Γιάννης Στάνκογλου: «Προσπαθώ να είμαι καλό εξάρτημα»

«Πάντα ήμουν κάπως πιο εξωστρεφής. Πάντα ήμουν αυτός που έκανε το πρώτο βήμα και ακολουθούσαν άλλοι». Ακόμη κι αν δεν το δήλωνε ο ίδιος, δεν θα ήταν δύσκολο να μαντέψει κανείς ότι ο Γιάννης Στάνκογλου ήταν ανέκαθεν ο «τολμηρός της παρέας». Αυθόρμητος και ιδιαιτέρως άμεσος, ο 42χρονος ηθοποιός μοιάζει να βρίσκεται μονίμως με το ένα πόδι προς το επόμενο βήμα του. Αυτές τις ημέρες παίζει τα πρωινά στην παράσταση «Ο Ιάσονας και το Χρυσόμαλλο Δέρας» (υποδύεται τον ομώνυμο ήρωα της ελληνικής μυθολογίας) στο Θέατρο Badminton, τα βράδια του τα περνάει στη σκηνή του Θεάτρου Πάνθεον, αφού πρωταγωνιστεί στο μιούζικαλ «Victor Victoria», και ενδιαμέσως κάνει πρόβες για την καινούργια ταινία του Γιώργου Κορδέλλα, μια μεταφορά στον κινηματογράφο του μυθιστορήματος του Γιάννη Γιαννέλλη-Θεοδοσιάδη, «Ισμαήλ και Ρόζα». Μαζί του θα εμφανιστούν στην οθόνη γνωστά ονόματα, όπως η Λήδα Πρωτοψάλτη, η Ευγενία Δημητροπούλου και η Γιούλικα Σκαφιδά.

Τις αυξημένες επαγγελματικές απαιτήσεις προσπαθεί να τις αντιμετωπίζει ιεραρχώντας τις άλλες προσωπικές του ανάγκες. «Είναι πολύ σημαντικό να έχω χρόνο να βλέπω τα παιδιά μου. Προσπαθώ να κοιμάμαι αρκετά. Διαβάζω αναγκαστικά για τις δουλειές μου κι αυτό με βοηθάει. Τους τελευταίους μήνες γυμνάζομαι κιόλας συστηματικά, είχα καιρό να το κάνω αυτό» λέει. Βασική αφορμή για τη συνομιλία μας αποτέλεσε η παρουσία του στο «Victor Victoria», τη μεγάλη παραγωγή που έχει σκηνοθετήσει ο Απόλλων Παπαθεοχάρης. Η ιστορία μιας αποτυχημένης σοπράνο που προκειμένου να κερδίσει τα προς το ζην υποδύεται έναν άνδρα που παριστάνει τη γυναίκα (μπέρδεμα, ε;) συστήθηκε για πρώτη φορά στο ελληνικό κοινό από την Αλίκη Βουγιουκλάκη το 1983, αφήνοντας ως παρακαταθήκη την εικόνα της εθνικής σταρ με κοντά μαλλιά και την ερμηνεία του Βλάσση Μπονάτσου στο υπέροχο τραγούδι «Τις νύχτες που κυκλοφορώ» (σε μουσική του Θάνου Μικρούτσικου και στίχους του Γιώργου Παυριανού).

