Βαθμολογία

5 :εξαιρετική, 4: πο λύ κα λή, 3: κα λή,2: ενδιαφέρουσα, 1: μέτρια, 0: απαράδεκτη

Πανωλεθρία και επιτυχία συμβαδίζουν στις μέρες μας και το παράδειγμα είναι ένα: την περασμένη εβδομάδα, την ώρα που το πιστό κοινό του «αλμοδοβαρικού οράματος» αδημονούσε να δει τις «Παράλληλες μητέρες» (οπότε δεν έβρισκες θέση), η βραβευμένη με τον φετινό Χρυσό Φοίνικα ψευδο art ταινία τρόμου «Titane» της Ζουλιά Ντικουρτό, «έβαζε λουκέτο» όπως λέμε στην κινηματογραφική αργκό. Η ταινία είναι χάλια, εντάξει, όμως με έναν Χρυσό Φοίνικα πίσω της, θα είχε κάνει πολύ καλύτερη πορεία, απλώς και μόνο από την περιέργεια. Αν βέβαια είχε πιο προσεκτική διανομή. Ακόμα περισσότερες οι arthouse ταινίες που απευθύνονται στο ίδιο ακριβώς κοινό από σήμερα. Και την ίδια ώρα, απέναντί τους τα τέρατα της MarveL, κοσμοπολίτικες περιπέτειες, ένας πολύ άσχημος λαγός («Πίτερ Ράμπιτ – Ο Λαγός το’σκασε»), ακόμα και ένα κομψό ντοκιμαντέρ για το εμβληματικό μουσειο Ερμιτάζ («Ερμιταζ: η δύναμη της τέχνης»). Που να πρωτοπάω θα πείτε. Ελα ντε!

————————————–
«Red notice» (ΗΠΑ, 2021) του Ρόσον Μάρσαλ Θέρμπερ

Φανταστείτε έναν συνδυασμό από περιπέτεια Τζέιμς Μποντ και Ροζ Πάνθηρα και θα πάρετε αμέσως μια ιδέα. Ενας διάσημος κλέφτης (Ράιαν Ρέινολντς), ένας profiIer που ενώ κυνηγούσε τον πρώτο για την Ιντερπόλ πιάστηκε κορόιδο (Ντουέιν Τζόνσον) και μία «εγκέφαλος» κλοπών πολυτελείας, η οποία κάποια σχέση έχει και με τους δύο (Γκαλ Γκαντότ). Και το κερασάκι στη τούρτα; Τα Χρυσά Αυγά της Κλεοπάτρας. Τρία λέγεται ότι έδωσε στον Μάρκο Αντώνιο, τα δύο είναι που θα πονοκεφαλιάσουν την παραπάνω τριπλέτα.

Δεν θα πονοκεφαλιάσουν όμως εμάς διότι ο σκηνοθέτης Ρόσον Μάρσαλ Θέρμπερ εμμένει σε ένα πολύ ιδιαίτερο χιούμορ και μάλιστα από τον Ρέινολντς, έναν ηθοποιό που συνήθως έχει κρύο χιούμορ ή καθόλου.

_ «Θα σε στείλω στο χειρότερο μέρος του κόσμου» του λέει η μπασκίνα (Ρίτου Αρια) που τον συλλαμβάνει στην αρχή.

_«Μπα!;» απαντά εκείνος. «Εννοείς στον λογαριασμό σου στο Instagram;»

Για τετοιου τύπου χιούμορ μιλάμε. Επίσης εδώ «αποδυναμώνεται» και απομυθοποιείται ο γίγαντας Ντουέιν Τζόνσον που έχει μετατραπεί πια σε κρεάτινο βουνό οπότε με το που τον βλέπεις και μόνο, απορείς πως μπορεί καν και κινείται. Τα δε αστεία για το καραφλό κεφάλι του πάνε κι έρχονται. Ο ρυθμός της ταινίας είναι επίσης εξαιρετικός, διότι τα πάντα συμβαίνουν πολύ γρήγορα – από τη Ρώμη στο Μπαλί, στη Ρωσία, στη Βαλένθια κ.ο.κ – οπότε ποτέ δεν βαριέσαι. Για όλ’ αυτά την συνιστώ από τώρα και για όσους βεβαίως θέλουν να την δουν ως χορταστικό θέαμα στην μεγάλη οθόνη, αφού εντός πολύ λίγου, μετά την κινηματογραφική «πρεμιέρα» της, θα παιχτεί στο NETFLIX για το οποίο γυρίστηκε.

