Βρίσκεσαι σε μια πολύ δημιουργική περίοδο, σε βλέπουμε σε καλές δουλειές οι οποίες έχουν ανταπόκριση στο κοινό. Βρίσκεις χρόνο καθόλου να ξεκουράζεσαι;
Όχι ιδιαίτερα, και ειδικά αυτή την περίοδο που έχω πολλά μέτωπα ανοιχτά, αλλά είμαι πολύ ευγνώμων για όλα αυτά που συμβαίνουν.
Φωτό: Γιώργος Βελλής
Μόλις ολοκληρώσατε την τρίτη χρονιά της παράστασης «Η άνοδος του Αρτούρο Ούι» του Μπέρτολντ Μπρεχτ. Ένα δύσκολο έργο, το οποίο όμως αγάπησε το ευρύ κοινό.
Δύσκολο ναι, αλλά το καταφέραμε. Αυτό είναι ένα στοίχημα. Αυτή η ροκ-ποπ παράσταση, καταφέραμε με τον Άρη και με όλο το θίασο, να ανοίξει σε τόσο πολύ μεγάλη «βεντάλια» κόσμου. Αυτό είναι ευτυχές και για για την θεατρική παιδεία της χώρας και για το θεατρόφιλο κοινό που όλο και αυξάνεται και κατεβαίνει και ηλικιακά. Βλέπω νέα παιδιά στα θέατρα.
Ναι, αυτό είναι αλήθεια. Υπήρχε μία περίοδος που στο θέατρο πήγαιναν άνθρωποι μιας συγκεκριμένης ηλικίας. Είχαμε το παιδικό θέατρο και μετά ένα κενό ως προς τους νέους.
Ναι, ήταν αυτά τα δύο άκρα. Από το 2012 και μετά νομίζω άρχισαν να αναμειγνύονται οι ηλικίες. Το θέατρο έγινε μόδα. Βλέπεις ζευγάρια, νεανικές παρέες, αυτό είναι ευτυχία. Και δεν είναι μόδα που πέρασε, αλλά που γίνεται πιο έντονη.
«Πάντα προσπαθώ να καταλάβω πώς περπατάει κάποιος».
Είχε ένα νεανικό στοιχείο και η παράσταση με τον Αρτούρο, μια αίσθηση ότι βλέπεις κινηματογράφο.
Βέντερς, ας πούμε. Αυτή ήταν μια από τις βασικές οδηγίες-οδούς στις οποίες μας έβαζε ο Άρης. Δηλαδή δεν ήταν μακριά από αυτό που διαισθάνθηκε ο κόσμος, κάτι σαν νταρκ κομικ. Ήταν και η διάταξη του θεάτρου και της σκηνής τέτοια που το έβλεπες σαν σινεμά, είχε αυτό το σινεμασκόπ. Επίσης είχαμε πολύ ωραίο ήχο, ο οποίος λειτούργησε πολύ στερεοφωνικά.
Φωτό: Γιώργος Βελλής
Επίσης, πάτε για δεύτερη χρονιά με τους «Όρνιθες» το καλοκαίρι. Πάλι με Άρη Μπινιάρη και συμπρωταγωνιστή σου τον Οδυσσέα Παπασπηλιόπουλο.
Ναι, θα πάμε την παράσταση σε διάφορα θέατρα, στον Βύρωνα, την Ηλιούπολη, στο Βεάκειο στον Πειραιά, αλλά και στους Δελφούς, στην Καλαμάτα κ.α.
Πώς είναι η συνεργασία σας με τον Άρη Μπινιάρη; Λειτουργείτε πλέον χωρίς να χρειάζεται να λέτε πολλά;
Κοίτα, οι καλλιτέχνες συναντιόνται και κουμπώνουν σε διάφορα μέρη με διάφορους τρόπους. Εμείς με τον Άρη κολλήσαμε στο θέμα της ρυθμολογίας πάρα πολύ, γιατί μας αρέσει πολύ ο ρυθμός. Μου άρεσε πολύ ο τρόπος που δουλεύει, η αισθητική του και φυσικά υπάρχει ένας κοινός κώδικα σε σχέση με το πώς βλέπουμε τον κόσμο. Έτσι λοιπόν συνεχίσαμε και περάσαμε στους Όρνιθες. Μια εντελώς διαφορετική δουλειά από τον «Αρτούρο». Κι εγώ σαν ηθοποιός έπαιξα έναν τελείως άλλο ρόλο και ο Άρης έκανε μια στροφή με τους Όρνιθες σε μονοπάτια οικεία για αυτόν. Ας πούμε. Έτσι προχωρήσαμε. Και επιλέξαμε να μη μιλήσουμε τόσο για το πολιτικό κομμάτι του έργου, όσο για το υπαρξιακό.
