Από την Αρτα στην Αθήνα και ξανά πίσω στη γενέτειρά του πόλη. Ο τραγουδοποιός Νίκος Σιακούφης, αφού περιπλανήθηκε επί 11 χρόνια στην Αθήνα, επέστρεψε γεμάτος μουσική και διάθεση να καταγράψει τις επιρροές και τα συναισθήματά του. Το 2010 αποφάσισε να ηχογραφήσει την πρώτη του δουλειά με τίτλο «Χάρτινα τρένα». Τέσσερα χρόνια αργότερα ακολούθησε το «Ταξίδι σε μπλε φόντο». Το άλμπουμ αποτελείται από 10 κομμάτια, το ένα με αγγλικό στίχο. Η μουσική βάση του είναι ο ήχος ενός κουαρτέτου εγχόρδων, όπου σε συνδυασμό με τις ακουστικές κιθάρες κυριαρχεί ένας ιδιαιτέρως προσωπικός ροκ ήχος. Ενδιαφέρουσα δουλειά από έναν ενδιαφέροντα δημιουργό που κινείται εν πολλοίς μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας κάνοντας τη δουλειά του όπως εκείνος θέλει.
Είναι περισσότερο όμορφα τα ταξίδια σε μπλε φόντο ή με χάρτινα τρένα;
«Αυτό που έχει σημασία τελικά είναι το ίδιο το ταξίδι, δεν έχει σχέση ο προορισμός, δεν έχει να κάνει με το μέσο που σε ταξιδεύει. Η μαγεία κρύβεται στη διαφορετικότητα. Το πρώτο μου άλμπουμ το αγάπησα σαν μωρό παιδί, το δεύτερο το ερωτεύτηκα, υπάρχει δηλαδή μια σχέση τόσο στενή και εφάμιλλη με την εξάρτηση που δεν μπορώ να τα διαχωρίσω. Στις μέρες μας, αυτόν τον άστατο για τη μουσική μας καιρό, αυτό που μετράει τελικά είναι το να βρίσκεσαι σε έναν δρόμο, έστω κι αν αυτός ο δρόμος είναι δύσκολο να σε φτάσει εκεί που ποθείς. Η αξία είναι στην προσπάθεια και στη δύναμη που έχεις μέσα σου να μη χαθείς!».
Ποια ήταν η αιτία και η αφορμή να ασχοληθείτε με το τραγούδι; Ποιες ήταν και είναι οι μουσικές σας επιρροές;
«Με το τραγούδι είχα μπλέξει από μικρός, μου άρεσε πολύ. Μου ταίριαζε καλλιτεχνικά, να το πω έτσι. Η ενασχόλησή μου με τη μουσική δημιουργία ήρθε μάλλον σε μια στιγμή άτυχη για μένα, έπειτα από ένα σοβαρό ατύχημα, που άλλαξε τελείως τα σχέδιά μου για το μέλλον. Μπορώ να πω ότι εκείνη τη στιγμή βρήκα την παρηγοριά μου στη μουσική και αυτό μέσα στα χρόνια δυνάμωσε περισσότερο απ’ ό,τι περίμενα και έφτασε σ’ αυτό που είναι σήμερα, ένα παράλληλο σύμπαν στον δικό μου γήινο, απλό κόσμο. Οι μουσικές μου επιρροές βρίσκονται στους έλληνες καλλιτέχνες που σημάδεψαν τη μουσική μας τις δεκαετίες του ’80 και του ’90. Υπάρχει τεράστιο υλικό για να αισθανθείς τη δράση τόσων διαφορετικών συχνοτήτων στο μυαλό σου από την εποχή αυτή που δεν θα μπορούσε να αφήσει ειδικά εμένα αδιάφορο».


Το πρώτο και το δεύτερο άλμπουμ έχουν διαφορές; Το θεωρείτε μια φυσική εξέλιξη ή θέλατε να δοκιμάσετε κάτι άλλο;
«Επαιξε σημαντικό ρόλο η συνεργασία μου με τον Νίκο Σαλωνίτη, τον άνθρωπο που ουσιαστικά έδωσε διαφορετική τροπή στα ροκ ερεθίσματα που είχα στο μυαλό μου ως βάση ενορχήστρωσης τα προηγούμενα χρόνια. Πάτησα πάνω σε έναν δρόμο ίσως πιο κοντινό στον τρόπο που γράφω και αυτό ουσιαστικά έδωσε αυτό το άλλο ύφος στον ήχο που ακούσατε στο «Ταξίδι σε φόντο μπλε». Μου αρέσει να μην κάνω συνέχεια τα ίδια και τα ίδια και στόχος μου είναι στο επόμενο άλμπουμ να δώσω ένα ακόμη πιο διαφορετικό στίγμα!».


