Το ελληνικό ποδόσφαιρο χρειάζεται καθαρά πρόσωπα, όχι τρωκτικά και «αλεξιπτωτιστές»

Στο παγκόσμιο ποδόσφαιρο ίσως η πιο γνωστή και διαχρονική φράση είναι αυτή που είχε πει ο Γκάρι Λίνεκερ. Για: το «παιχνίδι που παίζουν 11 εναντίον 11 και στο τέλος κερδίζουν οι Γερμανοί». Αν αυτός ο σπουδαίος Άγγλος ζούσε τα τελευταία χρόνια στα μέρη μας; Θα το ξανασκέφτονταν. Και μάλλον θα έλεγε πως «το ελληνικό ποδόσφαιρο είναι ένα παιχνίδι που όλοι είναι ισότιμοι αλλά στο τέλος κερδίζει ο… Ιβάν και ο Τίγρης». Έστω με την υποσημείωση «σε όλα εκτός από τον αγωνιστικό χώρο».

Εκεί κατάντησαν το πιο λαοφιλές άθλημα εκείνοι που θέλησαν και συνεχίζουν να θέλουν να λειτουργούν σαν «νταβατζήδες» και να μοιράζουν τίτλους, κονδύλια, εξουσία και έλεγχο των ποδοσφαιρικών πεπραγμένων.

Δυστυχώς αυτό δείχνει να συμβαίνει και με την ανοχή της Πολιτείας η οποία πλέον λειτουργεί ως απλός παρατηρητής των εξελίξεων. Λες και κάποιοι βολεύονται με το να παραμείνει το προϊόν βουτηγμένο στη λάσπη, την καμαρίλα, τα υπόγεια της ΕΠΟ, τα μυστικά κονδύλια και τους διαδρομιστές που λύνουν και δένουν οδηγώντας ακόμη περισσότερο στην απαξίωση.
Τι κι αν ελπίζαμε από πέρυσι ότι ήρθε η ώρα της κάθαρσης; Ότι με τις ευλογίες, και την υψηλή εποπτεία της UEFA και της FIFA, η ελληνική κυβέρνηση δεν θα επέτρεπε να γίνουν άλλα εγκλήματα.

Τι κι αν περιμέναμε ότι οι εξαγγελίες του πρωθυπουργού περί κάθαρσης θα γίνονταν επιτέλους πραγματικότητα.

Φευ… το ελληνικό ποδόσφαιρο δείχνει και πάλι έρμαιο ανύπαρκτων ανθρώπων που έχουν προσφέρει ελάχιστα ή καθόλου στο άθλημα και που αναδεικνύονται σε ρυθμιστές του μέλλοντος επειδή κάποιοι τους διορίζουν.

Στην προκειμένη περίπτωση και με τις εκλογές για τη νέα ηγεσία της ΕΠΟ να πλησιάζουν, τι βλέπουμε;

Βλέπουμε τον αρχηγό του ελληνικού θριάμβου του 2004, Θοδωρή Ζαγοράκη, να μπαίνει μπροστά και να διεκδικεί την ηγεσία της ΕΠΟ αλλά χωρίς ουσιαστικά αντίκρισμα. Εγκλωβισμένος προκαταβολικά στα παιχνίδια ΑΕΚ και ΠΑΟΚ που θέλουν να συνεχίσουν να ελέγχουν το ποδόσφαιρο από το παρασκήνιο.

Προφανώς δεν τους ενδιαφέρει αν θα είναι ο Ζαγοράκης. Εκείνοι σαν… Γραμμένο θα συνεχίσουν να τον αντιμετωπίζουν. Πρόεδρος είτε «συνένοχος», είτε «όμηρος» της σπείρας που κινεί τα νήματα. Απλά προσαρμόζονται στα δεδομένα. Μετατρέπουν την επιθυμία της «κάθαρσης», σε «δώρο» μιας όμορφης βιτρίνας. Και συνεχίζουν να διοικούν ένα μαγαζί που γίνεται της κακομοίρας.

