Για πρώτη φορά μετά από αρκετές εβδομάδες διαπραγματεύσεων χωρίς αποτέλεσμα, φαίνεται ότι κάποια αχτίδα φωτός αρχίζει επιτέλους να φαίνεται στον ορίζοντα. Τόσο η κοινή δήλωση Τσίπρα- Γιουνκέρ, όσο και η ανακοίνωση της τρόϊκας αφήνουν να διαφανεί ότι οι συζητήσεις μεταξύ κυβέρνησης και εταίρων μπαίνουν πλέον σε ένα δρόμο που επιτρέπει να προσβλέπουμε ότι μια κοινά αποδεκτή συμφωνία, δεν είναι πλέον εκτός πραγματικότητας.

Χρειάστηκε βέβαια να φτάσουμε κυριολεκτικά στο αμήν, να βρεθεί η οικονομία σε καθεστώς ασφυξίας και να αγωνιούμε κάθε μέρα για τον θα βρεθούν χρήματα για να καλυφθούν οι υποχρεώσεις του κράτους, για να γεφυρωθεί το χάσμα μεταξύ επιθυμιών, ιδεοληψιών και πραγματικότητας που επικρατούσε σε πολλά κυβερνητικά στελέχη. Οι προειδοποιήσεις που ερχόταν από παντού, φαίνεται ότι οδήγησαν τον πρωθυπουργό, να αγνοήσει τις ανέξοδες και επικίνδυνες κραυγές κάποιων στελεχών του και να πάρει τις αναγκαίες αποφάσεις για να προχωρήσει η συμφωνία.

Τα προβλήματα που υπήρχαν δεν λύθηκαν προφανώς ως δια μαγείας. Υπάρχει αρκετός δρόμος μπροστά μας μέχρι να ολοκληρωθούν οι διαπραγματεύσεις και να ανοίξει ο δρόμος για την ομαλή χρηματοδότηση της χώρας. Είναι αυτονόητο επίσης ότι άλλα περιθώρια για κινήσεις εντυπωσιασμού για εσωτερική κατανάλωση και ασκήσεις εσωκομματικών ισορροπιών δεν υπάρχουν. Η αβεβαιότητα που επικρατεί στη χώρα πρέπει να τελειώνει το συντομότερο δυνατόν .

Ο πρωθυπουργός που πήρε την πρωτοβουλία και το κόστος να ξεμπλοκάρει τις αδιέξοδες διαδικασίες των τελευταίων εβδομάδων, έχει και την ευθύνη να οδηγήσει τη διαπραγμάτευση μέχρι την τελική συμφωνία, αγνοώντας τις Κασσάνδρες που ενδημούν στο κόμμα του. Γνωρίζει άλλωστε ότι οι ηγέτες κρίνονται και αναδεικνύονται όταν καλούνται να πάρουν δύσκολες και πολλές φορές επώδυνες αποφάσεις και όχι όταν υπόσχονται καλύτερες μέρες χωρίς αντίκρισμα.

ΤΟ ΒΗΜΑ