Βαθμολογία: 3

—————————————

«EternaIs» (ΗΠΑ, 2021) της Κλόε Ζάο

Είναι λογικό η επόμενη ταινία της κινέζας σκηνοθέτιδος Κλόε Ζάο μετά τον οσκαρικό θρίαμβο φέτος με το «NomadIand» να προκαλεί αμέσως την περιέργεια. Τι θα κάνει μια τόσο χαρακτηριστική εκπρόσωπος ενός τόσο εναλλακτικού σινεμά μπροστά στον κολοσσό των εκατομμυρίων δολαρίων του σύμπαντος των MarveL Comics; Το λοιπόν, η περιέργεια εξατμίζεται στο πρώτο τέταρτο, λίγος χρόνος κρίνοντας από την συνολική διάρκεια των 237’ της ταινίας! Η Ζάο έχει μια αγάπη απέναντι στην μινιμαλιστική απεραντοσύνη του γυμνού τοπίου κάτι που έχει φανεί όχι μόνο στο «NomadIand» αλλά και σε άλλες, «μικρές» ταινίες της όπως το σύγχρονο γουέστερν «Καλπάζοντας στον άνεμο» (2017). Αυτή την οπτική απεραντοσύνη θέλησε να «μεταφέρει» στο «EternaIs» και το τοπίο της Μεσοποταμίας όπου στην εισαγωγή της ταινίας, στα 5.000 χρόνια π.Χ., συναντάμε τους εξωγήινους του τίτλου. Οι EternaIs έχουν υπερφυσικές ικανότητες και ελληνικά ονόματα: Κίρκη, Αία, Νύφη, Ικαρος, ακόμα και Θήνα δηλαδή «Αθηνά χωρίς το Α» όπως λέει στην ταινία η Αντζελίνα Τζολί σε έναν ρόλο που θα της ταίριαζε περισσότερο 20 χρόνια πριν όταν γινόταν όνομα ως Lara Croft. Τα βάζουν με προϊστορικά τέρατα για την προστασία των ανθρώπων και αφού δεν πεθαίνουν ποτέ, τους ξαναβλέπουμε στις μέρες μας, να έχουν προχωρήσει στη ζωή τους (διδάσκουν σε πανεπιστήμια, ασχολούνται με τον κινηματογράφο, είναι αγρότες κ.ο.κ.) Και βέβαια θα πρέπει να αναλάβουν ξανά δράση, αφού οι Παράταιροι (οι «κακοί» της ιστορίας) απειλούν και πάλι τη Γη. Οπότε η Ζάο κάνει κυριολεκτικά τούμπες μπροστά στα χιλιοειπωμένα κλισέ (ποια αλήθεια η διαφορά ανάμεσα στους XMEN και τους EternaIs;) και η ποιητική μινιμαλιστική απεραντοσύνη του γυμνού τοπίου και της μοναξιάς σου δίνει την αίσθηση ότι βλέπεις το «NomadIand» ενώ έχει πάρει LSD και βρίσκεται στη διαδικασία ενός ατέλειωτου και εξαντλητικά μονότονου acid trip.

