηλικιών: οι γκριζαρισμένοι κρόταφοι ή τα κεφάλια με αραίωση συνυπάρχουν με 25άρηδες που δεν πήγαν εκεί για τη φάση, αλλά γιατί βρίσκουν κάτι σε τραγούδια που γράφτηκαν 25 ή 15 χρόνια πριν. Κι όσο αν έχουν λιώσει από τις επαναλήψεις, τα έχει ξεζουμίσει το ανέμπνευστο airplay και έχουν υποφέρει από remixes της κακιάς ώρας σε club και πίστες, κομμάτια όπως «Ο Βασιλιάς της σκόνης» και το «Λιωμένο Παγωτό» θα είχαν περίοπτη θέση σε ένα songbook του ελληνικού ροκ.
Φωτό: Release Athens Festival 2025
Η μεγαλύτερη μέρα του χρόνου εξελίχθηκε σε μια μεγάλη βραδιά για τον Παύλο Παυλίδη, ο οποίος στις 21:00 ακριβώς «αναδύθηκε» στην σκηνή του Release από την «Ατλαντίδα» του.
Στην «Μικρή μας πολιτεία» και στο «Σόσιαλ» τα visuals «έντυσαν» τους στίχους των κομματιών με πολιτικά μηνύματα για τους καιρούς που ζούμε: από τα fake news και την προπαγάνδα μέχρι την οικονομία της προσοχής των κοινωνικών δικτύων. Η κορύφωση ήρθε λίγο αργότερα όταν η σημαία της Παλαιστίνης και τον Παυλίδη να μιλά υπέρ της ελευθερίας στην Παλαιστίνη.
«Η φωτιά στο λιμάνι» έβαψε πρόσκαιρα πορτοκαλί απ’ άκρη σ’ άκρη την Πλατεία Νερού και το sing along στο στίχο «μην πετάξεις τη ζωή σου στα σκυλιά» χάρισε την πιο δυνατή μέχρι τότε στιγμή της συναυλίας.
Φωτό: Release Athens Festival 2025
Το setlist συνεχίστηκε με τη δισκογραφία από τα «Σπαθιά» να έχει την μερίδα του λέοντος, πώς αλλιώς αφού γίναμε «Τροφή για τα θηρία» μέχρι να υποκλιθούμε στον «Βασιλιά της σκόνης».
Το πρώτο encore ξεκίνησε με τη «Λευκή Καταιγίδα» και συνεχίστηκε με μια τριάδα κομματιών που αν μη τι άλλο έδειξαν τη διάθεση του Παυλίδη να μας ταξιδέψει στις τρεις και πλέον δεκαετίες της μουσικής του διαδρομής: «Λιωμένο Παγωτό», «Συμμορίες της Ασφάλτου» και «Σιωπή».
Φωτό: Release Athens Festival 2025
Δεύτερο encore, αφού κανείς είτε πάνω είτε κάτω από τη σκηνή, δεν ήθελε να τελειώσει όλο αυτό με «Περιμένω», «Μόχα» και με φινάλε με το τόσο ταιριαστό «Δεν έχει τέλος». Ο Παυλίδης είναι πάντα εδώ, αλλά και πάντα φευγάτος. Έχει ήδη φύγει μακριά. Αυτή όμως είναι η προϋπόθεση ώστε όλο αυτό που παρουσιάζει τα τελευταία χρόνια, σε μικρές ή μεγαλύτερες σκηνές, να μην έχει τέλος.
