Η διεύθυνση του αθηναϊκού «Hilton» θα πρέπει να τρίβει τα χέρια της αυτές τις ημέρες. Ούτε στα καλύτερα όνειρά της δεν πρέπει να είχε φανταστεί ότι θα μετατρεπόταν σε ένα από τα «venues» των τεχνικών κλιμακίων των… θεσμών. Eφόσον οι διαπραγματεύσεις ολοκληρωθούν επιτυχώς, ίσως ονομάσει μία από τις σουϊτες του σε «Athens Group» ή «Brussels Group»…
Όλα αυτά θα ήταν φαιδρά, αν δεν ήταν τραγικά. «Το παιχνίδι με τις λέξεις» που εκτυλίσσεται μπροστά στα μάτια μας εδώ και περίπου ένα μήνα δεν έχει προηγούμενο. Αρκούν οι λέξεις για να κρύψουν τα προφανή; Φυσικά και όχι. Θέλετε κι άλλο παράδειγμα; Αλήθεια, η Έλενα Παναρίτη, που δήλωσε, για να τη διαψεύσει μεγαλοπρεπώς λίγο αργότερα το υπουργείο του προϊσταμένου της, ότι οι πιστωτές της είπαν ότι αν η Ελλάδα έχει πρόβλημα ρευστότητας να μην πληρώσει για ένα ή και δύο μήνες μισθούς στο Δημόσιο, δεν είναι η ίδια η κυρία Έλενα Παναρίτη που το 2010 ψήφισε το πρώτο Μνημόνιο; Το ερώτημα ανακύπτει αδυσώπητο: μήπως δεν το έλεγαν MoU αλλά… arrangement;
Η κυβέρνηση εμφανίζει κρίση ταυτότητας. Ακόμη και αν ο Πρωθυπουργός, όπως ισχυρίζονται ορισμένοι εκ των συνομιλητών του, είναι κατά βάση πραγματιστής, έχοντας αποφασίσει ότι πρέπει να ολοκληρωθεί η αξιολόγηση για να περάσουμε στην επόμενη φάση, η στρατηγική που ακολουθείται εμφανίζει κενά που ίσως αποδειχθούν οδυνηρά.
Η Αθήνα μοιάζει να έχει ανοίξει πολλαπλά μέτωπα με αβέβαιη έκβαση. Το κυριότερο είναι ότι έχει επιλέξει μία κατά μέτωπο σύγκρουση με το Βερολίνο. Η επιλογή να πέσουν στο τραπέζι μία σειρά ζητημάτων που ενοχλούν τους Γερμανούς (πολεμικές επανορθώσεις, Siemens κ.ά) είναι ιδιαίτερα ριψοκίνδυνη – πόσω μάλλον όταν δεν διαφαίνονται στον ορίζοντα πρόθυμοι σύμμαχοι.
Μέτωπο του Νότου δεν υπάρχει – για λόγους ευνόητους. Η Ιταλία του Ρέντσι θεωρεί τον εαυτό της χώρα μεγάλη που δεν μπορεί να απομακρυνθεί από τον πυρήνα της ευρωζώνης, αλλά ακόμη και αν το επιλέξει, θα πρόκειται για μικρές κινήσεις, τακτικού χαρακτήρα. Παράλληλα, ο έλληνας υπουργός Οικονομικών επέλεξε πριν από μερικές εβδομάδες να μιλήσει για το ιταλικό χρέος με τρόπο απαξιωτικό…
Η Γαλλία κινείται επίσης προσεκτικά. Ο Φρανσουά Ολάντ μοιάζει να εκτιμά ιδιαίτερα τον κοινό βηματισμό που έχει αναπτύξει με την Άνγκελα Μέρκελ στο Ουκρανικό. Το Παρίσι κατανοεί ορισμένες από τις θέσεις του ΣΥ.ΡΙΖ.Α, αλλά όσοι βρέθηκαν στην ομιλία του κ. Βαρουφάκη πριν από λίγες ημέρες στο Ελληνογαλλικό Επιμελητήριο δεν παρέβλεψαν την κριτική του, με τον γνωστό ασυγκράτητο λόγο, στην αδυναμία της Γαλλίας για μεταρρυθμίσεις. Στο παρασκήνιο κυκλοφορούν φήμες για πιθανή επίσκεψη του Προέδρου της Γαλλίας στην Ελλάδα, οπότε θα έχει ενδιαφέρον για το πως θα υποδεχθεί ο Αλέξης Τσίπρας στην Αθήνα τον… «Ολανδρέου».
Για την Ισπανία και την Πορτογαλία, ας μη μιλήσουμε: έχουν δεξιές κυβερνήσεις και η επιθυμία της Αθήνας για μία επικράτηση των «Podemos» που θα μετέβαλλε τις ισορροπίες α) δεν είναι καθόλου βέβαιη και β) χρονικά, πέφτει πολύ μακριά (το φθινόπωρο του 2015). Η υπερβολική στήριξη στον Ζαν – Κλοντ Γιούνκερ έχει όρια, όχι επειδή ο Πρόεδρος της Κομισιόν δεν θέλει, αλλά επειδή μέχρι εκεί μπορεί. Σε σχέση με την ΕΚΤ, τα λόγια περιττεύουν… Η Φραγκφούρτη ήταν πάντοτε «σκληρός παίκτης» και αυτό δεν θα άλλαζε με τη νέα κυβέρνηση. Αν κάποιοι το πίστευαν, δεν είχαν διαβάσει καλά το μάθημά τους.
Βασικός υποστηρικτής της αποφυγής μίας μείζονος κρίσης στην ευρωζώνη λόγω Ελλάδος είναι η Ουάσιγκτον. Δεν μας αγαπά φυσικά, το συμφέρον της σκέφτεται και το άνοιγμα άλλου ενός μετώπου σε μία δύσκολη γειτονιά. Το τηλεφώνημα της Καρολάιν Άτκινσον, αναπληρώτριας συμβούλου εθνικής ασφαλείας με αρμοδιότητα την οικονομία (και πρώην εκπροσώπου Τύπου του ΔΝΤ) στον Γιάννη Δραγασάκη εντάσσεται στο πλαίσιο αυτό. Το αμερικανικό ενδιαφέρον θα καταστεί σαφές και από την υφυπουργό Εξωτερικών Βικτόρια Νούλαντ που φθάνει το βράδυ της Δευτέρας στην Αθήνα.
Η αμερικανική στήριξη είναι χρήσιμη. Αρκεί ορισμένοι στην ελληνική πρωτεύουσα να μην την εκλάβουν ως «carte blanche» και αρχίσουν να ονειρεύονται ότι η Ελλάδα είναι η απόλυτη γεωπολιτική προτεραιότητα της Δύσεως…
