Γυρίζοντας στο σπίτι αναλογίστηκα πόσο ευγνώμων θα έπρεπε να είμαι σ αυτόν τον δεινό άνθρωπο που τον αφήσαμε εκεί και δεν θα τον ξανά δούμε.
Ανάμεσα στα χαρτιά μου βρήκα μια ολόκληρη επιφυλλίδα στο” Βήμα της Κυριακής” ( 26.2.2006) για την ποιήσή μου, με τίτλο: “Ο ποιητής και η Μούσα”.
Προς γνώσιν των φιλολόγων και των κριτών και κυρίως χωρίς κανέναν ενδοιασμό, αντιγράφω:” Ο Βέλτσος στοχάζεται την φορά αυτή ακίνητος την κρίσιμη καμπή του.
Να μοιράσουμε τους ποιητές σε δύο βασικές κατηγορίες: σ εκείνους πού κυνηγούν την ποίηση, στους άλλους πού η ποίηση τους κυνηγά Θηρευτές οι πρώτοι, θηράματα οι δεύτεροι.
Είμαι λοιπόν της γνώμης πως ο Βέλτσος,αρχίζοντας από τη “Σκιά” και φτάνοντας στην “Βεατρίκη”, εκών άκων, προσχωρεί τώρα στα θηράματα της ποίησης.”
Εκών, Μίμη, εκών.