Σε αφορούν αυτά τα ερωτήματα. Γενικά δεν είσαι άνθρωπος που παίρνει ελαφριά τα πράγματα.
Ναι, ίσως θα έπρεπε λίγο. Προσπαθώ να αναρωτιέμαι διαρκώς. Αυτό είναι λίγο βασανιστήριο, γιατί δεν ησυχάζεις ποτέ, δεν ικανοποιείσαι ποτέ εντελώς. Δεν μεταβολίζονται οι σκέψεις και δεν υπάρχουν και άμεσα αποτελέσματα για να το ευχαριστηθείς. Πάντα ζήλευα ανθρώπους οι οποίοι δεν δίνουν τόσο σημασία σε πράγματα. Όχι ότι είναι κενοί. Όλοι τα ίδια σκεφτόμαστε, αλλά ο καθένας τα εκφράζει, τα δουλεύει τελείως διαφορετικά και σε άλλους χρόνους.
«Το Mute ξεκίνησε με έναν εγκλεισμό που είχα εγώ στα 19 μου και κράτησε για μια εικοσαετία».
Στην παράσταση «Mute», που ήταν ένα έργο ολότελα δικό σου και στο οποίο δεν υπάρχουν καθόλου λόγια, κατάφερες να δείξεις πως σκέφτεσαι μέσα από το σώμα σου, την κίνηση. Αυτό το έχεις έμφυτο;
Ο κάθε ηθοποιός, ο κάθε καλλιτέχνης -έχω καταλάβει από την παρατήρηση μου γιατί και εγώ δεν έχω κάποια γνώση βαθιά-, ξεκινά να δημιουργεί από τον εγκέφαλο και μετά περνάει στο σώμα. Κάποιοι εκφράζουν τα συναισθήματά τους με το τραγούδι. Εγώ καθόλου. Ακούω πάρα πολύ μουσική, αλλά δεν τραγουδάω, δεν μπορεί να βγει ο «νταλκάς» μου -ας το πούμε έτσι-, ο οποιοσδήποτε νταλκάς για τη ζωή, μέσω ενός τραγουδιού που είναι και αυτό έκφραση συναισθήματος. Εμένα μου ήταν μια πολύ εύκολη οδός τα… παπούτσια. Πάντα προσπαθώ να καταλάβω πώς περπατάει κάποιος. Αυτό στη συνέχεια ανεβαίνει στα γόνατα, πάει στη λεκάνη και μετά εκφράζεται η ψυχή. Κάπως έτσι».
Φωτό: Γιώργος Βελλής
Είναι ταλέντο;
Δεν ξέρω γιατί το λέμε ταλέντο. Εγώ δεν έχω ταλέντο. Έχω, ας πούμε, πιο εύκολη την αποκωδικοποίηση. Δηλαδή μπορώ να αφομοιώνω πιο εύκολα κάτι σε σχέση με μια κίνηση, παρά σε σχέση με μια νότα. Κάποιος πολύ εύκολα ζωγραφίζει. Εγώ δεν μπορώ να ανακατέψω τα χρώματα για να σχεδιάσω κάτι. Μια κι ανέφερες το Mute, ξεκίνησε με έναν εγκλεισμό που είχα εγώ στα 19 μου και κράτησε για μια εικοσαετία. Άκουγα μουσική και άρχισε αυτό να γίνεται κάπως μεταφυσικό. Έδειξα στον κόσμο τι συνέβαινε στο μυαλό μου, ακούγοντας μουσική μόνος μου στο δωμάτιό μου. Κάτι σαν το TikTok σήμερα. Ήταν ένα θεατρικό Tik Tok. Έπαιζε πολύ με την φαντασίωση, με την φαντασία. Όλοι κατά καιρούς έχουμε πάρει μια βούρτσα ως μικρόφωνο και κάναμε ότι βρισκόμαστε στη σκηνή. Με αυτό το έργο απενοχοποιήθηκε αυτό κατά κάποιον τρόπο.
Αυτή την «απενοχοποίηση» που λες, νομίζω ότι την προσφέρεις και σε πολλές συνεντεύξεις σου, όταν μιλάς ειλικρινά για τον εαυτό σου, για πράγματα που έχεις περάσει ή για ελαττώματά σου.
