ΤΟ ΒΗΜΑ – The New York Times
Το πιο εκπληκτικό γεγονός της πολιτικής εποχής μας είναι αυτό που δεν συνέβη. Ο κόσμος δεν έχει στρίψει αριστερά. Με δεδομένη την οικονομική κρίση, την διεύρυνση της ανισότητας, την έλλειψη δημοτικότητας των θέσεων της δεξιάς για τα κοινωνικά θέματα και την μετανάστευση, θα πιστεύατε ότι προοδευτικά κόμματα θα κέρδιζαν την μια νίκη μετά την άλλη.

Αντ ‘αυτού, πηγαίνουν καλά τα κόμματα που κλίνουν προς τα δεξιά. Στις Ηνωμένες Πολιτείες, οι Ρεπουμπλικάνοι ελέγχουν και τα δύο σώματα του Κογκρέσου. Στο Ισραήλ, το κόμμα Λικούντ υπό την ηγεσία του πρωθυπουργού Βενιαμίν Νετανιάχου κέρδισε μια εκπληκτική νίκη σε εκλογές που αφορούσαν, τουλάχιστον εν μέρει, την οικονομική πολιτική.

Στη Βρετανία, το Κόμμα των Συντηρητικών υπό την ηγεσία του πρωθυπουργού Ντέιβιντ Κάμερον κέρδισε μια κοινοβουλευτική πλειοψηφία. Τι συμβαίνει εδώ; Αν και κάποια ζητήματα είναι ειδικά για την κάθε χώρα, μπορούμε να παρατηρήσουμε και ορισμένες ευρύτερες τάσεις.

Η πρώτη είναι ότι προοδευτικά οικονομικά επιχειρήματα αιχμής δεν φαίνεται να κινούν τους ψηφοφόρους προς τα αριστερά.

Υπάρχει μια κεντροαριστερή τάση, που χρησιμοποιεί ενεργά την κυβερνητική εξουσία για να δώσει στους ανθρώπους πρόσβαση στις αγορές, μέσω της στήριξης στη δημόσια Παιδεία, στις υποδομές, στα προγράμματα κατάρτισης και τα παρόμοια, αλλά δεν παρεμβαίνει τόσο πολύ στην αγορά, και διστάζει να αυξήσει τους φόρους. Η τάση αυτή έχει σημειώσει πολιτική επιτυχία. Ο Κλίντον και ο Μπλερ είχαν μακρές θητείες.

Υπάρχει ένας πιο αριστερός προοδευτισμός που αυξάνει πιο επιθετικά τους φόρους για να αναδιανείμει τα χρήματα προς την χαμηλότερη κλίμακα εισοδήματος, αντιτίθεται στις συμφωνίες ελεύθερου εμπορίου και παρεμβαίνει περισσότερο στην αγορά.

Αλλά οι νίκες των Συντηρητικών έχουν ίσως περισσότερο να κάνουν με τον σκεπτικισμό του κοινού για την αριστερά, παρά με οποιονδήποτε θετικό ενθουσιασμό για την δεξιά. Παρ΄όλα αυτά, υπάρχουν μερικά πράγματα που τα κεντροδεξιά κόμματα τα έχουν κάνει με επιτυχία.

Πρώτον, έχουν υπερασπιστεί ηχηρά (και μερικές φορές επιθετικά) την εθνική ταυτότητα. Σε αυτή την εποχή της παγκοσμιοποίησης, οι ψηφοφόροι επιβραβεύουν υποψηφίους που πιστεύουν στην ιδιαιτερότητα της χώρας τους.

Δεύτερον, έχουν εφαρμόσει μια ουσιαστικά λογική δημοσιονομική πολιτική. Μετά την οικονομική κρίση, τα δύο κράτη που συνδέθηκαν περισσότερο με την σχολή της «λιτότητας» ήταν η Γερμανία και η Βρετανία.

Η συζήτηση περί χρέους, λιτότητας και ανάκαμψης δεν έχει διευθετηθεί, αλλά αυτά τα δύο κράτη έχουν τώρα τις ισχυρότερες οικονομίες στην Ευρώπη.

Στην Βρετανία, ο Κάμερον υποσχέθηκε να μειώσει το μέγεθος του δημοσίου, και το έκανε, από 45,7% του ΑΕΠ το 2010 σε 40,7% σήμερα. Ο αριθμός των θέσεων εργασίας στον δημόσιο τομέα έχει μειωθεί κατά ένα εκατομμύριο.

Αλλά έκανε αυτές τις περικοπές χωρίς να φτάσει στα άκρα. Η ικανοποίηση των πολιτών από τις δημόσιες υπηρεσίες έχει αυξηθεί. Και υπήρξαν κάποιες λογικές προσπάθειες για να ενισχύσει εκείνους που βρίσκονται στο κάτω μέρος της εισοδηματικής κλίμακας.

Το πλουσιότερο 10% πληρώνει το μεγαλύτερο βάρος των επιπλέον φόρων. Οι εργαζόμενοι σε πλήρη απασχόληση που κερδίζουν τον κατώτατο μισθό πληρώνουν 30% λιγότερο φόρο εισοδήματος σε σχέση με το 2010. Συνολικά, η ανισότητα δεν έχει διευρυνθεί – σε αντίθεση με την Αμερική.

Από πολιτική άποψη, ο Κάμερον είναι μια πιο συντηρητική εκδοχή του προέδρου Ομπάμα. Είναι προοδευτικός στην κοινωνική πολιτική, πράσινος σε θέματα υπερθέρμανσης του πλανήτη, και ρεαλιστής συντηρητικός στην οικονομική πολιτική.

Σε παγκόσμιο επίπεδο, οι ψηφοφόροι φαίνεται να θέλουν έναν ελαφρώς μικρότερο δημόσιο τομέα, ένα ισχυρό κράτος Πρόνοιας και πιο ανοιχτές και ζωντανές αγορές εργασίας σαν δρόμο προς την ευημερία.