Αρχικά ας πούμε δυο λόγια για τον Ραφίνια, αν και είναι ντροπή να σχολιάζουμε έναν παίκτη, που ακόμα και στα 35 του πήρε από το χέρι μια ομάδα (Φλαμένγκο) και την οδήγησε στις κατακτήσεις ενός Copa Libertadores, ενός Copa Sudamericana, αλλά και ενός βραζιλιάνικου πρωταθλήματος. Από την στιγμή, όμως, που δεν ντρέπονται (ποδοσφαιρικά μιλώντας πάντα) όλοι αυτοί που τον σχολίαζαν το τελευταίο δίμηνο, επειδή προφανώς περίμεναν από ένα δεξί μπακ να παίζει σαν τον Εμπαπέ, ας πούμε δυο λόγια γι’ αυτόν μετά την εμφάνιση που έκανε στο «αιώνιο» ντέρμπι…
Ο Βραζιλιάνος μένα τουλάχιστον ήταν ο MVP του ντέρμπι κι ας ήταν ο Φορτούνης αυτός που υπέγραψε τη νίκη μ’ ένα γκολ ενδεικτικό της τεράστιας κλάσης του. Ο Ραφίνια, όμως, ήταν αυτός που έφτιαξε τη φάση του γκολ, όπως έφτιαξε και δυο φάσεις (για γκολ) ακόμα, ενώ ήταν κι αυτός που έσωσε τον Ολυμπιακό στη φάση που μπήκε μόνος του ο Μαουρίσιο, κάνοντας το δεύτερο τάκλιν την στιγμή που ήταν πεσμένος! Κι όλα αυτά παίζοντας αριστερό μπακ και όχι δεξί όπως συνηθίζει και αναγκαζόμενος να καλύπτει και διάφορες άλλες τρύπες που δημιουργήθηκαν στο δεύτερο ημίχρονο. Μακάρι να είχε δυο 35αρηδες ακόμα σαν τον Ραφίνια ο Ολυμπιακός. Ευχής έργον θα ήταν ήταν…
Ας πούμε τώρα δυο λόγια και για το παιχνίδι, διότι με αυτά που ακούμε και διαβάζουμε μετά το τέλος του… είναι για να παίρνουμε τα βουνά. Όχι πως είναι η πρώτη φορά, βέβαια, αλλά ειδικά μετά απ’ αυτό το ντέρμπι είναι να τρελαίνεσαι με τα μυαλά που κουβαλάνε διάφοροι. Έπαιξε ο Ολυμπιακός με έξι σοβαρότατες απουσίες (Ελ Αραμπί, Βαλμπουενά, Χασάν, Χολέμπας, Μπρούμα και Βινάγκρε) και πέρα απ’ αυτό είχε και τη μισή του ενδεκάδα σκασμένη από τα παιχνίδια (και τα ταξίδια) των εθνικών ομάδων και κάποιοι χαλάστηκαν επειδή ο Παναθηναϊκός ήταν καλύτερος στο δεύτερο ημίχρονο! Λες και έπαιζε με την Ελευθερούπολη ο Ολυμπιακός και όχι με τον μεγαλύτερο αντίπαλό του στην Ελλάδα.
Ο Ολυμπιακός, λοιπόν, έναν και μόνο τρόπο είχε για να κερδίσει αυτό το ντέρμπι: Να μπει όσο πιο δυνατά μπορούσε στο γήπεδο, να πιάσει τον Παναθηναϊκό από το λαιμό όπως και έκανε και να σκοράρει από το πρώτο ημίχρονο, διότι στο δεύτερο ήταν βέβαιο ότι θα βγάλει προβλήματα. Ο Φορτούνης που αναγκαστικά έπρεπε να στηριχθείς πάνω του, όσον αφορά στο δημιουργικό, αλλά και το εκτελεστικό κομμάτι, είχε ξεκινήσει τρεις φορές βασικός το τελευταίο δεκαήμερο με τη φανέλα της εθνικής (με Κύπρο, Μολδαβία και Σλοβενία), ενώ έκανε και το ταξίδι στο Κισινάου. Σχεδόν ανάλογη κούραση κουβαλούσε ο Καμαρά και οι υπόλοιποι διεθνείς, ενώ με τις απουσίες που προέκυψαν ο Μαρτίνς είχε ξεμείνει από λύσεις…
Θα μπορούσε φυσικά να εξελιχθεί διαφορετικά το ματς, να δούμε δηλαδή κάποιο άλλο πλάνο. Θα μπορούσε να το πάει εξ αρχής πιο συντηρητικά ο Ολυμπιακός, ψάχνοντας σε 90 λεπτά μια φάση και ακόμα κι έτσι θα μπορούσε να έχει κερδίσει. Σε μια τέτοια προσέγγιση βέβαια δεν μπορείς να ξέρεις πως θα αντιδρούσε ο Παναθηναϊκός – που στο δεύτερο ημίχρονο μας απέδειξε ότι έχει τρόπους να αντιδράσει – αλλά για την οικονομία της συζήτησης ας δεχθούμε ότι οι «πράσινοι» θα ακολουθούσαν σ’ ένα συντηρητικό μοτίβο και ο Ολυμπιακός ακόμα κι έτσι θα μπορούσε να κερδίσει. Ο μοναδικός τρόπος, όμως, που έδινε με ασφάλεια στον Ολυμπιακό τις περισσότερες πιθανότητες νίκης είναι αυτός που περιγράψαμε παραπάνω. One way ήταν ο δρόμος…
ΥΓ1. Πριν ακόμα προκύψουν όλες αυτές οι απουσίες που προέκυψαν, είχα γράψει και με μισό μηδέν να νικήσει ο Ολυμπιακός θα είμαι ευχαριστημένος. Το «γιατί» πρέπει να το κατάλαβαν μετά το ντέρμπι άπαντες…
ΥΓ2. Θα είναι δύσκολο το ματς με τη Σίτι. Από την αρχή, όμως, θα είναι ένα εντελώς διαφορετικό ματς…
ΥΓ3. Ο Ντρέγκερ που γνώρισε καθολική αποθέωση μετά το παιχνίδι με τον Απόλλωνα, στο πρώτο σοβαρό τεστ δεν πήρε καλό βαθμό. Όχι πως σημαίνει κάτι αυτό. Απλά το αναφέρω για να μην βιαζόμαστε να βγάζουμε συμπεράσματα…
ΥΓ4. Στο ποδόσφαιρο (που δεν είναι πυρηνική φυσική) παίζεις για να κερδίζεις…
