Το τελευταίο διάστημα παρακολουθώντας τις ειδήσεις των οκτώ, αισθάνομαι όλο και μεγαλύτερη ανατριχίλα καθώς ενημερώνομαι για αποτρόπαιες παραβιάσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων, σε πάμπολλα σημεία της υφηλίου.
Συνταρακτική ήταν η είδηση για την απαγωγή των κοριτσιών στη Νιγηρία, καθώς και για την παραδειγματική τιμωρία της γυναίκας που αλλαξοπίστησε, θέλοντας να ασπαστεί τον Χριστιανισμό ή εκείνης που συνελήφθη να οδηγεί και τιμωρήθηκε με 150 μαστιγώματα. Καθημερινά πραγματοποιούνται αυθαίρετες και άδικες συλλήψεις, ακρωτηριασμοί, βασανιστήρια, λιθοβολισμοί, απαγωγές, εμπόριο παιδιών ή γυναικών. Εγκλήματα που δεν τα χωράει ο ανθρώπινος νους και όμως σε κάποια μέρη είναι σύμφυτα με την κουλτούρα του συγκεκριμένου λαού.

Είναι λυπηρό που τα ανθρώπινα δικαιώματα, τον 21ο αιώνα βάλλονται τόσο οικτρά! Ή μήπως για τους περισσότερους, η είδηση αυτή, τους αφήνει παγερά αδιάφορους μιας και δεν έχει εγγύτητα, ενώ κάποιοι άλλοι, επιδίδονται σε ηχηρές εκδηλώσεις υποκριτικής ευαισθησίας.

Αλλά και στην Ευρώπη η κατάσταση δεν είναι «ρόδινη», απλώς τα πράγματα ίσως είναι λιγότερο άσχημα. Σύμφωνα με τα στοιχεία που έφερε στο φως το ευρωπαϊκό δικαστήριο των ανθρωπίνων δικαιωμάτων πρόσφατα, τα περισσότερα κρούσματα καταστρατήγησης δικαιωμάτων σημειώθηκαν στη Ρωσία και στην Τουρκία, ενώ έπονται η Ουγγαρία, η Ουκρανία, η Αλβανία, η Βουλγαρία και έβδομη έρχεται η χώρα μας. Αξιοσημείωτο είναι το γεγονός πως Έκθεση του Συμβουλίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του ΟΗΕ, κατακρίνει την Ελλάδα για την μεθοδική καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

Ορισμένα από αυτά είναι οι απάνθρωπες συνθήκες διαβίωσης των κρατουμένων στις φυλακές, η κακομεταχείριση αλλοδαπών – εν ονόματι του πατριωτισμού- κρούσματα ρατσιστικής ή ξενοφοβικής βίας και μισαλλοδοξίας έναντι μειονοτήτων, παραβίαση του δικαιώματος στην εργασία, με το πρόσχημα συχνά της οικονομικής κρίσης, μισθοί κάτω από το όριο της φτώχειας που προκαλούν μια αχαλίνωτη υποβάθμιση του βιοτικού επιπέδου, ενώ οι ευπαθείς ομάδες αυξάνονται πολλαπλασιαστικά.

Κι εμείς τι κάνουμε; Βλέπουμε νομοσχέδια να ψηφίζονται αλλά να μην εφαρμόζονται. Το υπερόπλο μας πρέπει να είναι η ευαισθησία και αμέσως η αντίσταση στη λαίλαπα της αθέμιτης προσβολής της ανθρώπινης αξιοπρέπειας.
Πιο συγκεκριμένα, ο ρόλος των διανοουμένων να είναι παρεμβατικός, οι καλλιτέχνες, οι επιστήμονες, οι εκκλησιαστικοί εκπρόσωποι, οι δημοσιογράφοι να δώσουν το δικό τους παρόν, ενώ παράλληλα οργανώσεις και σύλλογοι προστασίας του παιδιού, της γυναίκας κ.α να ενδυναμωθούν. Τέλος, οι ηγέτες των χωρών οφείλουν να συμπράξουν, ακολουθώντας κοινή πολιτική για την κατοχύρωση των δικαιωμάτων και την εφαρμογή διεθνών προγραμμάτων και δικτύων υποστήριξης, σε ολόκληρη την οικουμένη, γιατί η εθνική ισχύ τους, τα καθιστά επισφαλή.

Οφείλουμε, λοιπόν, να δράσουμε προτού να είναι αργά, προτού βυθιστούμε στην άβυσσο του μίσους με μοναδική διέξοδο τον πόλεμο ή την τρομοκρατία.

Η Μαρία Δ. Πετροπούλου είναι φιλόλογος – συγγραφέας.