Το επταήμερο του Διόδωρου

Το πρόβλημα των τζιχαντιστών με το Bataclan ήταν πως και το όνομα και το κτίριο σε κάνουν να χαμογελάς ακόμη και αν δεν σου αρέσουν

Η μεγαλύτερη ευτυχία των κατοίκων της Ευρώπης, πρωτίστως αυτών της Ενωσης, είναι πως έχουν ξεχάσει τι θα πει πόλεμος. Βεβαίως στην Ουκρανία και στην πρώην Γιουγκοσλαβία το θυμήθηκαν, το έμαθε και η Κύπρος από το 1963 ως το 1974, τη χρονιά που παραλίγο να το θυμηθεί και η Ελλάδα –αλλά αν το δούμε σε βάθος χρόνου, δεν υπάρχει προηγούμενο να μην έχουν εμπλακεί επί 70 χρόνια τα ευρωπαϊκά κράτη σε πολέμους μεταξύ τους.

Αλλά μετά τα όσα τραγικά και βάρβαρα έγιναν την Παρασκευή και 13 Νοεμβρίου στο Παρίσι, βγαίνει ο Φρανσουά Ολάντ και δηλώνει «έχουμε πόλεμο, θα είμαστε αμείλικτοι απέναντι στους εχθρούς». Πράγματι, δεν μπορεί να αφήνει κανείς τους εχθρούς να σκοτώνουν ατιμώρητοι –στην πραγματικότητα όμως οι μαύρες ώρες που έζησε η αγαπημένη Πόλη των Φώτων, τα εκατοντάδες θύματα δεν είναι παρά παράπλευρες απώλειες των πολέμων που γίνονται εδώ και δεκαετίες στη Μέση Ανατολή.

Μετά τον αραβοϊσραηλινό πόλεμο του 1967 και ως το 1990 περίπου, έγινε και η Ευρώπη πεδίο αναμέτρησης Παλαιστινίων και Ισραηλινών. Αλλά η τρομοκρατία που ασκούσαν τότε οι Παλαιστίνιοι με τις αεροπειρατείες, τις απαγωγές ομήρων, τις τυφλές βομβιστικές επιθέσεις είχαν σχεδόν πάντα στόχο το Ισραήλ και τους Εβραίους γενικότερα, που ήσαν όλοι όργανα του «παγκόσμιου σιωνισμού». Κατά τη δεκαετία του 1980 έχουμε και τον πόλεμο Ιράν – Ιράκ και τον εμφύλιο στο Αφγανιστάν που δεν θα έχουν πολεμικές επιπτώσεις στην Ευρώπη.

Με την κατάρρευση της Σοβιετικής Ενωσης οι τοπικές διακρατικές εχθρότητες προκαλούν την επίθεση του Ιράκ εναντίον της Σαουδικής Αραβίας και τον «Πόλεμο του Κόλπου» με ξεκάθαρη εντολή του ΟΗΕ, ενώ ο Οσάμα μπιν Λάντεν με την Αλ Κάιντα προετοιμάζει σιωπηλά την ανατροπή των Σαούντ για να γίνει βασιλιάς και χαλίφης –σε αυτό το σχέδιο εντάσσεται η 9η Σεπτεμβρίου που έχει στόχο να αναδείξει την αξία και το μεγαλείο του και να αποστερήσει την οικογένεια Σαούντ από την αμερικανική υποστήριξη.

Και τότε ο Μπους θα διαπράξει το έγκλημα της επέμβασης στο Ιράκ. Το καθεστώς του Σαντάμ διαλύεται, σιίτες, σουνίτες και Κούρδοι συγκρούονται και ακολουθεί εμφύλιος πόλεμος μεταξύ φυλάρχων και πολεμάρχων που συνεχίζεται ως τώρα –δημιούργημα αυτού του εμφυλίου είναι ο Ισλαμικός Στρατός που θα τον ιδρύσει ο Ιορδανός Αλ Ζακραουί, ένας από τους υπαρχηγούς του Μπιν Λάντεν. Ο σημερινός αρχηγός του Αμπού Μπακρ ελ Μπαγκνταντί ανακήρυξε ήδη τον εαυτό του χαλίφη και στόχοι του είναι η Βαγδάτη και η Μέκκα.

Ο Ελ Μπαγκνταντί δεν μεροληπτεί, ημερολόγιό μου: μάχεται και δολοφονεί ανεξαρτήτως θρησκεύματος, φυλής και εθνότητας. Οποιος στέκεται εμπόδιο στον δρόμο του, σουνίτης ή σιίτης, χριστιανός ή εβραίος ή ειδωλολάτρης, Αραβας ή Πέρσης ή Κούρδος είναι εχθρός και πρέπει να εξοντωθεί. Ακόμα και με τη μητέρα-οργάνωση, την Αλ Κάιντα, βρίσκεται σε πόλεμο και έχει ανακηρύξει «αποστάτη» κάθε μουσουλμάνο αντίπαλο, άρα μπορεί να τον κάνει σκλάβο. Εχει γεννηθεί, διάβασα στη βιογραφία του, στη Σαμάρα του Ιράκ που κατά τον 9ο αιώνα ήταν πρωτεύουσα του χαλιφάτου των Αβασιδών. Σκέπτομαι πως το παιδικό του όνειρο να ζωντανέψει το «μαρμαρωμένο χαλιφάτο» έχει γίνει ο εφιάλτης εκατομμυρίων ανθρώπων.