Το ρεπορτάζ είναι λιτό και κατανοητό. Μα πάνω από όλα διαφωτιστικό. ΑΕΚ και ΠΑΟΚ, δηλαδή ο Ιβάν και ο Τίγρης κρατούν την τράπουλα στα χέρια τους, έχοντας συμφωνήσει για τα 11 από τα 17 μέλη της Εκτελεστικής Επιτροπής. Διατηρούν τον έλεγχο και την πλειοψηφία προκαταβολικά. Πριν ο Ζαγοράκης καθίσει στην καρέκλα.
Η ΑΕΚ θα έχει πέντε συμβούλους (Π. Δημητρίου, Τ. Παπαχρήστος, Λ. Θωμαΐδης, Αγγ. Δανιήλ, Κλ. Τζαφέρης και Κ. Φύτρας) συν τον Λεωνίδα Λεουτσάκο (επίσης απόλυτα προσκείμενος στην ΑΕΚ).

Και ο ΠΑΟΚ άλλους πέντε συμβούλους (Στ. Αντωνίου, Γ. Χατζησαρόγλου,, Δ. Κουπτσίδης, Μ. Γαβριηλίδης και Δ. Μπουχλαριώτης). Την ίδια αναλογία εκπροσώπησης φέρονται να έχουν συμφωνήσει και για όλες τις επιτροπές και καίριες θέσεις της ΕΠΟ.
Μια απόλυτα ελεγχόμενη ΕΠΟ δηλαδή η οποία θα έχει αντί του ανεκδιήγητου Γραμμένου… τον Ζαγοράκη. Έναν άνθρωπο που αγαπάει το ποδόσφαιρο, που έχει προσφέρει πολλά σ’ αυτό, που εμφανίζεται να είναι κοινής αποδοχής από την Big 4, αλλά που του μέλει να γίνει διακοσμητικός. Αόρατος ανάμεσα σε τυχαίους και τυχάρπαστους παραγοντίσκους που διοικούν και αποφασίζουν.
Η «ολιστική μελέτη» των UEFA/FIFA, το κείμενο που ζήτησε ο ίδιος ο Πρωθυπουργός είναι μια συνθήκη επανεκκίνησης. Αρκεί να ξέρεις και να θέλεις να πατήσεις τα σωστά κουμπιά.

Να εκφράζει το ποδόσφαιρο

Για να υπάρξει μια κανονική διοίκηση στην ΕΠΟ θα πρέπει η σύνθεση της Εκτελεστικής Επιτροπής να εκφράζει τον πρόεδρο. Και κυρίως να εκφράζει το ποδόσφαιρο. Να εμφανιστούν στο συμβούλιο προσωπικότητες από τη δεξαμενή του 2004 ( πχ Νικοπολίδης, Καραγκούνης, Χαριστέας, Δημήτρης Παπαδόπουλος, Λάκης κλπ) που θέλουν και μπορούν να βοηθήσουν. Να προκύψουν επώνυμοι άνθρωποι που έχουν ασχοληθεί με τις ΕΠΣ και ξέρουν τα προβλήματα αλλά και τον ρόλο του ερασιτεχνικού ποδόσφαιρο (πχ ο Γιώργος Ανατολάκης). Να εμφανιστούν εκπρόσωποι όλων των εκφράσεων του αντικειμένου. Και βέβαια να είναι εκεί για να δώσουν εξουσία στους «τεχνοκράτες» που θα κληθούν να κάνουν τη δουλειά της διοίκησης.