Δεν μπορώ να κρύψω ποιος είμαι, αλλά δεν το κάνω για να εμπνεύσω κάποιον. Επειδή μεγάλωσα σε πολύ κλειστή κοινωνία, σε νησί που ο διπλανός είχε άποψη για τα πάντα στη ζωή σου, η ενοχή υπήρχε έντονα μέσα και έξω από το σπίτι. Είμαι υπέρ του να σπάμε λίγο τα ταμπού. Να πούμε στον άλλον «Μη θαρρείς ότι αυτό που κάνεις δεν το κάνω κι εγώ». Απλά εγώ έχω την τύχη να μπορώ να το πω αυτό σε ένα θέατρο ή να το πω αυτό σε μια συνέντευξη. Και χαίρομαι αν ο κόσμος λέει «ναι ρε φίλε, μίλησες για μένα». Ακόμα και αν πολλοί μπορεί να σου κολλήσουν ταμπέλα.
«Έχω μείνει και τρεις και έξι μήνες χωρίς δουλειά. Όχι επειδή σνόμπαρα κάτι, αλλά γιατί αντιστεκόμουν».
Εσένα, η αλήθεια είναι ότι στο ξεκίνημά σου στην τηλεόραση θα ήταν πολύ εύκολο να σου κολλήσουν ταμπέλα. Αυτή του ωραίου, του αφελούς. Πώς κατάφερες να μην πέσεις σε αυτή την παγίδα;
Από πολύ νωρίς, σχεδόν ενστικτωδώς, παρατηρούσα ότι πολλοί ηθοποιοί της παλιότερης γενιάς είχαν μία περσόνα. Το κοινό τους έλεγε: «Μην μου αλλάξεις τώρα αυτό που αγαπώ». Το ίδιο συμβαίνει και στο σινεμά και στην τηλεόραση. Όμως εμένα με μάγευε το αντίθετο. Έβλεπα κωμικούς να παίζουν δραματικούς ρόλους και να κερδίζουν Όσκαρ. Και ήθελα κι εγώ να δοκιμάσω τα όριά μου. Οι παραγωγοί, τα κανάλια, το περιβάλλον γενικά σου λέει: «Αυτό ξέρουμε, αυτό κάνε».
Φωτό: Γιώργος Βελλής
Πλήρωσες το τίμημα αυτής της επιλογής;
Ναι, έχω μείνει και τρεις και έξι μήνες χωρίς δουλειά. Όχι επειδή σνόμπαρα κάτι, αλλά γιατί αντιστεκόμουν. Ήξερα πως αν δεν παλέψω, θα κολλήσω κι εγώ σε μια περσόνα. Και δεν ήθελα.
Πώς διαχειρίζεσαι εσωτερικά τις αλλαγές από ρόλο σε ρόλο; Πώς πας δηλαδή από τον Αρτούρο στον Ευελπίδη; Και από Μπρεχτ σε Αριστοφάνη;
Είναι σαν αποτοξίνωση. Πριν τους «Όρνιθες», ήμουν ο Αρτούρος. Και στις πρόβες ο Άρης μου έλεγε καμιά φορά αν έπεφτα πίσω στα γνώριμα: «Αυτό μου θυμίζει Αρτούρο, βγαλ’ το». Η φωνή, το σώμα, το νευρικό σύστημα κρατάνε πληροφορία. Θέλει 3-4 μήνες να ξεκολλήσεις, σαν να αλλάζεις διατροφή.
Αρνείσαι ρόλους που μοιάζουν με προηγούμενους;
Ναι. Πολλές φορές μου προτείνουν κάτι παρόμοιο με τον προηγούμενο ρόλο και λέω όχι. Όχι γιατί δεν είναι καλό, αλλά γιατί δεν έχω να δώσω κάτι καινούριο σ’ αυτό. Αν επιστρέψω σ’ έναν ρόλο, θέλω να έχουν περάσει χρόνια. Θέλω να είναι εξελιγμένος. Έχω παίξει τον ίδιο ρόλο με διαφορά 12 ετών. Ήταν άλλος άνθρωπος.
Είναι πολυτέλεια να επιλέγει κανείς με αυτόν τον τρόπο;
Όχι πολυτέλεια. Πειθαρχία. Οργάνωση. Επιμονή. Δεν έχει βραβείο αυτή η στάση. Δεν έχει άμεση επιβράβευση. Αλλά όταν έρχεται κάποιος θεατής και μου λέει: «Πώς πετάγεσαι έτσι από τον έναν ρόλο στον άλλο;», καταλαβαίνω ότι του πέρασε αυτό που προσπάθησα.
