Αρλέτα: Σε διαγωνισμό τεμπελιάς θα έπαιρνα το πρώτο βραβείο

Το σημαντικό για έναν καλλιτέχνη και εν προκειμένω για μια τραγουδίστρια δεν είναι μόνο πόσες επιτυχίες έχει στο ενεργητικό της αλλά πόσα τραγούδια έχει αφήσει και κυρίως τι έχει αφήσει στους ακροατές-θεατές. Η Αρλέτα για πάνω από 50 χρόνια είναι μια ιδιαίτερη περίπτωση. Ιδιαίτερη καλλιτέχνις, μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας, έχει χτίσει ένα προφίλ ασυμβίβαστο και πολύ προσωπικό. Ισως για αυτό το κοινό της όποτε και όπου και αν εμφανίζεται δεν την αφήνει ποτέ μόνη της. Την προσεχή Πέμπτη εμφανίζεται με τον αγαπημένο της Λάκη Παπαδόπουλο στη Λίμνη Βουλιαγμένης.

«Ηταν περιπετειώδη και ανακατωμένα και με πολύ μεγάλα διαλείμματα. Δηλαδή, δισκογραφικά είχα διάλειμμα ως και 13 χρόνια. Πώς έχω καταφέρει να κάνω όλα αυτά που έκανα ποτέ μου δεν το κατάλαβα. Από μόνα τους θαρρείς και έγιναν. Αλλά δεν έγιναν μόνα τους, δεν γίνεται να έγιναν μόνα τους. Γίνεται;».

«Είχα πολύ καλή παιδική ηλικία συγκριτικά με άλλα παιδιά. Είχα πολύ καλούς γονείς και πολύ καλούς δασκάλους. Στο τέλος του γυμνασίου, παρ’ όλο που ήμουν αρκετά κλειστός άνθρωπος, έκανα κάποιες φιλίες που κρατάνε ως και σήμερα και αυτό είναι πολύ σημαντικό. Πιστεύω ότι είχα πραγματικά πολύ όμορφα παιδικά χρόνια και αυτό αργότερα με βοήθησε, όταν η ζωή αποδείχθηκε ότι δεν είναι τόσο ρόδινη. Εχω περάσει πολλές δυσκολίες, με αποκορύφωμα τα προβλήματα υγείας που αντιμετώπισα».

«Τι να σας πω… Θα έλεγα Μεταξουργείο – Εξάρχεια – Κυψέλη. Και επίσης, ανά την Ελλάδα, στην παραλία που βρισκόμουν, στον Οσιο Λουκά, στους Δελφούς, στην Κομοτηνή, στη Θεσσαλονίκη. Εχω πολλές στάσεις που αγαπώ πάρα πολύ. Γενικά αυτόν τον τόπο τον αγαπώ πολύ, όχι στα χαρτιά αλλά στην πραγματικότητα, σε βάθος. Επίσης, από άποψη ανθρώπων, θα έκανα στάση στους γονείς μου, στους δασκάλους μου –ειδικά σε μια καθηγήτριά μου στο γυμνάσιο, την Αντιγόνη Τριψιάδη (αν υπήρχαν περισσότεροι άνθρωποι σαν αυτήν, δεν θα ήμασταν στην κατάσταση που είμαστε σήμερα, είμαι σίγουρη γι’ αυτό) –και στους καθηγητές μου στη Σχολή Καλών Τεχνών, τον Πάνο Σαραφιανό, τον Γιάννη Μόραλη, τον Παντελή Πρεβελάκη. Πολύ σημαντικοί και αγαπημένοι μου άνθρωποι».

«Δεν μπορώ να σας πω ακριβώς, πιστεύω όμως ότι ήταν η φρεσκάδα του. Ηταν όντως κάτι καινούργιο ως είδος που τότε πυροβολήθηκε από παντού, γιατί δεν ήταν ούτε λαϊκό ούτε ελαφρό. Ηταν κάτι που είχε πάρα πολλά ξένα αλλά και πάρα πολλά ελληνικά στοιχεία. Επίσης, αν δεν είχε υπάρξει το νέο κύμα, δεν θα υπήρχε μετά το νέο λαϊκό. Επηρέασε πολύ κόσμο».

«Για μένα η κρίση είναι στην ουσία κρίση πνευματική και κρίση αξιών. Η μητέρα μου είχε πάντα μια τεράστια φρατζόλα να δίνει σε όλους αυτούς που χτυπούσαν την πόρτα μας και ζητούσαν ψωμί. Μετά όμως ζητούσαν λεφτά… Η μητέρα μου ήταν τρομερή στα οικονομικά: με έναν απλό μισθό του πατέρα μου είχαμε μια αξιοπρεπέστατη ζωή και πάντα βοηθούσε όλον τον κόσμο. Αν ήταν υπουργός Οικονομικών, δεν θα είχαμε φτάσει σε αυτή την κατάσταση!».

«Να φύγουν πιο ανάλαφροι και πιο ευχαριστημένοι από όταν μπήκαν. Κάποιοι μου λένε ότι έχουν ελαφρύνει με τα τραγούδια μου, αν και υπάρχουν και κάποιοι που λένε ότι τα τραγούδια μου είναι βαριά. Δεν είμαι κλόουν, παρ’ όλο που τους αγαπώ πολύ. Πριν από 30 χρόνια έγραψα το τραγούδι «Σχιζοφρένεια» και όλοι με έβριζαν. Σήμερα τη ζούμε. Ο «Λύκος» είναι ένα τραγούδι του ’81, 34 χρόνια πριν. Και είναι σαν να γράφτηκε χθες».

«Προτιμώ να μην κάνω μελλοντικά σχέδια γιατί δεν ξέρω αν υπάρχει μέλλον. Αλλά έχω κάτι που σκέφτομαι να το προχωρήσω. Εχω πολλά υπόψη αλλά βαριέμαι να τα κάνω. Είμαι πολύ τεμπέλα, ξέρεις. Αν υπήρχε διαγωνισμός τεμπελιάς, θα έπαιρνα το πρώτο βραβείο».

πότε & πού:

Πέμπτη 16 Ιουλίου, Λίμνη Βουλιαγμένης. Εναρξη: 22.30. Τιμές εισιτηρίων: €10, €15, €20, €25.Κρατήσεις: 210 9213.310, viva.gr, halfnote.gr