Ράνια Οικονομίδου: Υπάρχει ελπίδα στο προσωπικό, όχι στο συλλογικό

Λίγο προτού επιστρέψει, για τέσσερις παραστάσεις, στον ρόλο της Κορνηλίας Ροΐδη, η Ράνια Οικονομίδου μιλάει για την παράσταση και τη συνεργασία της με τον Δημήτρη Μαυρίκιο, το θέατρο και τους μαθητές της στη Δραματική Σχολή του Εθνικού, ενώ μοιράζεται την αγωνία της για τη ζωή (μας) που μοιάζει να έχει πάρει λάθος δρόμο.

«Εννοείται ότι δουλεύτηκε ξανά, ενώ έχει προστεθεί στο τέλος ένα κομμάτι που αφορά την Ιωάννα, όταν φθάνει στη Ρώμη για να στεφθεί Πάπας, τον τελευταίο της έρωτα, την εγκυμοσύνη, τον λιθοβολισμό. Για να κλείσει τελικά η παράσταση έτσι όπως ξεκίνησε, σαν κύκλος».

«Θυμάμαι όταν είχα δει στο Φεστιβάλ τη 12ωρη παράσταση πάνω στους “Δαιμονισμένους” του Ντοστογέφσκι. Αισθάνθηκα ότι έβλεπα ένα κλασικό εικονογραφημένο. Ηταν ένα πελώριο έργο και αυτό που παρακολουθούσα ήταν κάποιες σκηνές. Νομίζω ότι είναι ένα δύσκολο πράγμα η μεταφορά ενός μυθιστορήματος γιατί κυρίως στερείται της λογοτεχνίας. Παίρνεις την ιστορία και χάνεις όλες τις περιγραφές, όλη την ποίηση, όλη τη μαγεία που μπορεί να σου δημιουργήσει το κείμενο. Παραμένεις στη δράση και χάνεται όλη η μαγεία του λογοτεχνήματος».

«Κατ’ αρχάς ήταν ένα υπαρκτό πρόσωπο. Η ζωή της δεν είναι μυθοπλασία. Είναι ένας βίος φορτωμένος με πάρα πολλά γεγονότα. Νιώθεις ότι ήταν μια γυναίκα με φοβερή προσωπικότητα που αποκλείεται να μην είχε επηρεάσει το παιδί της».

«Θεωρώ ότι αυτός ο θεσμός ήταν όντως κάτι αναγκαίο και έφερε μια καινούργια πνοή στα δικά μας πράγματα. Είδαμε εξαιρετικές παραγωγές, συγκέντρωσε κόσμο. Αλλά η στενότητα του χρήματος και ίσως ένας πόλεμος που του γίνεται από μια Πολιτεία που δεν αγκαλιάζει τον πολιτισμό να μην του επιτρέπουν να είναι έτσι όπως θα έπρεπε. Γιατί μπορεί να εκθειάζεται το Φεστιβάλ από τα μίντια αλλά η Πολιτεία δεν ασχολείται διόλου με τον πολιτισμό».

«Προσωπικά δεν πιστεύω ούτε στα κόμματα ούτε σε αυτού του είδους την πολιτική. Δεν είναι ζήτημα Δεξιάς ή Αριστεράς. Παραμένει ένα τεράστιο πρόβλημα. Νομίζω ότι όλος ο πολιτισμός είναι σε λάθος δρόμο, όπως και ο τρόπος που βαδίζει ο άνθρωπος πάνω στη Γη είναι λάθος. Το βλέπουμε παντού, στις πολιτικές και στις οικονομικές κρίσεις, στους πολέμους. Ολα έχουν μια βαθιά αιτία. Πώς αντιμετωπίζει ο άνθρωπος τη ζωή του στον πλανήτη; Δεν υπάρχει σεβασμός. Ο κόσμος θέλγεται να παριστάνει τους κλέφτες και τους αστυνόμους. Είμαι απογοητευμένη από αυτό που σημαίνει άνθρωπος».

«Με αφορμή “Tο αλάτι της γης” που είδα αναρωτιέμαι αν ο άνθρωπος μπορεί να διαλέξει έναν δρόμο όπως αυτόν που διάλεξαν στο ντοκιμαντέρ. Δυστυχώς δεν βλέπω σωτηρία. Αυτός ο πλανήτης συνεχώς καταστρέφεται. Σαν να κατοικείται από εξωγήινα όντα. Γιατί αλλιώς δεν μπορεί να του συμπεριφέρονται έτσι. Λύσεις υπάρχουν αλλά δεν χρησιμοποιούνται. Δεν ξέρω αν μπορεί να υπάρξει κάτι καινούργιο πριν ή μετά την ολική καταστροφή».

«Τους λέω ότι εσείς είστε το μέλλον. Τους λέω να προσπαθήσουν, να μην αφεθούν να τους πάρει πίσω η μπάλα. “Εχετε τη δύναμη αλλά δεν το έχετε συνειδητοποιήσει” τους λέω. Γιατί πιστεύω ότι την έχουν αυτή τη δύναμη. Αλλά είναι τέτοια η αγωνία, τέτοιο το περιβάλλον που δεν τους βοηθάει. Είναι ο αγώνας για την επιβίωση που δεν σε αφήνει να βρεις το σθένος να πιστέψεις ότι θα αλλάξεις τον κόσμο. Υπάρχει μια κούραση που δεν σου επιτρέπει να έχεις δυνάμεις. Σε κάνει πιο απαθή. Σήμερα τα παιδιά καλλιεργούν τα ταλέντα τους, έχουν πιο πολύπλευρη παιδεία, έχουν δυνατότητες, η θεατρική παιδεία έχει εμπλουτιστεί περισσότερο. Υπάρχει όμως η αγωνία της δουλειάς».

«Νιώθω ότι υπάρχει ελπίδα στο προσωπικό, όχι στο συλλογικό».

«Νομίζω ότι από τη μια είναι καλό που οι νέοι με τις ομάδες τους εκφράζονται, από την άλλη όμως είναι τέτοια η ποικιλία και τόσο πολλά τα πράγματα που χάνονται. Δεν υπάρχει ούτε ο χρόνος να τα παρακολουθήσει κανείς μέσα στο χάος των πληροφοριών. Δεν μπορεί να σταθεί και να αναπτυχθεί κάτι. Είναι μια χαοτική κοινωνία αυτή που ζούμε και μιλάω για την Αθήνα, για τις μεγαλουπόλεις. Ισως μια ελπίδα να υπάρχει στην επαρχία, με τους νέους που δημιουργούν επαγγελματικές μονάδες –ίσως υπάρχει υγεία σε αυτές τις προσπάθειες».

«Αυτό που βλέπεις στην Αθήνα είναι ανθρώπους να τρέχουν από το ένα στο άλλο για να προλάβουν να κάνουν κάτι καλά. Ακούω συνέχεια γύρω μου τη φράση “δεν προλαβαίνω”».