Είχε προηγηθεί η μεγάλη, διεθνής κινηματογραφική επιτυχία του Μπλέικ Εντουαρντς με πρωταγωνίστρια την Τζούλι Αντριους. Το 2003 παρουσιάστηκε στο Θέατρο Ιλίσια με τη Μιμή Ντενίση, τον Απόστολο Γκλέτσο και τον Γιάννη Μποσταντζόγλου. Στην τρίτη μεταφορά του στα καθ’ ημάς τη διασκευή έχει αναλάβει η σεναριογράφος / στιχουργός Μυρτώ Κοντοβά, που υπογράφει και την προσαρμογή των τραγουδιών στα ελληνικά. Τον πρωταγωνιστικό ρόλο ερμηνεύει η Εβελίνα Παπούλια. Ο Γιάννης Ζουγανέλης θα είναι ο γκέι ιμπρεσάριος φίλος της, ενώ ο Γιάννης Στάνκογλου υποδύεται «έναν αμερικανό μαφιόζο που βρίσκεται στο Παρίσι και συναντάει τον Βίκτωρα και τον ερωτεύεται χωρίς να γνωρίζει ότι πρόκειται για αληθινή γυναίκα. Και μιλάμε για έναν χαρακτήρα ας μην πω ομοφοβικό, αλλά σίγουρα όχι ανεκτικό προς τη διαφορετικότητα. Τελικά, πιάνει τον Βίκτωρα και τον φιλάει, “Δεν με νοιάζει που είσαι άνδρας” του λέει. Χάρη σε αυτόν τον ρόλο λέω κι ένα υπέροχο τραγούδι για το οποίο έχει γράψει καταπληκτικούς στίχους η Μυρτώ Κοντοβά, χαίρομαι πολύ που το τραγουδάω. Είναι ένα μιούζικαλ που μου αρέσει, αν και γενικώς δεν είμαι φαν του είδους. Νομίζω πως το βασικό θέμα του είναι πως ο έρωτας δεν κοιτάζει ούτε χρόνια ούτε φύλο, και γενικώς άμα σου κάτσει μπορείς να τον ζήσεις όπως θέλεις, και ασχολείται με αυτό το θέμα με χιούμορ και ευαισθησία».

Το μιούζικαλ ως είδος προϋποθέτει από έναν ηθοποιό σύνθετες ικανότητες. Τον ζόρισε πολύ; «Υπάρχει κάτι πολύ βασικό: δεν χορεύω, άρα οι απαιτήσεις για εμένα δεν είναι φοβερές. Λέω το τραγούδι που είναι δύσκολο –αλλάζει πέντε φορές ύφος, όμως με βοήθησε πολύ η Λία Βίσση στη φωνητική διδασκαλία και ο μαέστρος μας ο Αλέξης Πρίφτης, και νομίζω ότι τα καταφέραμε. Το μουσικό θέατρο απαιτεί παιδεία και οι συνεργάτες μου την κατέχουν. Η Εβελίνα Παπούλια προέρχεται από αυτό το είδος, η Θεοδώρα Τζήμου τραγουδούσε πάντα και σε συγκροτήματα, ο Γιάννης Ζουγανέλης είναι ένας πολυτάλαντος περφόρμερ».

Ο ήρωας που καλείται ο Γιάννης Στάνκογλου να ζωντανέψει επί σκηνής δεν φοβάται να διεκδικήσει αυτό που επιθυμεί ακόμη και κόντρα (εκ πρώτης όψεως τουλάχιστον) στις κοινωνικές επιταγές. Η παράσταση παρουσιάζει με παιγνιώδη και ανάλαφρο τρόπο το ζήτημα του κοινωνικού φύλου. Οι έλληνες άνδρες μοιάζουν, κατά κανόνα, να είναι εγκλωβισμένοι σε ένα συγκεκριμένο πλαίσιο μάτσο συμπεριφοράς. Συμφωνεί με αυτή την παρατήρηση; «Θεωρώ ότι ως λαός θα έπρεπε να είμαστε λίγο πιο εξελιγμένοι σε αυτά τα θέματα, προερχόμαστε από έναν πολιτισμό που εκτιμούσε την ελευθερία και σεβόταν τη διαφορετικότητα. Είμαστε λίγο πίσω. Νομίζω πως πολλοί υιοθετούν μια συγκεκριμένη συμπεριφορά, ενώ θα ήθελαν να είναι κάτι άλλο, και δυστυχώς συναντάμε ακόμη και στις μέρες μας συχνά φαινόμενα ομοφοβικής συμπεριφοράς». Ο ίδιος, ως ηθοποιός, έχει αισθανθεί καθόλου τυποποιημένος σε ρόλους άνδρα πολλά βαρύ; «Το έχω αισθανθεί λίγο, λόγω ίσως των συμμετοχών μου στη “Δέκατη εντολή”, όπου οι χαρακτήρες είναι συχνά βίαιοι. Ομως, όποιος δει πέρα από την τηλεόραση, όποιος δει τι δουλειές έχω κάνει στο θέατρο 18 χρόνια τώρα, θα δει πολλές διαφορετικές πλευρές μου. Νομίζω πως το έχω σώσει με τις επιλογές μου συνολικά».

