Στις 13 Μαρτίου 1913 γεννιέται στην Αθήνα, ένας από τους πιο δημοφιλείς έλληνες ηθοποιούς του 20ου αιώνα, ο Λάμπρος Κωνσταντάρας. Πέθανε στις 29 Ιουνίου 1985, και διανύοντας στο θέατρο, τον κινηματογράφο και την τηλεόραση μια πορεία 40 ετών υπήρξε ένας από τους πρώτους σταρ της υποκριτικής.

Το κοινό τον λάτρεψε και οι παραγωγές που πρωταγωνιστούσε «έσπαγαν» ταμεία.

Τι γνώμη όμως είχαν οι συνάδελφοί του για τον Λάμπρο Κωνσταντάρα;

Στις 18 Αυγούστου 1967, το περιοδικό «ΤΑΧΥΔΡΟΜΟΣ» και ο Νίκος Καμπάνης ζητούν από τον Δημήτρη Παπαμιχαήλ να φτιάξει το πορτρέτο του Λάμπρου Κωνσταντάρα.

ΤΑΧΥΔΡΟΜΟΣ, 18.8.1967, Ιστορικό Αρχείο «ΤΟ ΒΗΜΑ» | «ΤΑ ΝΕΑ»

Δημήτρης Παπαμιχαήλ

«Ο Λάμπρος έχει θαυμάσια σκηνική εμφάνιση και υποκριτικά προσόντα. (…) Είναι ένας από τους καλύτερους κωμικούς. (…) Ο Κωνσταντάρας παίζει πάρα πολύ ωραία στην κωμωδία, ιδιαίτερα στην ελληνική κωμωδία. Ομολογώ ότι με διασκεδάζει αφάνταστα.

«Ένα μεγάλο παιδί»

«Είναι ένα μεγάλο παιδί. Είναι πάντοτε εύθυμος, γελαστός, πολύ καλός συνάδελφος κι έχει ένα ιδιότυπο χιούμορ που μπορεί μεν καμιά φορά να είναι λίγο δηκτικό, αλλά δεν παύει από του να είναι καλοπροαίρετο. (…)

»Στο θέατρο – δυστυχώς – δεν έχουμε ακόμη συνεργασθεί μαζί αλλά στον κινηματογράφο αρκετές φορές. Ήταν δε η συνεργασία μας πάρα πολύ ωραία και αποδοτική. Ειλικρινά μου κάνει καρδιά να συνεργάζομαι με τον κ. Κωνσταντάρα.

(…)

»Ο Λάμπρος είναι πάρα πολύ ευαίσθητος, ιδίως όταν πιστεύει ότι τον κακομεταχειρίζονται στη δουλειά του. Μπορεί να πληγωθεί για ένα ασήμαντο πράγμα. Πάντως, εγώ θα ήθελα πολύ να έχω το χιούμορ του Λάμπρου και την ευθυμία του…

(…)

»Βγαίνουμε τακτικά μαζί και καμιά φορά με πειράζει. Πού κάνω σαν τρελλός για την Αλίκη.

(…)

Ρόλοι

»Νομίζω ότι η «γκάμα» του Κωνσταντάρα είναι πολύ πλούσια κι έτσι έχει την ευχέρεια να δημιουργήσει πάρα πολλές ποικιλίες ρόλων. (…) Έχω τη γνώμη ότι ο Λάμπρος ακολουθεί την παράδοση που έχουν χαράξει ένας Αργυρόπουλος και ένας Λογοθετίδης.

»Το ότι έχει ο κ. Κωνσταντάρας φλέβα κωμικού το ξέρει και πιστεύω ότι του αρέσει. Όπως επίσης είναι άριστος και στην ερμηνεία δραματικών ρόλων.

(…)

Πάντως ένα επάγγελμα δεν θα του ταίριαζε: να γίνει διπλωμάτης».

Την επομένη του θανάτου του Λάμπρου Κωνσταντάρα, «ΤΑ ΝΕΑ», ο Γιώργος Σαρηγιάννης και η Μυρτώ Χαρτουλάρη ζήτησαν από σημαντικές προσωπικότητες του θέατρου και του κινηματογράφου να πουν δυο λόγια για τον μεγάλο ηθοποιό.