Η γοητεία της ανθρωπίλας

Δεν έχει τίποτα εναντίον μας, οι Δυτικοί είμαστε εχθροί του γιατί στηρίζουμε αυτούς που δεν τον θέλουν για χαλίφη. Αυτό που επιδιώκει είναι να σταματήσουν οι βομβαρδισμοί και να στείλουμε στρατό και τότε να συνασπίσει όλους υπό τη χαλιφική ηγεσία του εναντίον μας.

Επιπλέον, για να πολεμήσουν οι στρατιώτες, να σκοτώσουν και να σκοτωθούν, δεν αρκεί να τους υπόσχεσαι μόνο μισθούς και λάφυρα –μεταξύ των οποίων και προσωπικό μερίδιο από τις σκλάβες -, οι μισθοφόροι αλλάζουν εύκολα στρατόπεδο. Πρέπει ο εχθρός να εκπροσωπεί το απόλυτο κακό και ο μαχητής το απόλυτο καλό.

Ωστε, και αν ακόμη σκοτωθεί, να ανταμειφθεί στους ουρανούς για όσα δεν πρόλαβε να απολαύσει εδώ. Και αν αποπειραθεί να μην εκτελέσει εντολή, να ξέρει πως τον περιμένει όχι μόνο η εκτέλεση, όπως συμβαίνει σε όλους τους στρατούς, αλλά και η αιώνια κόλαση. Πώς λοιπόν να μην τραβήξει τον σπάγγο του πυροκροτητή ο/η ζωσμένος/η με εκρηκτικά που διατάχθηκε να σκοτώσει όσο το δυνατόν περισσότερους εχθρούς στη Βαγδάτη ή στο Παρίσι;

Οι μαχητές του Ισλαμικού Στρατού δεν είναι οι γραφειοκράτες της ναζιστικής Γερμανίας για τους οποίους η εξόντωση των εβραίων στα στρατόπεδα συγκέντρωσης ήταν υπηρεσιακή ρουτίνα, διαπίστωση που έκανε τη Χάνα Αρεντ να γράψει για την banalisation du mal –σκοτώνουν, δολοφονούν, αποκεφαλίζουν, βιάζουν, σταυρώνουν με πάθος· όπως συνέβαινε σε μας στις οικογενειακές βεντέτες όπου η εξόντωση του εχθρού είναι προσωπική υπόθεση.

Αυτή η «ανθρωπίλα» κάνει πολλούς να τους θαυμάζουν στη Δύση –επιτέλους, να τα μη αλλοτριωμένα από τους απρόσωπους θεσμούς πρόσωπα, να τη η βία του Σορέλ και του Φανόν που εξαγνίζει. Να οι άνθρωποι που δεν σκοτώνουν μηχανικά σαν τους αμερικανούς πεζοναύτες ή τους γάλλους λεγεωνάριους αλλά επειδή υπερασπίζονται τις αξίες τους –έχουν μίσος πρωτογενές, υπαρξιακό, θέλουν να αφανίσουν τον άλλον.

Και πρέπει να τους αντιμετωπίσουμε με τον ίδιο τρόπο, να καλλιεργήσουμε το μίσος για τους μουσουλμάνους –αλλά για να γίνει αυτό, πρέπει εμείς να είμαστε τα περιούσια θύματα, πρέπει να γίνουμε μουτζαχεντίν, αλλιώς έχουμε χάσει.

Αλλά αν είναι να γίνεις σαν τον εχθρό, γιατί να κάνεις πόλεμο, ημερολόγιό μου; Μα γιατί τον θέλεις τον πόλεμο, γιατί είσαι ανορθολογικός, πιστεύεις μόνο στη δύναμη, όλα τα άλλα είναι χριστιανικές και δημοκρατικές ψευδαισθήσεις, για την ακρίβεια σχήματα που τα καλλιεργούν οι ισχυροί για να μας υποδουλώσουν. Πόλεμος πάντων πατήρ, πάντων βασιλεύς –το είπε και ο Ηράκλειτος.

Είμαστε ανορθολογικά πλάσματα οι άνθρωποι· ερωτευόμαστε, φοβόμαστε, μισούμε, αυτοκτονούμε, στέλνουμε ευχές που ξέρουμε πως δεν θα πιάσουν, απειλές που δεν φοβίζουν κανέναν. Αλλά ο ανορθολογισμός του έρωτα και ο ανορθολογισμός του μίσους, του θανάτου, είναι αυτά που χωρίζουν τον πολιτισμό από τη βαρβαρότητα. Ας αποφασίσουμε τι θέλουμε.