Χαίρεται για την επιτυχία, όμως ακόμη περισσότερο απολαμβάνει που περνάει καλά κάνοντας τη δουλειά της, αυτήν που από μικρή έχει ταυτίσει με την εικόνα του εαυτού της. Αρθρογράφος, συγγραφέας παιδικής και εφηβικής λογοτεχνίας, θεατρική συγγραφέας, κειμενογράφος διαφημιστικών, σεναριογράφος και ηθοποιός, η Αλεξάνδρα Κ* υποδύεται καθημερινά πολλούς διαφορετικούς ρόλους. Εφέτος τη γνωρίσαμε τηλεοπτικά μέσα από τις «Ηρωίδες», τη σειρά που γράφοντάς τη διασκέδαζε τόσο που ένα ολόκληρο καλοκαίρι στην Κέρκυρα δεν έκανε ούτε ένα μπάνιο στη θάλασσα. Παράλληλα, υποδύεται την Ελλη, μια νέα γυναίκα που ανέλαβε από νωρίς πολλές ευθύνες, σύζυγος, μητέρα, εργαζόμενη, και στα 30 της βρίσκεται μπροστά στην απόλυτη ανατροπή. Προσέχοντας να μην σκοντάψει στα κλισέ που τόσο θέλει να ανατρέπει, η Αλεξάνδρα Κ* μιλά στο «Βήμα» για τις δικές της ηρωίδες, την αγάπη για το γράψιμο και τη μαγεία του ρεαλισμού. «Δεδομένης της δύσκολης εποχής, όλοι κάνουμε πράγματα που εάν μας τα έλεγαν πριν από πέντε χρόνια θα μας φαίνονταν μάλλον απίθανα, εκπλήσσοντας ακόμη και τον ίδιο μας τον εαυτό. Με έναν τρόπο όλοι έχουμε καθημερινά ευκαιρίες να γίνουμε ήρωες, μέσα από απλά, καθημερινά πράγματα. Η εποχή ενδείκνυται για ηρωισμούς». Ο τρόπος όμως που αυτό θα αποτυπωθεί σε ένα σενάριο, εάν θα γίνει μελό, αστείο, γελοίο ή υστερικό, εξαρτάται από τη ματιά του ίδιου του δημιουργού, την προσωπική αισθητική. Και η ματιά της Αλεξάνδρας Κ* είναι σύγχρονη, νεανική, οξυδερκής. «Ηθελα να είμαι όσο πιο ρεαλιστική γίνεται, αλλά κάνοντας ανατροπές, χρησιμοποιώντας στοιχεία που ίσως στη ζωή μας περνούν απαρατήρητα, στη μυθοπλασία όμως προσδίδουν έναν μαγικό ρεαλισμό».
Η ανατροπή των ηρωίδων με τις οποίες μεγάλωσαν τα κορίτσια της γενιάς της, πριγκίπισσες, βασιλοπούλες, Αντουανέτες (στη σειρά της πρωταγωνιστούν στην αρχή κάθε επεισοδίου) είναι το ζητούμενο. «Με απασχολούν τα κλισέ σε ό,τι γράφω. Για παράδειγμα, αν κάποιος δει ότι στα παραμύθια μου γράφω για πριγκίπισσες, μπορεί να πει “ακόμη μια νεραϊδοκρουσμένη”, διαβάζοντάς τα όμως βλέπει ότι πίσω από αυτό που έχουμε στο μυαλό μας ως δεδομένο, υπάρχουν χιλιάδες άλλες εκδοχές. Αυτό γίνεται και στο σίριαλ». Οπως εξηγεί, υπάρχουν δύο τρόποι να κολλήσεις με έναν ήρωα. «Ο ένας είναι μπαίνω στον ρόλο σου και ξεχνώ τα προβλήματά μου, ο άλλος είναι βλέπω ότι κάνεις αυτό που κάνω κι εγώ, ταυτίζομαι και σε ακολουθώ. Εμένα στη μυθοπλασία με ενδιαφέρει μόνο το δεύτερο».
