Το αφιέρωμα στον πολυτάλαντο και πολυπράγμονα Ρώσο σκηνοθέτη Αλεξάντρ Ντοβζένκο στην Αλκυονίδα συνεχίζεται με την προβολή της πέμπτης ταινίας του, «Οπλοστάσιο» που άνοιξε την περασμένη Πέμπτη παίρνοντας την σκυτάλη από την «Σβενιγκόρα» (1928) που άρχισε να προβάλλεται στις 11 Ιουνίου.
Οι δυο ταινίες εντάσσονται στην περίφημη «Τριλογία του Πολέμου» του σκηνοθέτη με τρίτη και τελευταία ταινία την «Γη» που θα αρχίσει να προβάλλεται από την Πέμπτη 2 Ιουλίου.
Βασισμένο σε πραγματικά γεγονότα, το σενάριο του «Οπλοστασίου» (1929) πλέκεται γύρω από την εξέγερση των μπολσεβίκων εργατών εναντίον των Ουκρανών εθνικιστών την εποχή που κατείχαν την εξουσία. Τον Ιανουάριο του 1918 οι μπολσεβίκοι οχυρώθηκαν στο οπλοστάσιο του Κιέβου και ακολούθησε σκληρή μάχη αν και οι σκηνές της ταινίες πλανώνται στο χώρο και το χρόνο, απεικονίζοντας τις τραγικές συνέπειες του πολέμου στη χώρα, την πείνα και τη δυστυχία, τον θάνατο.
H «Γη» (1932) που το 1958 στην Παγκόσμια Έκθεση Βρυξελλών ψηφίστηκε από 117 ιστορικούς του κινηματογράφου ως μια από τις 12 καλύτερες ταινίες όλων των εποχών, διαδραματίζεται σε μια στέπα της Ουκρανίας και σχολιάζει την σταδιακή συνένωση των μικρών αγροτικών καλλιεργειών: ήταν μια προσπάθεια ώστε να γλιτώσουν οι φτωχοί αγρότες από την εκμετάλλευση και τους εκβιασμούς των κουλάκων που κατείχαν εκτάσεις γης με τσαρικές αποφάσεις. Είναι η τελευταία βωβή ταινία του Ντοβζένκο και αφηγηματικά η πιο βατή της «Τριλογίας του Πολέμου».
Μαζί με τον Σεργκέι Αϊζενστάιν και τον Βσεβολόντ Πουντόβκιν, ο Ντοβζένκο θεωρείται ένας από τους τρεις κορυφαίους σκηνοθέτες του κλασικού σοβιετικού κινηματογράφου. Ηταν εκείνος που στη δεκαετία του 1930 έκανε διεθνώς γνωστό το σοβιετικό κινηματογράφο με στρατευμένα πολιτικές μεν, αλλά γεμάτες από συναίσθημα και συμβολισμούς ταινίες.
Ο Ντοβζένκο Γεννήθηκε στις 11 Νοεμβρίου 1894 στο χωριό Βιουνίσε της Ουκρανίας (σήμερα μέρος του Σόσνιτσι) και ήταν το έβδομο από δεκατρία παιδιά μιας φτωχής αγροτικής οικογένειας. Όταν τα μεγαλύτερα αδέλφια του πέθαναν ο παππούς του επεδίωξη την μόρφωση του Ντοβζένκο. Οντως, ο Αλεξάντρ έγινε δάσκαλος αλλά ανήσυχο πνεύμα καθώς ήταν αποφάσισε να εγκαταλείψει τη διδασκαλία και συνέχισε τις σπουδές του αρχικώς στις φυσικές και αργότερα στις εμπορικές επιστήμες. Τα χρόνια 1917- 1919 πολέμησε ως στρατιώτης του Κόκκινου Στρατού και στη συνέχεια έγινε γραμματέας του Κόμματος στην περιοχή του Κιέβου.
Φανατικός κομμουνιστής και προσωπικός φίλος του Ιωσήφ Στάλιν, ο Ντοβζένκο μπήκε στο διπλωματικό σώμα και υπηρέτησε για μερικά χρόνια στην Πολωνία και στη Γερμανία. Εκεί σπούδασε ζωγραφική δίπλα στον Τζορτζ Γκρος και τον Έριχ Χέκελ και στη συνέχεια δούλεψε ως σκιτσογράφος σε εφημερίδες, ενώ παράλληλα άρχισε να δοκιμάζει τις δυνάμεις του στην πεζογραφία.
Με τον κινηματογράφο ήρθε πρώτη φορά σε επαφή το 1925, ενώ βρισκόταν στην Οδησσό. Εκτοτε του αφιερώθηκε ολοκληρωτικά. Στην αρχή ασχολήθηκε με την κωμωδία, είδος αγαπητό στους σοβιετικούς (από τις πρώτες του ταινίες ξεχωρίζει ο «Βάσια ο Μεταρρυθμιστής», σε δικό του σενάριο). Δούλεψε πολλά χρόνια στα Μοσφίλμ Στούντιο στη Μόσχα, κυρίως ως παραγωγός και σεναριογράφος. Στη διάρκεια της καριέρας του, που κράτησε πάνω από 20 χρόνια, σκηνοθέτησε μόνο επτά ταινίες και τιμήθηκε δύο φορές με το Βραβείο Στάλιν (για το «Χσορς»,1941 και το «Μιτσούριν», 1949).
Πέθανε από καρδιακή ανακοπή στις 25 Νοεμβρίου 1956, στο εξοχικό του, στο Περεντελκίνο έχοντας τα τελευταία του χρόνια είχε στραφεί περισσότερο στη συγγραφή μυθιστορημάτων.