Όταν ξεκίνησες, το περίμενες όλο αυτό που θα γίνει στην καριέρα σου; Είχες μια κατεύθυνση για το πού ήθελες να πας;
Είχα μια κατεύθυνση σε σχέση με την εις άτοπον επαγωγή. Δηλαδή ήξερα που δεν θέλω να πάω. Τώρα, που είμαι 23-25 χρόνια στη δουλειά, διαμορφώνω σιγά-σιγά ταυτότητα για το τι είναι αυτό που θέλω. Για αρκετά χρόνια σκεφτόμουν: «Απλώς θέλω δουλειά», μετά «Θέλω να δουλέψω με αυτόν τον σκηνοθέτη». Με τον Άρη, ας πούμε, είδα δυο παραστάσεις του και αποφάσισα ότι θέλω να δουλέψω μαζί του. Δεν ήταν τυχαίο, υπήρχε επιμονή.
Φωτό: Γιώργος Βελλής
Κάνεις δηλαδή σχέδια για το μέλλον.
Υπάρχει ένα πλάνο, αλλά είναι της τριετίας. Δεν κάνω ας πούμε τώρα σχέδια για το τι θέλω να μου συμβεί στα 80 μου. Τώρα με τη δουλειά, πάλι ξέρω τι θέλω, με ποιους και τι. Ξέρω πλέον και σε τι συνθήκη θέλω να είμαι και τι διεκδικώ.
Ίσως είναι και το γεγονός ότι δεν είσαι και πολύ του χρήματος, από ό,τι καταλαβαίνω.
Πώς δεν είμαι, απλώς δεν έχω ακριβά γούστα. Μένω στο νοίκι από το ‘98. Δεν έχω κάτι στο όνομά μου. Πρώτη φορά αγόρασα αυτοκίνητο, πρόπερσι. Μεταχειρισμένο. Το πήρα μόνο όταν χρειάστηκε πραγματικά. Είχα ένα μηχανάκι, βολευόταν η κατάσταση. Έκανα κάποια στιγμή κάτι ταξίδια στο εξωτερικό. Αλλά αυτό που φαντάζεται ο κόσμος, ότι ζούμε στην χλιδή, είναι τελείως ψευδές.
Η αλήθεια είναι ότι έκανες επιτυχία μέσα σε πολύ άσχημες εποχές για τους ηθοποιούς. Είκοσι χρόνια πριν θα ήταν διαφορετικά τα πράγματα.
Νομίζω ότι πλέον είναι πολύ λίγοι αυτοί που βγάζουν πολλά χρήματα ως ηθοποιοί. Να μην παρεξηγηθώ, είμαι καλά, πληρώνομαι, αλλά δεν υπάρχει σταθερότητα. Μπορεί δηλαδή να πληρώνεσαι καλά για ένα εξάμηνο και παραπάνω και μετά να μην πάει καλά η παράσταση ή το σίριαλ, να μην υπάρχει παραγωγή, να μην υπάρχει παράσταση.
Φωτό: Γιώργος Βελλής
Ασχολείσαι με την πολιτική;
Όχι, την γλώσσα αυτήν εγώ δεν την ξέρω. Ξέρω τι είναι η επιβίωση. Εμένα αυτό είναι η πολιτική μου στάση. Και να σου πω, έχει και μια πόλωση η εποχή μας τώρα τελευταία. Καταλαβαίνω ότι κάπως οι άνθρωποι θέλουν να ανήκουν. Το ίδιο ισχύει και στον αθλητισμό. Έτσι ενώνονται οι άνθρωποι με ένα κοινό κώδικα. Σεβαστές όλες οι απόψεις. Απλά παρακαλώ, μη με μαλώνεις που δεν συμφωνούμε. Μη με μαλώνεις που δεν είμαι σαν κι εσένα. Αυτό είναι το πρόβλημά μου.
Τηλεόραση. Επιστρέφεις στο MEGA, στα παλιά σου λημέρια.
Το ήθελα. Έχει ένα ενδιαφέρον τώρα η επιστροφή, γιατί έχω μάθει στο θέατρο. Είναι πιο αργοί οι ρυθμοί της τηλεόρασης. Έχεις μισή μέρα να το βρεις και μετά από κάτι ώρες έχει άλλο ρυθμό. Το θέμα επίσης είναι να σου αρέσει το project κάθε φορά. Εμένα μου αρέσει ο ρόλος μου αρέσει που θα συνεργαστώ και εδώ με τον Οδυσσέα. Είμαι πολύ χαρούμενος.
*Ευχαριστούμε το OKUPA Athens (Ψαρομηλίγκου 9, Κεραμεικός) για τη φιλοξενία.
