Ας αρχίσουμε από τα βασικά. Καμιά πολιτική κυριαρχία δεν είναι δεδομένη. Στην εποχή του πυκνού πολιτικού χρόνου οι πολιτικές κυριαρχίες μπορούν να ανατραπούν από τη μια στιγμή στην άλλη και μόνο από ένα απρόβλεπτο γεγονός. Συνεπώς, δεν μπορεί να θεωρηθεί δεδομένη ούτε η σημερινή πολιτική κυριαρχία του Κυριάκου Μητσοτάκη. Για να το πω πιο λαϊκά, μέχρι το 2027, αν τότε στηθούν οι εθνικές κάλπες, «ποιος ζει, ποιος πεθαίνει».

Υπάρχει μια ανάγνωση που, συγνώμη κιόλας, τη θεωρώ ρηχή. Δεν υπάρχει, σύμφωνα με την ανάγνωση αυτή, κάποια εκλογική αναμέτρηση, τουλάχιστον μέσα στο 2025 και αυτό σημαίνει ότι η κυβέρνηση «καθάρισε» με τα δύσκολα. Η δική μου ανάγνωση είναι ότι αυτή η απουσία εκλογικής αναμέτρησης είναι που βάζει δύσκολα στην κυβέρνηση.

Εξηγούμαι. Από τη στιγμή που η κουβέντα δεν θα περιστρέφεται στο αν μπορεί και με πόσες μονάδες μπορεί να κερδίσει ο Μητσοτάκης τον Ανδρουλάκη ή τον Φάμελλος θα πάει στο αν μπορεί ο Μητσοτάκης να νικήσει την ακρίβεια, τη δραματική κατάσταση που υπάρχει στα νοσοκομεία, κλπ. Θα πάει στο αν, για παράδειγμα, φέτος για να πάμε στο ίδιο νησί που πήγαμε και πέρσι για τις διακοπές μας θα χρειαστεί να δώσουμε 150 ή και 200 ευρώ περισσότερα.

Υπάρχει και κάτι ακόμα που κάνει πολύ δύσκολα τα προβλήματα της καθημερινότητας για την κυβέρνηση. Ποιο; Δεν μπορεί ο Παύλος Μαρινάκης, από το μπρίφινγκ, να τους απευθύνει το ερώτημα-παγίδα με ποιο άλλο …πρόβλημα έχουν σκοπό να συνεργαστούν. Άσε που τα προβλήματα της καθημερινότητας δεν είναι στελέχη του ΠαΣοΚ για να πατούν τις πεπονόφλουδες του κυβερνητικού εκπροσώπου.

Πάμε τώρα στο ΠαΣοΚ. Όταν ξεκίνησα, τη δεκαετία του 90, να καλύπτω το ρεπορτάζ αυτού του κόμματος ένα κορυφαίο στέλεχος μου είχε πει. «Με το ΠαΣοΚ δεν θα πλήξεις ποτέ». Θα έπρεπε να προσθέσει «και ποτέ δεν θα σταματήσεις να εκπλήσσεσαι». Το ΠαΣοΚ είτε στο 44,είτε στο 4, είτε στο 14, είτε στο 24, είναι γεμάτο εκπλήξεις. Η δυνατότητά του, όχι μόνο σήμερα, να πηγαίνει ολοταχώς προς κάθε την παγίδα που του στήνουν, ενώ την βλέπει, είναι ανεξήγητη.

Χθες ο Νίκος Ανδρουλάκης, επιτέλους, στη συνεδρίαση της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του ΠαΣοΚ, τράβηξε αυτιά. Δεν γίνεται, εκτός αν υπάρχουν σκοπιμότητες, να στήνεται χορός με την κάθε πεπονόφλουδα της κυβέρνησης. Να δημιουργείται η εντύπωση ότι ο Ανδρουλάκης θέλει να φύγει ο Μητσοτάκης για να φέρει στην διακυβέρνηση της χώρας τον Βαρουφάκη ή το κάθε ορφανό του Τσίπρα. (τι να γίνεται, άραγε, και αυτή η ψυχή…)

Αυτά, συγνώμη, αλλά είναι παλαβά πράγματα. Το 2025, είναι μια χρονιά που θα καθορίσει τους συσχετισμούς δύναμης ανάμεσα στη ΝΔ και το ΠαΣοΚ. Μια χρονιά που θα δείξει, σε μεγάλο βαθμό αν το ΠαΣοΚ μπορεί, πράγματι να «χτυπήσει», όπως πιστεύει η ηγεσία του, τις επόμενες εκλογές.

Τι σημαίνει αυτό; Ότι η Χαριλάου Τρικούπη θα πρέπει να ενισχύσει το προβάδισμα που, όπως δείχνουν οι δημοσκοπήσεις, έχει αποκτήσει στη μάχη για τους κεντρώους ψηφοφόρους. Η κυριαρχία στο κέντρο και κατά συνέπεια η δυνατότητα εκλογικής του νίκης είναι το κλειδί για την προσέλκυση και των κεντροαριστερών ακόμα και των αριστερών ψηφοφόρων που, λογικά, δεν θα μείνουν ασυγκίνητοι στην προοπτική να «φύγει η ΝΔ και ο Μητσοτάκης».

Αλλά για να γίνει αυτό δεν θα πρέπει το ΠαΣοΚ, όπως λέγεται, να καταθέσει μια αξιόπιστη, διαφορετική από αυτή της ΝΔ, πρόταση διακυβέρνησης, όπως λέει ο κ. Ανδρουλάκης. Θα πρέπει τα στελέχη του να σταματήσουν να πατούν την κάθε πεπονόφλουδα που τους ρίχνει η κυβέρνηση.