Βαθμολογία: 1 μιση

————————————–

ART HOUSE ΕΠΙΛΟΓΕΣ

«Το βιβλίο των εικόνων» («Le livre d’ image» Ελβετία/ Γαλλία, 2018) του Ζαν Λικ Γκοντάρ

Εκρήξεις σπιτιών, αργή κίνηση, πλάνα θολά, επίτηδες κουνημένα. Εικόνες από ταινίες, δεκάδες ταινίες και δεκάδες σκηνές. Ο «Ανδαλουσιανός σκύλος» του Μπουνιουέλ. Η Τζόαν Κρόφορντ και ο Στέρλινγκ Χέιντεν στον «Τζόνι Γκιτάρ». Το «Τοπίο στην ομίχλη» του Θόδωρου Αγγελόπουλου. Σκηνές με τρένα, πολλά τρένα. Και χέρια. Πολλά χέρια. Η φωνή ενός γέροντα στην αφήγηση. «Ο πόλεμος είναι εδώ.» Ποιανού είναι η φωνή; Μήπως του ιδίου του σκηνοθέτη Ζαν Λικ Γκοντάρ, αυτού του δαιμόνιου γκουρού του σινεμά με το οποίο δεν θα πάψει ποτέ να πειραματίζεται; Ο ήχος συχνά διακόπτεται απότομα. Ακούμε τραγούδια που σε δευτερόλεπτα χάνονται… Βλέπουμε τίτλους κεφαλαίων: «Κεντρική περιοχή», «Πνεύμα των νόμων». Εικόνες με εξεγέρσεις. Αποσπάσματα από την «Διμοκρατία» του Αρτούρ Ρεμπό. Πόλεμος, τρομοκρατία, κομμουνισμός. Είναι αδύνατον να περιγράψεις τι ακριβώς συμβαίνει, όμως αυτό ο ντελιριακά φιλοσοφικό δοκίμιο εικόνων και εννοιών σε κρατά σφιχτά από το χέρι, σε οδηγεί κατευθείαν στην παρανοϊκή και ιδιοφυή καρδιά του.

Βαθμολογία: 3 μιση

———————————

«200 μέτρα» («200 meters», διεθνής συμπαραγωγή, 2021) του Αμίν Ναϊφέ

Ταινία από την Παλαιστίνη, ντεμπούτο του Αμίν Ναϊφέ στη μεγάλου μήκους παραγωγή. Εδώ η ίδια η ιστορία της ταινίας σε σκλαβώνει από τα αποδυτήρια: για να δει τον γιό του στο νοσοκομείο, ένας πατέρας (Aλί Σουλιμάν) θα χρειαστεί να κάνει ένα ταξίδι 200 χιλιομέτρων ώστε να διασχίσει παράνομα την Λωρίδα της Γάζας, καθότι για ασήμαντο λόγο δεν του επιτρέπεται να διανύσει μια απόσταση …200 μέτρων. Από μόνο του το γεγονός είναι τρελό και οξύνει το ενδιαφέρον, ενώ φυσικά τα πράγματα θα χειροτερέψουν μέσα από την Οδύσσεια του πατέρα. Το αγωνιώδες, απρόβλεπτο ταξίδι μέσα σε ένα βαν με επιβάτες ποικίλων εθνικοτήτων (δεν λείπει η γερμανίδα με την κάμερα) σε κάνεις να νιώσεις βαθιά του ανθρώπινο πρόβλημα χωρίς ποτέ ο Ναϊφέ να πέφτει στην παγίδα του αποπροσανατολισμό με τις ευκολίες του διδακτισμού.

Βαθμολογία: 3

—————————————

«Το ταξίδι» («Charter», Σουηδία, Νορβηγία, Ισλανδία, Δανία 2021) της Αμάντα Κέρνελ

