Ο Φρανσουά Μιτεράν συνήθιζε να λέει πως «όταν είσαι στην αντιπολίτευση, τα αντιπολιτεύεσαι όλα!».
Μεταξύ μας, δεν έλεγε καμιά εξυπνάδα. Αυτό περίπου κάνουν οι αντιπολιτεύσεις από τότε που εφευρέθηκε η κοινοβουλευτική αντιπροσωπευτική δημοκρατία.
Με εξαίρεση ίσως τη σημερινή αντιπολίτευση στην Ελλάδα. Η οποία μάλλον πρωταγωνιστεί σε μια διαδικασία αναζήτησης κορόιδων.
Δεν νομίζω να υπάρχει άλλη αντιπολίτευση που στηρίζει μια κυβέρνηση μειοψηφίας χωρίς όρους και προϋποθέσεις. Και σίγουρα δεν υπάρχει άλλη αντιπολίτευση που προσφέρεται οικειοθελώς να νομοθετεί υπέρ ενός σκληρού και καταδικασμένου προγράμματος του οποίου την ευθύνη φέρει αποκλειστικά η κυβέρνηση.
Με αστειάκια, χαμόγελα και καλαμπούρια, μέσα κι έξω από το Προεδρικό –μια παρέα είμαστε!..
Ερώτηση κρίσεως: Αν η αντιπολίτευση θεωρεί ότι η κυβέρνηση απέτυχε, γιατί δεν ζητεί την παραίτησή της;
Αν πάλι θεωρεί ότι δεν απέτυχε, τότε γιατί χρειάζεται να τη στηρίζει;
Και αν παρ’ όλα αυτά τη στηρίζει απλώς επειδή θεωρεί ότι κάτι τέτοιο συμφέρει τον τόπο, γιατί δεν θέτει όρους, όρια και προϋποθέσεις; Γιατί αρέσκεται στον ρόλο του κορόιδου;
Ούτε καν την παύση της Κωνσταντοπούλου δεν έχουν απαιτήσει!
Ομολογώ ότι μια τέτοια συμπεριφορά κομμάτων αντιπολίτευσης ξεπερνά κάθε δημοκρατικό κανόνα.
Διότι η αντιπολίτευση αποτελεί μέρος της δημοκρατίας και όταν δεν λειτουργεί η αντιπολίτευση είναι η δημοκρατία που δεν λειτουργεί. Καταλήγουμε τελικά αντιμέτωποι με ένα καρτέλ κομμάτων, το οποίο απλώς ανταλλάσσει φιλοφρονήσεις και αβρότητες αντί να κάνει τη δουλειά για την οποία εξελέγη.
Οι μεν να κυβερνούν. Οι δε να αντιπολιτεύονται.
Σε κάποια συνέντευξή του ο Πρωθυπουργός είχε πει «εγώ δεν θα γίνω Παπαδήμος». Είχε δίκιο. Το πείραμα Παπαδήμου απεδείχθη καταστροφικό για το ελληνικό πολιτικό σύστημα.
Δυστυχώς όμως συμπολίτευση και αντιπολίτευση διολισθαίνουν και πάλι σε μια τέτοια κατάσταση.
Και ο μεν Πρωθυπουργός μπορεί να μετατρέπεται σταθερά σε Παπαδήμο διότι δεν έχει άλλη πλειοψηφία να κυβερνήσει. Τουλάχιστον διατηρεί έστω και υπό αυτές τις συνθήκες την κυβερνητική εξουσία.
Η αντιπολίτευση όμως τι αποκομίζει, αν όχι την εθελούσια συμμετοχή στο κόστος μιας πολιτικής την οποία ούτε αποφασίζει ούτε επιλέγει;
Θα μου πείτε «σώζουν τον τόπο».
Ωραία, αλλά ακόμη δεν έχουν κουραστεί να τον σώζουν; Μήπως ήλθε η ώρα να κάνουν και καμιά άλλη δουλειά;

ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