«Ξυπνάω 6:30 περίπου το πρωί. Ετοιμάζομαι, με περιμένει το σχολικό από κάτω στην πλατεία και 6:45 φεύγουμε. Στη συνέχεια πάμε στα υπόλοιπα χωριά, και φτάνουμε στο σχολείο γύρω στις 8». Αυτή είναι η καθημερινότητα που περιγράφει ο 14χρονος μαθητής.

Κάθε μέρα ο μοναδικός μαθητής στο χωριό Φλαμπουράρι του ανατολικού Ζαγορίου με τους 22 κατοίκους, χρειάζεται να κάνει ολόκληρο ταξίδι για να βρεθεί στο σχολείο του, στο γυμνάσιο Χρυσοβίτσας, 56 χιλιόμετρα μακριά. Η διαδρομή είναι δύσκολη, με πολλές κακοτεχνίες στο οδικό δίκτυο και απότομες στροφές, που γίνεται ακόμα πιο δύσκολη, όταν έχει άσχημες καιρικές συνθήκες.

«Όταν έχει κακό καιρό είναι κάπως φοβιστικά, γιατί έχει πάγο και κάποιες φορές το λεωφορείο κουνιέται», εξηγεί ο 14χρονος μαθητής, που κάνει το δικό του «αγώνα» μέχρι να φτάσει στο σχολείο. «Υπάρχουν φορές, που δεν έχει έρθει καθόλου το λεωφορείο, λόγω του χιόνια», συμπλήρωσε.

Πέντε στάσεις κάνει το λεωφορείο της περιφέρειας για να παραλάβει συνολικά 7 παιδιά για το σχολείο της Χρυσοβίτσας από χωριά της περιοχής με το πιο απομακρυσμένο να είναι το Φλαμπουράρι.

Ο 14χρονος Αλέξανδρος Βλαχιώτης, μαθητής της τρίτης γυμνασίου είναι το μικρότερο από τα τρία παιδιά της οικογένειας, τα δύο μεγαλύτερα αδέλφια του, 25 και 22 ετών, ήταν πιο τυχερά καθώς πρόλαβαν να πάνε σε πιο κοντινά σχολεία που σταμάτησαν εδώ και χρόνια να λειτουργούν.

Πώς θα μπορούσε να λυθεί το πρόβλημα;

«Θα μπορούσαν να προσπαθούσαν να ανοίξουν το γυμνάσιο – λύκειο στις Μηλιωτάδες. Πιστεύω, θα βοηθούσε πολλά παιδιά και τον Αλέξανδρο και τους γονείς που θα ήθελαν να γυρίσουν να κάνουν μια δουλειά στο χωριό», είπε η μητέρα του 14χρονου. Ο πατέρας δασεργάτης, η μητέρα εργαζόμενη σε ξενώνα, είχαν πάντα μέχρι και σήμερα τη συμπαράσταση των δασκάλων των παιδιών τους. Ο Αλέξανδρος θέλει να γίνει και ο ίδιος δάσκαλος σε απομακρυσμένο χωριό.

«Θέλω να γίνω δάσκαλος, για να βοηθήσω κι εγώ τα παιδιά, που έρχονται από μακριά. Θέλω κι εγώ να κάνω ακριβώς το ίδιο», υπογραμμίζει ο 14χρονος μαθητής, για τα όνειρά του. «Θα έχω αντοχές πιστεύω θέληση, θα συνεχίζω για τα πάντα γιατί θα σκέφτομαι αφού συνέχιζα τότε, μπορώ να συνεχίσω και τώρα».

«Θα ήθελα του χρόνου, που θα μπει στο λύκειο και θα αρχίσει τα φροντιστήρια, να μπορέσει κάποιος να με βοηθήσει με τα έξοδα. Όχι, να μου πληρώσει τα φροντιστήρια, αλλά τα έξοδα μετακίνησης των παιδιών», υπογραμμίζει η μητέρα του Αλέξανδρου.

Η οικογένεια του Αλέξανδρου είναι η φωνή των ανθρώπων που δίνουν ζωή σε απομακρυσμένα χωριά που θα είχαν ερημώσει χωρίς αυτούς.