Οι πρωταγωνίστριές της δεν έχουν τέλειες ερωτικές, οικογενειακές, φιλικές σχέσεις, έχουν απωθημένα, αποτυγχάνουν, μιλούν για ναρκωτικά, κάνουν σεξ, όχι πάντα με πάθος. «Δεν θέτω την πραγματικότητα ως πρόβλημα, λέω πως αυτή είναι η ζωή η δική μου και των φίλων μου. Στο θέμα της ομοφυλοφιλίας δεν σκέφτηκα να είμαι politically correct. Είναι τεράστια υποκρισία να μη μιλάμε πια για το πώς χαλάει ένας γάμος, εν τέλει όλοι τους ίδιους γάμους έχουμε. Είναι τρομερά καταπιεστικό να μη μιλάμε για τέτοια πράγματα, όμως όταν προσπαθείς να κρύψεις επί 15 χρόνια ότι ζεις σε έναν πανάθλιο γάμο, είναι δύσκολο να το βλέπεις αυτό να προβάλλεται στην τηλεόραση» λέει, παραδεχόμενη πως είχε άγνοια κινδύνου. Ως πριν από λίγο καιρό δεν είχε καν τηλεόραση. Δεν ήξερε τι λέγεται και πώς στα ελληνικά σίριαλ.
«Δεν δείχνουμε κάτι για να προκαλέσει, είναι η πραγματική ζωή και με ενοχλεί να σχολιάζεται έτσι. Οι άνθρωποι δεν κάνουν πάντα σεξ σαν να τους έχει χωρίσει ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος» λέει. Λάτρις και η ίδια των ξένων μεγάλων παραγωγών, όπου η αποτύπωση της πραγματικότητας αποτελεί τον κανόνα. Αυτό είναι και το κοινό των «Ηρωίδων», που έχει γυρίσει από χρόνια την πλάτη στην ελληνική τηλεόραση και παρακολουθεί μανιωδώς σειρές στο Διαδίκτυο. «Η σειρά απευθύνεται σε αυτή τη γενιά, κάνει τη μετάβαση από την τηλεόραση στο Internet. Κάθε επεισόδιο λειτουργεί διαφημιστικά ώστε να το δει κάποιος online».
Στο θέμα της πολιτικής είναι ξεκάθαρη. «Με αφορά ως άνθρωπο, όχι ως δημιουργό. Βρίσκω ανήθικο ή τουλάχιστον δεν μου ταιριάζει το να θέλει κάποιος να με καθοδηγήσει ή να με φέρει στα νερά του». Κι όμως είναι φανατική του «House of Cards», γιατί όπως λέει, αν και πολιτικό δράμα, είναι ανθρωποκεντρικό, δείχνει με τρόπο μεγαλοφυή τον άνθρωπο πίσω από την πολιτική. «Βγάζω το καπέλο και στον Γιώργο Καπουτζίδη που το κάνει στην “Εθνική Ελλάδος”. Μου αρέσει ο τρόπος που το κάνει, έχει και πάλι την ευφυΐα να αναδεικνύει τους ανθρώπους μέσα σε αυτό».
Θα μπορούσαν όμως οι ήρωές της να είναι άνδρες; «Δεν καταλαβαίνω τους άνδρες, δεν έχω ιδέα τι λέγεται σε ένα τραπέζι μεταξύ ανδρών, όπως πιστεύω ότι και εκείνοι δεν έχουν ιδέα τι λέγεται μεταξύ γυναικών. Για αυτό και οι χαρακτήρες μου είναι κυρίως γυναίκες. Απευθύνομαι όμως και στους άνδρες, μου αρέσει όταν μου λένε ότι αρχικά είδαν τη σειρά αναγκαστικά με την κοπέλα τους, αλλά κόλλησαν. Το βλέπουν λίγο ηδονοβλεπτικά, όχι για να δουν σεξ ή κάτι τέτοιο, αλλά το πώς σκεφτόμαστε». Χαμογελάει όταν σκέφτεται πόσοι άνθρωποι την πλησιάζουν και της ανοίγουν την καρδιά τους. «Να σου πω ιστορίες, να πάρεις ιδέες» της λένε. «Η συχνότερη αντίδραση που με χαροποιεί και περισσότερο είναι όταν μου λένε ότι έχω γράψει τις ζωές τους, ότι έχω “κλέψει” τις ιστορίες τους κι ας είναι άνθρωποι που δεν έχω γνωρίσει ποτέ».