ΤΑΧΥΔΡΟΜΟΣ, 5.10.1963, Ιστορικό Αρχείο «ΤΟ ΒΗΜΑ» | «ΤΑ ΝΕΑ»

Αλίκη Βουγιουκλάκη

«Ο Λάμπρος ήταν ο τελευταίος τζέντλμαν επί σκηνής. Τον πρωτοσυνάντησα στη σκηνή της “Θεατρίνας” τo ’57. Ήταν η πρώτη μου εμφάνιση στο επαγγελματικό θέατρο και θυμάμαι με πόση στοργή στάθηκε κοντά μου, μου συμπαραστάθηκε, με συμβούλεψε τότε που ήμουν ένα “καινούργιο παιδί” στο θέατρο.

»Μετά έγινε ο κινηματογραφικός μου πατέρας και όπως δε ζούσε ο πατέρας μου, ένιωθα πιο κοντά του. Ήταν αξιολάτρευτος άνθρωπος και σπουδαίος καλλιτέχνης και συνάδελφος. Δεν ξανασυνάντησα ποτέ το ήθος του και την ευγένειά του.

»Τα τελευταία 5 χρόνια που ήταν άρρωστος είχα ζητήσει πολλές φορές να τον δω αλλά ο Λάμπρος δεν ήθελε. Επιθυμούσε να τον θυμόμαστε αγέρωχο, με το χιούμορ, τη ζωντάνια και την καλωσύνη του».

Αλέκος Σακελλάριος

«Ο Λάμπρος Κωνσταντάρας ήταν κάτι παραπάνω από αδελφός για μένα. Είμαστε συμμαθητές στο δημοτικό σχολείο και είχαμε δάσκαλο τον Ι. Μ. Παναγιωτόπουλο: Έτσι μάθαμε και μερικά ελληνικά παραπάνω.

»Έφυγε για το Παρίσι με την πρόθεση να μάθει την τέχνη της χρυσοχοΐας – ήταν ανιψιός του Κωνσταντάρα του χρυσοχόου – αλλά του γυάλισε το θέατρο. Έτσι πήγε να μαθητεύσει κοντά στον μεγάλο Λουί Ζουβέ, αλλά για να τα καταφέρει πέρασε πολύ σκληρές μέρες.

»Στο τέλος άρχισε να παίζει κοντά του αρκετά σημαντικά ρολάκια. Όταν επέστρεψε στην Ελλάδα  τον πρωτοείδα στο έργο “Τα παράσημα της γριούλας”, όπου έκανε την πρώτη του εμφάνιση στο θέατρο κοντά στην Κατερίνα Ανδρέαδη.

»Πρέπει να ήταν το 1938. Χρησιμοποιούσε τον όνομα Κωνσταν ντ’ Αράς. Όταν τον είδα – έπαιζε έναν νεαρό εραστή – δεν τον αναγνώρισα αμέσως. Δεν έμοιαζε καθόλου με τον άτσαλο και ακούρευτο συμμαθητή που θυμόμουν.

ΤΑΧΥΔΡΟΜΟΣ, 25.8.1972, Ιστορικό Αρχείο «ΤΟ ΒΗΜΑ» | «ΤΑ ΝΕΑ»

»Όταν τελείωσε το έργο πήγα και τον συνάντησα και προσπάθησα να τον πείσω ν’ αλλάξει τ’ όνομά του και να προτιμήσει το δικό του, Λάμπρος Κωνσταντάρας. Όταν τον ξανασυνάντησα του είπα ότι έχει ταλέντο κωμικού, εκείνος όμως άργησε να παίξει τέτοιους ρόλους. Χάρηκα λοιπόν πολύ όταν κάποτε μου είπε ότι ετοιμαζόταν να κάνει ένα θίασο κωμωδίας.

»Η πρώτη κωμωδία που ανέβασε με πολύ επιτυχία – ήταν το “Υπάρχει και φιλότιμο”, η διασκευή που έκανα από την “Ανώμαλη Προσγείωση” που είχαμε γράψει με τον Γιαννακόπουλο.