Η σχέση μιας «προβληματικής» μάνας με τα δύο παιδιά της είναι ο κορμός αυτής της ενδιαφέρουσας, λιτής στην αφήγηση και με διαχρονικό θέμα σκανδιναβικής συμπαραγωγής () που γύρισε η Αμάντα Κέρνελ (έγινε γνωστή με την υπέροχη «Καταγωγή των Σάμι»). Αξονας του σεναρίου η ίδια η ψυχοσύνθεση της μάνας (μαγνητική η Ανε Νταλ Τορπ). Εγκατέλειψε σπίτι, άντρα και τα παιδιά επειδή (εκτός άλλων) δεν άντεχε την απομόνωση στην επαρχία. Θέλει τώρα να ξαναδεί τα τέκνα. Το «Κράμερ εναντίον Κράμερ» σε νέα σκανδιναβική εκδοχή, με περισσότερη εσωτερικότητα (γιατί βασανίζεται αυτή η γυναίκα;) αλλά και περισσότερη περιπέτεια καθώς η μάνα παίρνει τα παιδιά (από έναν σύζυγο που ούτε να την δει δεν θέλει) και μαζί ταξιδεύουν για την Τενερίφη. Αυτό που θα προκύψει σε βάζει σε σκέψεις.

Βαθμολογία : 2 μιση

————————————-

«Ο τσαρλατάνος» («CharIatan», Τσεχία/ Σλοβακία/ Ιρλανδία/ Πολωνία, 2020) της Ανιέσκα Χόλαντ

Θα θυμάστε την γνωστή υπόθεση με το «θαυματουργό νερό» του Καματερού για το οποίο ο δικηγόρος Γιώργος Καματερός κάθισε στο εδώλιο του κατηγορουμένου. Βάλτε τώρα στο μυαλό σας μια τέτοια περίπου κατάσταση, αλλά με «επαγγελματία» θεραπευτή στην Τσεχία των απάνθρωπων χρόνων του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου και των μαρτυρικών  κομμουνιστικών που ακολούθησαν. Το όνομά του Γιαν Μικολάσεκ (Ιβαν Τρόχαν) και το δίλημμα στη ταινία είναι αν ξέρει τι κάνει ή πουλάει φύκια για μεταξωτες κορδελες. Το μυστήριο πίσω από το πρόσωπο, το πνεύμα και την ψυχή του Μικολάσεκ κρύβει εκπλήξεις, που ίσως σηκώσουν για δευτερόλεπτα το φρύδι, όμως πέρα από τις έντονες σκηνές της επαφής του με τον ανακριτή που τον απεχθάνεται (Μίροσλαβ Χάνους) ως χαρακτήρας αυτός ο άνθρωπος είναι ο ορισμός της ανίας και της κινηματογραφικής αντι- γοητείας.

Βαθμολογία : 2 μιση

——————————————-

«Συνέβη στο Σόχο» («Last night in Soho», Αγγλία, 2021) του Εντγκαρ Ράιτ

Διαγωνιστικό τμήμα στο φετινό φεστιβάλ Βενετίας, το «Συνέβη στο Σόχο» του Εντγκαρ Ράιτ (Baby Driver, 2017) είναι μια ενοχλητική, υπερφορτωμένη από γραφικότητες τινέιτζερ «γυναικεία» ταινία, που περισσότερο «ψαχουλεύει» παρά βάζει σε μικροσκόπιο το μυαλό μιας επαρχιωτισσας (Τομαζίν Μακένζι) η οποία σπουδάζει σχεδιασμό μόδας στο Λονδίνο. Η φετιχιστική αγαπη της για τα sixties έρχεται σε σύγκρουση με τα φαντάσματα του παρελθόντος της μητέρας της και το σπίτι στο οποίο μένει σου δίνει την αίσθηση της ατμόσφαιρας του Bates MoteI στο «Ψυχώ» του Χίτσκοκ με την Νταϊάνα Ριγκ στην θέση του Αντονι Πέρκινς. Η ταινία δεν είναι ακριβώς θρίλερ, δεν είναι ακριβώς ψυχόδραμα, δεν είναι ακριβώς νοσταλγικό κοίταγμα στο παρελθόν, δεν είναι ακριβώς υπόκλιση στον παλιό καλό Ντέιβιντ Λιντς και και δεν είναι ακριβώς φαντασίας. Δεν είναι ακριβώς τίποτα κι αυτό είναι το πρόβλημά της.

Bαθμολογία: 1 μιση