Οι προβλέψεις του ΔΝΤ έκαναν λόγο για ανάπτυξη 2,76% to 2017 και περαιτέρω ανάπτυξη 3,07% το 2018 και 2,80% το 2019. Όλα αυτά με την προϋπόθεση ότι θα έκλεινε η καταραμένη αξιολόγηση οπότε το spread μεταξύ του κόστους των 10-ετών ελληνικών και των αντίστοιχων γερμανικών ομολόγων, με την ευκαιρία της επιστροφής στην «κανονικότητα», θα κατέρρεε. Οπότε, βέβαια, οι επενδύσεις θα «απογειώνονταν» από το 10,3% του ΑΕΠ το 2016 στο 14,6% του ΑΕΠ το 2019.

Φρούδες ελπίδες όμως. Τίποτα απολύτως δεν έχουμε μάθει από την πολύχρονη κρίση που μαστίζει τον τόπο μας. Επίσημα τουλάχιστον, γνωρίζουμε, από την αποκάλυψη βέβαια του Bloomberg, ότι τον Ιανουάριο του 2017 η ελληνική κυβέρνηση είχε πραγματοποιήσει μόνο το 1/3 όσων είχε συμφωνήσει με την Τρόικα. Υπάρχει άραγε επίσημη ενημέρωση σχετικά με το τι έχουμε ακριβώς εκπληρώσει τον Φεβρουάριο-Μάρτιο αλλά και τον Απρίλιο; Άλλο 1/3 από αυτά που έχουμε συμφωνήσει, λιγότερα ή περισσότερα; Γιατί ο αρμόδιος υπουργός, ή ακόμα καλύτερα ο πρωθυπουργός, δεν μας λένε ότι «κυρίες και κύριοι, εμείς έχουμε εκπληρώσει το 100% όσων έχουμε υπογράψει» έτσι ώστε να θέσουν, προ των ευθυνών τους, όλους εκείνους τους υπεύθυνους (τεχνοκράτες και μη) της Τρόικα εξωτερικού;

Σε κάθε περίπτωση το κόστος της κυβερνητικής απραξίας είναι μετρήσιμο. Μια απλή ποσοτική συνάρτηση του ρυθμού ανάπτυξης σε σχέση με τις άμεσες, εντός δηλαδή του ιδίου έτους, επιπτώσεις από (α) την εμμονή της πολιτικής αβεβαιότητας (το 10-ετές spread δηλαδή), (β) την συναλλαγματική ισοτιμία Ευρώ/Δολλαρίου, (γ) την διεθνή ζήτηση, και (δ) τον δείκτη κυβερνητικής αποτελεσματικότητας (ο οποίος μετρά την δυνατότητα προώθησης διαρθρωτικών αλλαγών στην οικονομία μας) οδηγεί στο συμπέρασμα ότι η επενδυτική/πολιτική αβεβαιότητα προξενεί, άμεσα, υπερδιπλάσια ζημία στο ΑΕΠ σε σχέση με την εξαιρετικά μικρότερη θετική επιρροή των λοιπών μεταβλητών.

Με άλλα λόγια, όσο η απραξία συνεχίζεται, τόσο το ΑΕΠ θα βυθίζεται οπότε και οι της Τρόικα θα ζητάνε περισσότερα μέτρα όχι για να επιτευχθούν οι (όποιοι) στόχοι του 2018-2019 αλλά οι στόχοι του παρόντος έτους…

Η άλλη λύση βέβαια είναι να «απαλλαγεί» ο κ. Τσίπρας από τα «βαρίδια» της κυβέρνησης του τα οποία αντιστέκονται στην βελτίωση της κυβερνητικής αποτελεσματικότητας. Το έκανε, κατά κάποιο τρόπο, με το «τέχνασμα» των εκλογών το φθινόπωρο του 2015. Καθώς όμως, μία ισχυρή πλειοψηφία εντός του κυβερνητικού σχήματος παραμένει «βαρίδι», μάλλον οδηγούμεθα ταχέως (με ότι αυτό συνεπάγεται τόσο σε πολιτικό όσο και σε οικονομικό επίπεδο) στο πιθανό αδιέξοδο της 20ης Ιουλίου οπότε η ΕΚΤ «αναμένει» από εμάς την αποπληρωμή 3,9 δις. Πραγματικά ελπίζω, για το καλό του τόπου μας, να διαψευσθώ στις προβλέψεις μου…