Τα τελευταία πέντε χρόνια η Αλεξάνδρα Κ* είχε αφιερωθεί στο γράψιμο και στο μεγάλωμα της κόρη της, είχε όμως την ανάγκη για ένα διάλειμμα, φυσικά συγχρόνως με όλα τα άλλα. «Βρίσκω το γύρισμα πολύ διασκεδαστικό, είναι το διάλειμμά μου από το γράψιμο, η παιδική μου χαρά. Είμαι και λίγο control freak, οπότε ήθελα να είμαι στο γύρισμα, όμως το βρίσκω και πολύ διασκεδαστικό, πηγαίνω χωρίς κανένα άγχος. Συγχρόνως, είναι ένα προσωπικό ψυχολογικό πρότζεκτ. Πρέπει να σταθώ μπροστά στην κάμερα και να πω αυτά τα πράγματα που έχω γράψει εγώ η ίδια και που είναι ιστορίες φίλων μου ή και δικές μου, πρέπει να τσαλακωθώ, να κάνω γελοιότητες. Αυτό για έναν άνθρωπο που φοβάται να εκτεθεί είναι μεγάλο θέμα, σου χαρίζει μεγάλη αυτοπεποίθηση».
Ζει στην Αθήνα, αλλά σε ρυθμούς Αμερικής. «Οταν πήγα στη Νέα Υόρκη έκανα τρεις δουλειές και παρά την κούραση ένιωθα τρελή ικανοποίηση, οι ρυθμοί μου άλλαξαν, συντονίστηκαν με αυτούς της πόλης. Είναι ο τρόπος που θέλω να ζω, στην Ελλάδα όμως δεν γίνεται να τους ακολουθήσω, ίσως γι’ αυτό κάνω και τόσες δουλειές». Στο γράψιμο υποδύεται και πάλι ρόλους. Τη Δευτέρα ξυπνάει ως Cosmo Girl, την Τρίτη υποδύεται τη συγγραφέα ή τη σεναριογράφο και όλα τα χαίρεται εξίσου, γιατί έχει την ευκαιρία να πει αυτό που θέλει με τον τρόπο που θέλει ανάλογα με το μέσο. «Μου τη δίνει απίστευτα ότι κάποια που γράφει σε νεανικό περιοδικό πρέπει να είναι μια ξανθιά που όλη μέρα βάφει τα νύχια της. Εκεί ίσως γράφω ό,τι πιο σοβαρό έχω γράψει, γιατί θέλει ιδιαίτερη προσοχή καθώς θίγονται πολύ λεπτά ζητήματα».
Οσο για την κρίση, όπως περιγράφει, τα είχε βρει σκούρα έτσι κι αλλιώς από πριν, οπότε δεν σημειώθηκε και καμιά μεγάλη αλλαγή. «Μαθαίνω τη δουλειά με τα δεδομένα της κρίσης. Οταν ξεκίνησε η σειρά δεν είχα το άγχος της επιτυχίας, αλλά φυσικά με αγχώνει η συνέχεια. Στο επίπεδο όμως του να έχω δουλειά και αν η σειρά συνεχιστεί ή ξανακάνω τηλεόραση θα επιθυμώ να πάει εξίσου καλά» συμπληρώνει. Τα σχόλια δεν τα διαβάζει, δεν κάνει Google το όνομά της. Δεν το αντέχει ψυχολογικά. «Αν το ξεκινήσω, θα μπω στο τριπάκι να διορθώσω πράγματα στην επόμενη δουλειά, να λειάνω γωνίες, να αδυνατίσω. Χρειάζεται συγκεκριμένη ψυχοπαθολογία για να κάνεις log in και να κράξεις. Ο στόχος μου είναι όσο γράφω να μην ακούω τίποτε» λέει αφοπλιστικά.
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