Άνθρωποι που θα σεβαστούν πρωτίστως τη διαδρομή τους. Που θα νιώσουν υπεύθυνοι στον ρόλο τους. Που θέλουν να βοηθήσουν. Και που δεν περιμένουν «μεροκάματο» από τα αφεντικά ή μια θέση στα τσάρτερ της χαράς. Που έχουν φορέσει το εθνόσημο, που ενδιαφέρονται για την εθνική ομάδα. Και κυρίως που καταλαβαίνουν πως το περιβάλλον που μεγάλωσαν, το ποδόσφαιρο, υποφέρει και χρειάζεται καθαρά χέρια. Κάποιοι που αν δουν ότι το έργο τους δεν προχωρά ή έστω δεν βγαίνει θα έχουν την ευθιξία ακόμη και να αποχωρήσουν. Άνθρωποι που το ποδόσφαιρο τους ξέρει, τους εμπιστεύεται.
Αυτό είναι το νόημα σε αυτή την απόπειρα. Αυτή είναι μια πραγματική τομή. Όχι Ζαγοράκης στην εξώπορτα και μέσα κάθε πικραμένος έτοιμος για επικύψεις στους χαλίφηδες. Όχι ξανά παράγοντες με λερωμένο παρελθόν, προσκολλημένοι στο άρμα – καρνάβαλο της ΑΕΚ και του ΠΑΟΚ. Άλλοι εθισμένοι στον τζόγο και τη «νύχτα» κι άλλοι απλά «χρήσιμοι ηλίθιοι» που κάνουν μια δουλίτσα έναντι αμοιβής, αν κι εμφανίζονται άμισθοι σύμβουλοι.

Ξέρετε ποιοι είναι οι κύριοι της Εκτελεστικής Επιτροπής; Ένα δεκανίκι του Θωμά που έβαλε την κόρη του να πάει πέρσι με το ζόρι τον τελικό κυπέλλου στη Ριζούπολη. Τρεις κολλητοί του «Γιαννάκη» που πίνουν παρέα τον καφέ τους στο Αιγάλεω, στην πιο διάσημη καφετέρια του ποδοσφαιρικού υποκόσμου. Ένας που «μαγειρεύει» κληρώσεις κυπέλλου κεκλεισμένων των θυρών με… μπαλάκια.

Ένας άλλος που γελάει μαζί του ολόκληρος ο κάμπος της Θεσσαλίας γνωρίζοντας τα πάθη τους (τζόγος κλπ) και την ίδια στιγμή τον θεσμικό του ρόλο στο ποδόσφαιρο.
Αυτή η Εκτελεστική Επιτροπή θα συνεχίσει να διοικεί την ΕΠΟ. Αυτοί με τις πλάτες του ΣΥΡΙΖΑ. Αυτοί και τώρα που η Νέα Δημοκρατία θέλει να προχωρήσει σε τομές. Παντός καιρού που λένε.

Το ελληνικό ποδόσφαιρο βρίσκεται στην κόψη του ξυραφιού. Συμφωνούμε πως έχουμε πιάσει πάτο. Κάνουμε πως δεν καταλαβαίνουμε πως μετά τον πάτο υπάρχει και ο απόπατος.

Τι νόημα έχει αν το Μαξίμου αφήσει και πάλι τις «δυνάμεις της εξυγίανσης» να χαράξουν το μέλλον του ελληνικού ποδοσφαίρου με ανθρώπους που δεν έχουν ούτε καν την ηθική υπόσταση να το κάνουν; Αν ανεπάγγελτοι, ανυπόληπτοι, «αλεξιπτωτιστές» που δεν έχουν να δώσουν κάτι, παραμείνουν με τη κουτάλα στα χέρια;

Ένα παλιό ανέκδοτο λέει: «Γιατρέ μου, κάθε βράδυ βλέπω στον ύπνο μου ποντίκια να παίζουν ποδόσφαιρο». – «Πάρε αυτά τα χάπια και δεν θα ξαναδείς». – «Να τα πάρω αύριο γιατρέ γιατί σήμερα τα ποντίκια παίζουν τελικό;»
Αυτή είναι η εικόνα του ποδοσφαίρου μας. Τα «ποντίκια» παίζουν μπάλα σε ένα παιχνίδι στημένο κι από πριν ξεπουλημένο. Και οι γάτοι με τα δύο μάτια κλειστά, παριστάνουν ότι μπορούν να έχουν τον έλεγχο.