Τα φώτα έσβησαν για τη «βασίλισσα της νύχτας» της Γαλλίας, τη Régine, που πέθανε σε ηλικία 92 ετών στο Παρίσι.

Υπήρξε για πάνω από 50 χρόνια η σημαντικότερη γαλλίδα επιχειρηματίας της νύχτας, αλλά και ερμηνεύτρια τραγουδιών που έγραψαν γι’ αυτήν ο Γκενσμπούρ, η Νταλιντά κ.ά.

«Παρέλαση» μεγάλων προσωπικοτήτων

Ανοιξε το πρώτο της νυχτερινό κέντρο, το «Chez Régine», το 1956 στο Παρίσι και έμαθε στους Γάλλους τσα-τσα και τουίστ.

Ήταν η πρώτη που χρησιμοποίησε Di Jei και έφτιαξε πίστα χορού, ενώ στο μαγαζί της συναντούσε κανείς τον Μορίς Σεβαλιέ, τη Μαρία Κάλλας, τον Σαρλ Αζναβούρ, τον Ιβ Σεν Λοράν, τον Ρούντολφ Νουρέγιεφ, τον Σασά Ντιστέλ, αλλά και λογοτέχνες όπως η Φρανσουάζ Σαγκάν, ο Ζαν Κοκτώ, ο Τρούμαν Καπότε, ο Χένρι Μίλερ κ.ά.

Η παριζιάνικη αυθάδειά της και η φλογερή ενέργειά της ενέπνευσαν πολλούς, αναφέρεται σε ανακοίνωση που εξέδωσε η Προεδρία της Γαλλικής Δημοκρατίας.

Ο Εμανουέλ Μακρόν και η σύζυγός του αποχαιρετούν μια σπουδαία φυσιογνωμία της νυχτερινής ζωής του Παρισιού και στέλνουν τα θερμά συλλυπητήριά τους στην οικογένειά της, αλλά και σε όλους όσοι χόρεψαν κατά καιρούς στο Régine, αναφέρεται στην ίδια ανακοίνωση.

Μια γεμάτη ζωή

Η Régina Zylberberg, όπως ήταν το πραγματικό της όνομα, γεννήθηκε στις 26 Δεκεμβρίου 1929, στο Άντερλεχτ του Βελγίου, από Πολωνούς Εβραίους γονείς.

Ήταν 3 ετών όταν ο πατέρας της, ένας  τζογαδόρος, έχασε το οικογενειακό αρτοποιείο στο πόκερ.

Στη συνέχεια, όλη η οικογένεια εγκατέλειψε το Βέλγιο για να εγκατασταθεί στο Παρίσι. Μετά τον πόλεμο, ο πατέρας της άνοιξε ένα καφέ, το La Lumière de Belleville.

Εκεί ξεκίνησε να δουλεύει. Το 1952, διηύθυνε το Le Whisky à Gogo, με ένα τζουκ μποξ να παίζει χορευτική μουσική. Η Françoise Sagan «εγκαταστάθηκε» εκεί και αποφάσισε να δίνει από εκεί τις συνεντεύξεις της.

Το 1956, η Régine δημιούργησε και άνοιξε το δικό της νυχτερινό κέντρο, Chez Régine στην καρδιά του Saint-Germain-des-Prés. Η επιτυχία της ήταν άμεση.

Στις αρχές της δεκαετίας του 1960, άνοιξε το Le New Jimmy’s στην περιοχή Montparnasse και έκανε όλο το Παρίσι να ταλαντεύεται με επιτυχίες που εισήγαγε από τις Ηνωμένες Πολιτείες.

Συμβάλλει έτσι στην επιτυχία νέων χορών όπως το twist ή το cha-cha-cha. Η ίδια καλωσορίζει αυτούς που αποκαλούνται πλέον σταρ, τους λογοτέχνες, τους κωμικούς και τους πλούσιους ξενύχτηδες.

Έτσι γεννήθηκε η «βασίλισσα της νύχτας». Η αυτοκρατορία της θα επεκταθεί σε 23 κλαμπ σε όλο τον κόσμο.

Το 1987, η Régine μίλησε στη Le Monde για την αγάπη της για αυτή τη συγκεκριμένη στιγμή της νύχτας, όταν «οι άνθρωποι είναι πιο εύθραυστοι, πιο ανοιχτοί στο συναίσθημα, στη φιλία. Δε φορούν πλέον την επαγγελματική τους μάσκα. Δεν χρειάζεται πλέον να παλεύουν για να υπερασπιστούν αυτό που πουλάνε. Η αφοσίωση στα μέρη είναι σημαντική. Οι ντίσκο μου για μένα, είναι λίγο σαν το σπίτι όπου επιστρέφουμε αφού μας έχουν τσιμπήσει τον ποπό σε ένα κάπως άβολο μέρος. Είναι η επιστροφή στο σπίτι».

Η Régine ήταν ιδιοκτήτρια 23 νυχτερινών κέντρων που έφεραν το μικρό της όνομα σε όλο τον κόσμο, ξεκινώντας από το μυθικό «Chez Régine», κοντά στην αριστοκρατική λεωφόρο των Ηλυσίων Πεδίων, στο Παρίσι.

Το μικρό της όνομα έχει γίνει έτσι «το έμβλημα της ξέφρενης νύχτας μέχρι το ξημέρωμα, η ίδια να χορεύει στην πίστα μέχρι το κλείσιμο», θυμάται ο Pierre Palmade.

Η Régine εργάστηκε σε δισκάδικο και ως μπαργούμαν πριν ανοίξει το πρώτο της νυχτερινό κέντρο διασκέδασης τη δεκαετία του 1950.

Αργότερα, ο Serge Gainsbourg, που λάτρεψε τη φωνή της, έγραψε πολλά τραγούδια για εκείνη, συμπεριλαμβανομένου του «Les P’tits papiers» το 1965.

Αυτό το τραγούδι παραμένει η μεγαλύτερη επιτυχία της, μαζί με τα «La grande Zoa», «Azzurro» και » Patchouli Chinchilla».

Στη δεκαετία του 1960, τραγούδησε στο Carnegie Hall της Νέας Υόρκης, και έγινε, κυρίως με την Edith Piaf, μια από τις ελάχιστες Γαλλίδες που έχουν κατακτήσει την Αμερική.

Ο τραγουδιστής Renaud, ο οποίος είχε γράψει και αρκετά τραγούδια για την Régine, τη θεώρησε την τελευταία ιστορική εκπρόσωπο του γαλλικού τραγουδιού.

Με τα χρόνια, πολλοί της πρόσφεραν τραγούδια, όπως ο Charles Aznavour («Nounours»), ο Henri Salvador («Oublie-moi») ή η Barbara («Gueule de nuit»).

Η Régine εμφανίστηκε και σε πολλές ταινίες, όπως το «Les Ripoux» του Κλοντ Ζίντι, το «Jeu ​​de massacres» του Αλέν Τζεσούα και το «Robert et Robert» του Κλοντ Λελούς.

Το 1992 ανέλαβε έναν από τους ναούς της παρισινής νυχτερινής ζωής, το Palace. Όμως, μετά από πολλές νομικές διαμάχες που σχετίζονται με ναρκωτικά, το θρυλικό κλαμπ έκλεισε το 1996.

Το 2003 η Régine αποχαιρέτησε τον κόσμο της νύχτας πουλώντας όλα τα καταστήματά της αν και παρέμεινε η ιδιοκτήτρια της επωνυμίας.