«Ποιος πρέπει να είναι ο ιδεολογικός προσανατολισμός ενός σύγχρονου σοσιαλδημοκρατικού κόμματος, με δεδομένο πως η πανδημία αναβάθμισε παγκόσμια την αποδοχή του παρεμβατισμού του κράτους στην οικονομία καθώς και του αναδιανεμητικού ρόλου του;».

«Ποιες είναι οι απαντήσεις του «Κινήματος» στα παγκόσμια προβλήματα, π.χ. της περιβαλλοντικής κρίσης, του μεταναστευτικού, της τρομοκρατίας, της ανάδυσης της Κίνας ως παγκοσμίως δεσπόζουσας οικονομικοπολιτικής δύναμης και της ανάλογης μετάθεσης των βασικών γεωπολιτικών διακυβεύσεων του πλανήτη στον Ειρηνικό;».

«Και ποιες οι απαντήσεις του στα εθνικά ζητήματα; Δηλαδή την έξαρση των ελληνοτουρκικών διαφορών, τη δημογραφική εκγήρανση της χώρας αλλά και την αλλοίωση της εθνολογικής της σύστασης, την απώλεια εγκεφάλων κατά τα τελευταία δώδεκα χρόνια, καθώς και τις   ακραίες δυσλειτουργίες του εκπαιδευτικού και του δικαιοδοτικού συστήματός της;».

Αυτά θα ήταν τα ερωτήματα που λογικά θα είχε να αντιμετωπίσει το ΠαΣοΚ/ΚΙΝΑΛ και οι υποψήφιοι αρχηγοί του σε μια προεκλογική περίοδο χωρίς τη διεκδίκηση της ηγεσίας εκ μέρους του πρώην πρωθυπουργού και πρώην ηγέτη της παράταξης, με το βαρύ και συμβολικό και διχαστικό όνομα…

– «Αποτέλεσε ακραίο διεθνοπολιτικό αλλά και θεσμικό καιροσκοπισμό η προκήρυξη δημοψηφίσματος για την αποδοχή του πρώτου Μνημονίου, χωρίς τη συναίνεση των εταίρων/δανειστών μας; Και στη συγκυρία εκείνη ο Βενιζέλος υπονόμευσε άραγε τον τότε πρωθυπουργό;».

«Υποδήλωνε αφέλεια – ή, μήπως, κάτι άλλο – η διαβεβαίωση «λεφτά υπάρχουν» (η οποία εκ της κοινωνικής πρόσληψής της μόνο μια ερμηνεία θα μπορούσε να έχει), μολονότι είχε δοθεί ενημέρωση για την πραγματική κατάσταση της εθνικής οικονομίας από τη διοίκηση της Τράπεζας της Ελλάδος;».

«Οι γενναιόδωρες κοινωνικές παροχές τα Χριστούγεννα του 2009, την ώρα που είχε ήδη δρομολογηθεί η υπαγωγή της χώρας στο ΔΝΤ, πώς μπορούν να δικαιολογηθούν;».

«Για την εμβάθυνση της κρίσης ευθύνεται πρωτίστως η πολιτική του Κώστα Καραμανλή, η ανεπάρκεια του ΓΑΠ ή η μη παροχή της οφειλόμενης στήριξης από τον Σαμαρά;».

Αυτά θα είναι τα ερωτήματα τα οποία λογικά θα αντιμετωπίσει το ΠαΣοΚ/ΚΙΝΑΛ στην προεκλογική περίοδο που θα διεξαχθεί υπό τα νέα δεδομένα.

– Αν ο συλλογισμός αυτός για τον αναπροσδιορισμό της προεκλογικής συζήτησης είναι ορθός, τότε η υποψηφιότητα του γιου του ιδρυτή του Κινήματος έχει μια σειρά από συνέπειες ή παρενέργειες… (Πέραν βέβαια της αυτονόητης πρόκλησης πόλωσης – παρά την ήπια  προσωπικότητα του ίδιου -, η οποία βέβαια θα αυξήσει σημαντικά τη συμμετοχή στην εσωκομματική διαδικασία, διευρύνοντας έτσι τη νομιμοποίηση της όποιας νέας ηγεσίας εκλεγεί.)