Πόσο δύσκολο ή εύκολο είναι για έναν καλλιτέχνη να λειτουργεί σε μια περίοδο κρίσης;
«Είναι εξαιρετικά δύσκολο και ειδικότερα για κάποιον που δεν είναι ακόμη αναγνωρισμένος από το ευρύ κοινό. Ομολογώ πως κάποιες στιγμές με παίρνει από κάτω η έλλειψη των συνθηκών που είχαν άλλοι καλλιτέχνες σε άλλες εποχές, τότε που ο κόσμος ζούσε με τη μουσική και έψαχνε το καλό και το γνήσιο. Τώρα οι μέρες είναι χωρίς φως για τους μικρούς δημιουργούς. Το μόνο που απομένει είναι η ελπίδα και η αγάπη για αυτό που κάνουν να συντηρεί μια άλλη εποχή! Κάποτε κέρδιζες έναν διαγωνισμό και την επομένη σε έψαχναν για συμβόλαιο. Τώρα κανείς δεν ασχολείται με κανέναν και ο καθένας μας μένει να ασχολείται με τα φαντάσματα της «κρίσης» μας».
Αν δεν κάνω λάθος, έπειτα από καμιά δεκαετία επιστρέψατε στην Αρτα, την πόλη όπου γεννηθήκατε. Αυτή η κίνησή σας δεν δυσκολεύει τις προσπάθειές σας;
«Πρακτικά ναι, με δυσκολεύει, γιατί μου κόβει άμεσες ευκαιρίες προβολής στην πρωτεύουσα, ουσιαστικά όμως μου δίνει τη δυνατότητα να είμαι χαλαρός, ήρεμος και αυτό είναι που κάθε καλλιτέχνης ονειρεύεται. Η δημιουργία είναι πάνω απ’ όλα, τα υπόλοιπα θα βρουν τον τρόπο τους να έρθουν όταν φτάσει η ώρα και οργανωθούν σωστά. Κάποια στιγμή στο παρελθόν έπρεπε να κάνω την επιλογή μου και νομίζω ήταν η σωστή».
Η αλλαγή που συντελείται τα τελευταία χρόνια στον χώρο της μουσικής δίνει δυνατότητες ή περιορίζει τους νέους δημιουργούς;
«Μάλλον περιορίζει θα έλεγα. Οι νέοι δημιουργοί δεν έχουν πλέον στην αρχή της καριέρας τους τη στήριξη όσων χρειάζονται. Πρέπει με τις δικές τους δυνάμεις να αποδείξουν ότι αξίζει να ασχοληθεί κάποιος μαζί τους και τότε μόνο μπαίνει το νερό στο αυλάκι. Βέβαια υπάρχει και το όπλο του Διαδικτύου που μπορεί να σταθεί και να προβάλει με τον καλύτερο τρόπο κάποιον καλλιτέχνη. Δυστυχώς όμως και το Διαδίκτυο έχει γίνει μια εμπορική επιχείρηση και προβάλλονται περισσότερο αυτά που κάποιοι επενδύουν πάνω τους. Ούτως ή άλλως δεν ψάχνει και πολύς κόσμος για μουσική, περιμένουν τα έτοιμα, οπότε είναι απλά θέμα χρόνου η προβολή αυτών των ατόμων που οι διαχειριστές επιθυμούν. Γενικά η αξιοκρατία και η προβολή της ποιότητας έχουν μείνει στην άκρη. Δεν ξέρω αν και πώς τα πράγματα θα εξελιχθούν πάνω στο θέμα μουσική, μέχρι στιγμής πάντως είναι συννεφιασμένο το τοπίο!».
Με τα ως τώρα δεδομένα αξίζει τον κόπο η ενασχόλησή σας με τη μουσική και το τραγούδι;
«Από οικονομικής άποψης εννοείται πως δεν συμφέρει εφόσον οι παραγωγές επιβαρύνουν αποκλειστικά εμένα. Δεν υπάρχουν πλέον εταιρείες να αναλάβουν την παραγωγή και το ξέρετε καλά. Οι ζωντανές εμφανίσεις είναι πολύ περιορισμένες και σ’ αυτό ευθύνεται η λεγόμενη κρίση που θέλει τους μουσικούς να παίζουν για πενταροδεκάρες και εγώ δεν μπορώ να συμβιβαστώ εύκολα μ’ αυτό. Από την άλλη, όμως, τα τραγούδια μου είναι η ζωή μου, είναι αυτά που νιώθω, αυτά που είδα, αυτά που μίσησα και αγάπησα, είναι μια ολόκληρη ψυχή μέσα μου και πρέπει να βγει προς τα έξω, να την ακούσει ο κόσμος να μιλάει, να πει ό,τι έχει να πει και να την κρατήσει όποιος θέλει να προσθέσει μια νότα ευαισθησίας στην καρδιά του. Αυτός είναι ο λόγος που παλεύω και θα συνεχίσω ως το τέλος».


Ποια είναι τα επόμενα σχέδιά σας;
«Στο μυαλό μου το τρίτο άλμπουμ είναι έτοιμο αλλά ακόμη είναι νωρίς. Αμεσα σχέδια οι ζωντανές εμφανίσεις, όσο και αν αυτό θεωρείται δύσκολο, ούτως ώστε να ακούσουν οι φίλοι της μουσικής τα τραγούδια μου ζωντανά και να υπάρξει επαφή με το κοινό που επιθυμεί να έρθει πιο κοντά».


Τι θέλετε να πάρει ένας ακροατής από το δεύτερό σας άλμπουμ;
«Το «Ταξίδι σε φόντο μπλε» ξέρω πολύ καλά ότι είναι ένα πολύ δυνατό ποιοτικά άλμπουμ, όχι μόνο μελωδικά και στιχουργικά, αλλά κυρίως γιατί εμπνέει μια σοβαρότητα που οι περισσότερες παραγωγές στη χώρα μας στερούνται. Αν κάποιοι φίλοι της μουσικής θέλουν να ακούσουν μια καινούργια πρόταση πάνω σε νέο ύφος, θα ήταν τιμή μου να αγοράσουν το άλμπουμ. Αν πάλι κάποιοι άλλοι ψάχνουν κάτι που ερεθίζει απλώς το αφτί χωρίς να δονεί την ψυχή, καλύτερα να ψάξουν για κάτι άλλο. Αυτό που θέλω να μείνει είναι ότι υπάρχουν ακόμη κάποιοι που παλεύουν σοβαρά για το καλύτερο».

HeliosPlus