Ο τρόπος με τον οποίο εξελίχθηκε η διάλυση του ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει πολλά στοιχεία έκπληξης. Ήταν κάτι αναμενόμενο και προδιαγεγραμμένο, ασχέτως του αν εξελίχθηκε ως άτακτη διαδικασία. Δεν πρέπει κανείς να λησμονεί κάποια στοιχεία, που όσο και αν ορισμένοι δεν το έβλεπαν, οδήγησαν νομοτελειακά στη σημερινή πολιτική εξαΰλωση.
Κάπως έτσι, λίγο προτού συμπληρωθούν δέκα χρόνια από την ανέλιξη του κόμματος στην εξουσία, δεν υπάρχει καν λόγος να γίνει το πολιτικό του μνημόσυνο. Δεν πρέπει να λησμονείται ότι όλα ξεκίνησαν με το οργανωμένο πλιάτσικο της Αθήνας τον Δεκέμβριο του 2008, με αφορμή τη δολοφονία Γρηγορόπουλου.
Ονομάστηκε «εξέγερση» και ο ΣΥΡΙΖΑ παρείχε την πολιτική ομπρέλα. Έπειτα παρουσιάστηκε η σημαία ευκαιρίας της χρεοκοπίας και τα μνημόνια και η συγκυβέρνηση με την αλλοπρόσαλλη, τραμπικού τύπου ελληνική εκδοχή της δεξιάς αρλουμπολογίας. Έμεινε στην κυβέρνηση τεσσεράμισι χρόνια, φλερτάροντας διαρκώς με τις πάσης φύσεως πολιτικές και θεσμικές εκτροπές. Αφότου ολοκληρώθηκε η αποστολή του, εξέλιπε και ο λόγος ύπαρξης.
Μάλλον κανείς από τους υπεύθυνους του κόμματος δεν κατάλαβε τι ακριβώς συνέβη και τα πράγματα οδηγήθηκαν δια της αδράνειας στο σημερινό σημείο. Και ένα από τα πλέον παράδοξα είναι ότι ουδείς μιλά για τις ευθύνες της «ιστορικής ηγεσίας» του.
Όπως εξελίχθηκε η διαδικασία, ο όρος «διάσπαση» είναι ένας πολύ κολακευτικός ευφημισμός. Οι διασπάσεις των κομμάτων έχουν κατά κανόνα κάποιο πολιτικό περιεχόμενο, έστω και ως αφορμή ή επίφαση. Εν προκειμένω δεν υπάρχει τίποτε παρεμφερές, ούτε καθ’ υπόνοιαν. Ένα προϊόν κοινωνικοπολιτικής αστάθεια απλώς εκλείπει. Και όπως διαπιστώνεται, δεν αφήνει ούτε καν κάποιο κενό.