Συγκεκριμένα:

Πρώτον, εκ των πραγμάτων θα δώσει στην εσωκομματική προεκλογική αντιπαράθεση ΠΑΡΕΛΘΟΝΤΟΣΤΡΑΦΗ ΧΑΡΑΚΤΗΡΑ. Αφαιρώντας από τους άλλους υποψήφιους τη δυνατότητα να κάνουν να ακουστεί η «φιλοσοφία» τους για τον πολιτικό προσανατολισμό, το στίγμα και τις προτεραιότητες που θα πρέπει να αναδείξει το κόμμα στην παρούσα συγκυρία, θα οδηγήσει νομοτελειακά σε εστίαση επί θεμάτων του χθες.

Δεύτερον, οδηγεί σε ΕΤΕΡΟΠΡΟΣΔΙΟΡΙΣΜΟ του Κινήματος. Αντί για ανάδειξη του δικού τους πολιτικού προτάγματος, κάποιοι υποψήφιοι θα εστιάζουν στο πόσο αδιαπραγμάτευτος ή «δομικός» εχθρός είναι η Συντήρηση, άλλοι δε στο πόσο επικίνδυνος για τη θεσμική ασφάλεια και τη δημοκρατική ομαλότητα είναι ο ΣΥΡΙΖΑ. Το δεσπόζον ερώτημα θα είναι πλέον εάν θα πρέπει να δημιουργηθεί μέτωπο εναντίον του ενός ή του άλλου μεγάλου κόμματος. Στην  πραγματικότητα επομένως μέσα στην εσωκομματική κάλπη του ΚΙΝΑΛ θα υπάρξει σε μικρογραφία εκλογική σύγκρουση του φιλοσυριζαϊκού/αντιδεξιού και του αντισυριζαϊκού ρεύματος της κοινωνίας. Οπως στις διεθνείς σχέσεις μεγάλες δυνάμεις εμμέσως συγκρούονται σε κάποια μικρή χώρα, έτσι τα μεγάλα κόμματα θα συγκρουστούν στην κάλπη του μικρού.  Οσοι δε προσέλθουν ΘΑ ΨΗΦΙΣΟΥΝ κατά βάση ΑΡΝΗΤΙΚΑ και απορριπτικά ενός άλλου πολιτικού χώρου…

Επιπρόσθετα η υποψηφιότητα Παπανδρέου – δικαιολογούμενη, ως προς το χρονικό σημείο της υποβολής της, από το επιχείρημα πως «η Φώφη  διασφάλιζε, εκείνη, την ενότητα του χώρου» – ουσιαστικά εκφράζει μια αντίληψη περί ΚΛΗΡΟΝΟΜΙΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ: Μόνο γόνοι των founding fathers θεωρείται πως μπορούν να εγγυηθούν τη συνέχεια, επομένως και τη συνοχή του χώρου. (Και τα παιδιά του Λαλιώτη ή του Παρασκευά Αυγερινού δεν ασχολούνται με την πολιτική…)

Τέλος, το αποτέλεσμα της εσωκομματικής κάλπης του ΚΙΝΑΛ εν πολλοίς θα κρίνει και το αν η εθνική κάλπη θα στηθεί μία ή δύο φορές…

Συμπέρασμα: Με την προερχόμενη από το κομματικό χθες υποψηφιότητα του σημερινού ηγέτη του ΚΙΔΗΣΟ, δεν παρέχεται πλέον η δυνατότητα στο ΠαΣοΚ/ΚΙΝΑΛ να αυτοπροσδιοριστεί πολιτικά σε σχέση με τα μεγάλα σημερινά διακυβεύματα της χώρας και του κόσμου.

*Ο κ. Θανάσης Διαμαντόπουλος είναι ομότιμος καθηγητής Πολιτικής Επιστήμης.