«Το αύριο ξεκινά από εμάς». Την κεντρική αυτή φράση -ένα είδος επικεφαλίδας- εν όψει του συνεδρίου του Σύριζα που ξεκινά το Σάββατο, δεν ξέρω γιατί τη συνδέω με το ξέσπασμα του Μάκβεθ: «Το αύριο· και το αύριο· και το αύριο· Αύριο: μικρό, φοβισμένο βήμα -σέρνεται το ένα πίσω από το άλλο· μέρα με την ημέρα· μέχρι την τελευταία συλλαβή του χρόνου. Κι εμείς: όλα τα χθες.»
Και όχι πως δεν θα υπάρξει αύριο για το Σύριζα. Αλλά το μικρό του «βήμα» με προδιαθέτει αρνητικά. Αυτή την εντύπωση μου έδωσε και το κείμενο του Αντώνη Λιάκου τις προάλλες στην εφημερίδα: «Ο ριζοσπαστισμός δεν ανήκει στα αγαθά διαρκείας, είναι ένα αλογάκι που αν δεν καταφέρεις να το ιππεύσεις στην ώρα του, φεύγει και χάνεται.» Αλλά από την εικόνα με το αλογάκι προτιμώ την εικόνα με τον ελέφαντα στο δωμάτιο. Ελέφαντα ονομάζω τις φιλοδοξίες τις οποίες βλέπω να κορυφώνονται.
Και επειδή δεν υπάρχει χαρτογραφία της χώρας της αλήθειας μέσα στον ωκεανό της αυταπάτης, όπως σημειώνει ο Μπαλιμπάρ, αυτό που νομίζω πως θα πρέπει να εφεύρουμε είναι ένας μηχανισμός αξιολόγησης που κανένα συνέδριο και κανένα όργανο δεν έχει ακόμα σκεφτεί.
Ο μηχανισμός αυτός θα προσβάλει κυρίως το δεδομένο για τα κόμματα κύρος ενός και μόνο αρχηγού. Την πρόταση του Τσακαλώτου περί ενός Διευθυντηρίου (ο Ναπολέων εδώ αποκλείεται) δεν μπορώ παρά να την εντάξω σε ό,τι ο ιδιόρρυθμος αυτός πολιτικός ονόμαζε «σοκ επανίδρυσης των οργανώσεων και των δομών». Θα έπρεπε να πω «σοκ και δέος»;
Σκέφτομαι, αν μου επιτρέπεται, τον «θάνατο του αρχηγού» που προτείνω σε αντιστοιχία με τον «θάνατο του συγγραφέα» που εισήγαγε στη θεωρία της λογοτεχνίας εδώ και πολλές δεκαετίες ο Ρολάν Μπαρτ.
Θάνατος του αρχηγού, επαναλαμβάνω, διότι όπως γλωσσολογικά ο συγγραφέας πρέπει να απομακρυνθεί ώστε να πάψει να τρέφει το βιβλίο, ο αρχηγός πολιτικά θα πρέπει να εμποδιστεί από το να χρησιμοποιεί κατά βούληση το έσχατο σημαινόμενο: την εξουσία.
Και, όπως ο αναγνώστης οφείλει να ξεχωρίσει το βιβλίο από τον δημιουργό, έτσι ώστε να απαλλαγεί από την ερμηνευτική τυραννία της μιας ερμηνείας, έτσι και ο ψηφοφόρος ψηφίζοντας «σχήμα» και όχι πρόσωπο, απελευθερώνει τη βούλησή του από την τυραννία της μονοδιάστατης «οδηγίας» του αρχηγού.
Οπότε ποιος Τσίπρας και ποιος Κασσελάκης, μια που εδώ δεν πρόκειται για τον θάνατο του συγγραφέα αλλά για τον θάνατο της μαϊμούς.