Αν μπει κάποιος στη διαδικασία να κάνει μια αναζήτηση στο Google με το όνομα του Γιάννη Στάνκογλου, θα βρεθεί μπροστά σε πολλά αποτελέσματα με υποτιθέμενες προκλητικές δηλώσεις και άχρηστες πληροφορίες. Τον ενοχλεί αυτό το σκέλος της δουλειάς του; «Νομίζω ότι το έχω ξεπεράσει πια. Εχω μάθει καλά το τραγούδι της Ελένης Βιτάλη που λέει “Είμαι εξάρτημα εγώ της μηχανής σας κι ο γιος μου το ανταλλακτικό” και προσπαθώ να είμαι καλό εξάρτημα, να κάνω τη δουλειά μου σωστά. Πολλά από αυτά που λέμε σε συνεντεύξεις τα παίρνουν κάποιοι και αλλοιώνουν το νόημά τους –καμιά φορά το κάνουν και με αυτά που ποστάρουμε στο Facebook. Εμένα μου συνέβη πρόσφατα με κάτι που δημοσίευσα το οποίο θεώρησαν ότι το έγραψα για τον Παντελίδη, ενώ δεν τον ήξερα, δεν άκουγα τη μουσική του. Σχολίασα την τάση που έχουμε να κλαίμε εύκολα στον πόνο του άλλου χωρίς όμως να μπορούμε να χαρούμε με τη χαρά του. Και πολύ εύκολα πέφτουμε να φάμε ο ένας τον άλλον».

Για του λόγου το αληθές, αναφερόμαστε σε κάποιες δουλειές που απόλαυσε πρόσφατα: «Μου άρεσε πάρα πολύ ο “Φάουστ” της Κατερίνας Ευαγγελάτου. Τρελάθηκα. Μου άρεσε πολύ ο “Αστακός” του Λάνθιμου, ενώ δεν ήταν του γούστου μου οι προηγούμενες ταινίες του. Να πω και κάτι προσωπικό, χάρηκα πολύ τη συνεργασία μου με τον σκηνοθέτη Γιάννη Σακαρίδη (σ.σ.: έπαιξε στην ταινία «Πλατεία Αμερικής»). Γενικώς, είμαι πολύ χαρούμενος όταν βρίσκομαι σε κινηματογραφικά γυρίσματα, μου αρέσουν οι πρόβες για το σινεμά, μου αρέσει το θέατρο, αλλά πάντα είναι αλλιώς το κλίμα με το συνεργείο, υπάρχει καύλα, πολύ ωραία ενέργεια, ειδικά όταν τους αρέσει το σενάριο και πιστεύουν σε αυτό που κάνουν αισθάνεσαι ότι ανήκεις σε μια παθιασμένη ομάδα που παλεύει για ένα κοινό καλό». Ο Γιάννης Στάνκογλου είναι χαρούμενος και για κάτι ακόμη. Εναν χρόνο μετά τον «Ιούλιο Καίσαρα», συνεργάζεται ξανά με τον σκηνοθέτη Τσέζαρις Γκραουζίνις για το καλοκαιρινό ανέβασμα (σε παραγωγή ΚΘΒΕ) της τραγωδίας του Αισχύλου «Επτά επί Θήβας». Μα, πώς τα προλαβαίνει όλα;