»Συνεχίσαμε έπειτα να συνεργαζόμαστε αλλά τον έβλεπα και εκτός δουλειάς στη Βάρκιζα όπου πηγαίναμε στου “Παπασπύρου”. Mετά διαλυθήκαμε. Από το ’83 δεν τον ξαναείδα. Η γυναίκα του η Φιλιώ που στάθηκε κοντά του ηρωικά δεν άφησε κανέναν μας να τον πλησιάσει γιατί φοβόταν μην τον κουράσουμε».

Κυρία Κατερίνα

«Ήταν ένας αγαπητός και ευχάριστος συνεργάτης. Κοντά μου πρωτοεμφανίστηκε το 1938 στο έργο του Τζέιμς Μπάρι “Τα παράσημα της γριούλας”, σ’ ένα σημαντικό ρόλο. Μόλις είχε έρθει τότε απ’ το Παρίσι. Συνεργαστήκαμε με αγάπη σε άπειρα και αγαπημένα μου έργα. Σε ορισμένα ταιριάξαμε πολύ. Ίσως η “Βροχή” του Μομ ήταν η σημαντικότερη επιτυχία μας».

Τζένη Καρέζη

«Ήταν ένας κεφάτος και ευχάριστος άνθρωπος. Η συνεργασία μαζί του ήταν γλέντι. Και στο πλατό και στα παρασκήνια. Και ήταν ένας άκακος, άδολος άνθρωπος. Κάναμε μαζί θίασο το ’62 και μια μεγάλη επιτυχία: τις “Kρατικές υποθέσεις”. Μαζί είχαμε γυρίσει και δύο – τρεις ταινίες: το “Τρελοκόριτσο” κ.α.»

ΤΑΧΥΔΡΟΜΟΣ, 21.5.1971, Ιστορικό Αρχείο «ΤΟ ΒΗΜΑ» | «ΤΑ ΝΕΑ»

Μάρω Κοντού

«Ήμουν κάτι περισσότερο από απλή συνεργάτης του. Ήμουν η θεατρική του σύζυγος. Ο Λάμπρος Κωνσταντάρας ήταν ένας χαρισματικός άνθρωπος και ηθοποιός με προσωπική γοητεία πάνω και έξω απ’ τη σκηνή και με πολύ χιούμορ.

»Η συνεργασία μας είχε μια αρμονία που δύσκολα θα ξαναβρώ. Αυτό που με λύπησε ιδιαίτερα δεν είναι ο θάνατός του – όλοι θα πεθάνουμε κάποτε – είναι ο τρόπος που πέθανε.

»Όμως σε μας θα μείνει αξέχαστος, γελαστός, όμορφος και φινετσάτος. Καλή αντάμωση Λάμπρο».

Μπέτυ Αρβανίτη

«Πάρα πολύ λυπάμαι. Ήταν μια μεγάλη απώλεια. Δούλεωα πολύ μαζί του και η συνεργασία μας ήταν έξοχη. Είχε μια θαυμάσια παρουσία και ένα εκτόπισμα πάνω στη σκηνή. Σαν άνθρωπος είχε ένα μοναδικό αυθορμητισμό, ήταν ένα μεγάλο παιδί».

Ρένα Βλαχοπούλου

«Είμαι πολύ στενοχωρημένη ώστε να πω ο,τιδήποτε».

Ο ίδιος ο Λάμπρος Κωνσταντάρας

Ο ίδιος ο Λάμπρος Κωνσταντάρας, είχε δηλώσει στο «ΒΗΜΑ» της 2ας Ιουνίου 1968:

«Μακρυά από την δουλειά μου, είμαι μάλλον δύσθυμος και βαρύς. Μπορώ να πω κατσούφης. Αντίθετα, έξω από το συγγενικό περιβάλλον, όταν βρεθώ με παρέα φίλων, γίνομαι ευχάριστος και διασκεδαστικός και, υποθέτω, αγαπητός, αφού έχω φίλους που με θέλουν στην παρέα τους».